එදා දවස එලඹුනේ හැමෝගෙම හිත් වල චකිතයක් බයක් ඇති කරමින්. සුගා ජින් ජිමින් ජන්කුක් නම්ජුන් හෝසාක් ඒ වගේම ඔලී.........
මේ හැමෝම මේ දවස උදා වෙනකම් බලාගෙන හිටියේ තමන්ගෙම නිදහස අයිතිය තමන්ට නතු කරගන්නයි...
වෙනදා වගේ නෙවෙයි මුලු පරිසරයම අන්ධකාරයේ ගිලිලා. සැඩ හුලග කලු අහස මුලු පරිසරයම මදි නොකියන්න මහ මූසල බවක් පෙන්නුවා. එදා හැමෝගෙම හිත් වල තිබ්බේ බය විතරයි. තමන්ගේ ආදරේ කරන කෙනා පරිස්සම් කරන්න ඕනි කියන හැඟීම විතරයි... විශේෂයෙන් ම සුගාටත් ජන්කුක්ටත්.........
______________________________________
මහ කැලේ අස්සෙන් උඩුබුරලන හඩවල් ඇහෙන්න පටන් ගත්තා........ වෙනදා නැති මහා කලබලයක් අද මුලු පරිසරය පුරා ම දුවන්න පටන් ගත්තා... ඒත් එක්කම බලාපොරොත්තුවේ දෑස් දල්වාගෙන හිටිය සුගාටයි ජින්ටයි ඇහුනේ පහල තට්ටුවෙන් කිහිප දෙනෙක්ගෙම කටහඬවල්. ටික වෙලාවකින් එයාලා අදුර ගත්තා ඒ එයාගේ අම්මා ඇවිත් කියලා... සුගා කලබලෙන් වගේ පහල තට්ටුවට ගියේ එයාගේ අම්මාව දකින්න ආසාවෙන්...
ඒත් සුගා දැක්ක දෙයින් ගොඩක් පුදුම උනා වගේම ලොකු කම්පනේකට පත් උනා.... 😶😶
එතන හිටියේ වෙන කවුරුත් නෙවෙයි එයාගේ ආදරනීය ජිමින්... ඒ වගේම එයාගේ අම්මත් හිටියා... අම්මගේ රැලේ කට්ටිය කියලා හිතන්න පුලුවන් කට්ටියක් අම්මත් එක්කම ඇවිත් හිටියා...
කිසිම හෙවිල්ලක් බැවිල්ලක් නැතුවම සුගා ගිහින් ජිමින්ව බදාගත්තේ හිතේ තියෙන දුකටත් සතුටටත් එක්කමයි🙂.
ඒත් එක්කම සුගාගේ උරහිස් තෙත්වෙනවා සුගාට දැනුනා... එයාට ජිමින්ගෙන් පොඩි ඉකියකුත් පිටවෙන හඬක් ඇහුනා...
සුගා පුදුමෙන් වගේ ජිමින් දිහා බැලුවා... එයාගේ ඇස් හොදටම ඉදිමිලා. ඒ ඇස් දකින ඕනිම කෙනෙක්ට තේරෙනවා දවස් ගානක් තිස්සෙ ඇස් වලට කිසිම නිවනක් නැතුව කදුලු වගුරවලා තියෙන වග...
ජිමින් සුගාගෙන් ඈත් වීගෙනම ටිකින් ටික පස්සට ගියා...
"ජිමින් එන්න මගේ ලගට... ආයිනම් මාව දාලා කොහෙවත් යන්න එපා... 🥺🥺. "
