Jin's POV ...
අඩනවනම් අඩන්න ඇති කදුලු ඉවර වෙනකම්..... අර කතා වල තියෙනවා වගේ කඳුලු සාගරයක් වෙනකම්... ඒත් මට කියලා මොන ලැබෙන්නද....
හිනා වෙන්නවත් වාරු නැතුව අඩුම තරමේ නැගිට ගන්නවත් වාරු නැතුව දවස් දෙකක් ගේ ඇතුලේ මගේ රත්තරන් මල්ලිලා දෙන්නව අවසන් මොහොතෙ දැකපු ඒ තැන....
එතනට වෙලා දවස් දෙකක්... ඔව් දවස් දෙකක්.... මම නොකා නොබී අඩුම ගානේ නැගිටින්නෙවත් නැතුව මල ජීවියෙක් ගානට වැටිලා වැතිරිලා හිටියා...
ඒ වෙන දෙයක් නිසා නෙවෙයි... වෙන දේවල් හිතා ගන්න බැරුවයි. මට අන්තිමට හිතුනේ මන් තනි උනා කියලා... ඇත්තටම මන් තනි වෙලා නේද.... අද මන් ලග ඉන්නේ කවුද... ජුනී...... නෑ එයා නෑ......... සුගා......... නෑ එයත් නෑ............ ජිමින්............. එයත් නෑනේ.......... ඔව් ඉතින් අන්තිමට මන් විතරයි.........
හ්ම්ම්ම්............ ලෝකේ හැටි වෙන්න ඇති.......... එක්කෝ ලබා උපන් හැටි කියලා හිත හදා ගන්නවා......... නැත්තම් ඉරනම කියලා හිත හදා ගන්නවා.... වෙන මොනා කරන්නද🙂.
මමත් මැරෙන්නද........ අපෝ බෑ.... මන් මැරෙන්නෙ ඇයි..... මන් ජීවත් වෙන්න ඕනි........... ජුනී වෙනුවෙන්.........
ආහ්........... මටත් පිස්සුනෙ.......🙂. මන් ඇයි එයා වෙනුවෙන් ජීවත් වෙන්නේ....... එයා කෝ දැන්.... එයත් ගියානේ........
* * * * *
මියාමි වලට ඇවිත් හරියටම දැන් අවුරුදු හතරක් උනත් මේ වෙච්චි දේවල් හරියට මට තාම දැනෙන්නේ අද ඊයෙක උනා වගේ. ඒත් ඉතින් දැන් මගේ මල්ලි පැටව් දෙන්නා සතුටින් නේ ඇත්තේ. අනික ජිමිනාගේ යාලුවා ටේ..... එයත් කොහේ ඉන්නවද දන්නෑ දැන්.... හැමදේම හීනයක් වගේ.... එක පාරටම ජීවිත කනපිට ගැහුනා....
හ්ම්ම්.. මන් දන්නවා මන් කොච්චර අමතක කරන්න්ස් හැදුවත් මට අමතක කරන්න බැරි උන ඒ දේ........
හ්ම්ම්... ඔව්... ජුනී........... එයා කෝ..... දන්නේ නෑ මාත් කියන්න එයා දැන් කොහේ ඉන්නවද කියන්න.... හිතා ගන්න බෑ එයා නැති ලෝකයක මාත් ඉන්නවා කියලා...🙂
මියාමි වල තියෙන ලොකු company එකක් වෙන Kim company එකේ මට ජොබ් එක හම්බුනේ... එහේ දැන් මම අවුරුද්දක ඉදන් වැඩ. මම දන්නෑ මට ඇයි මෙයාව මගේ හිතින් අයින් කරන්න්න් බැරි කියලා.ඒත් මන් දන්නවා මට ආයි කවමදාවත් එයාව මට දකින්නවත් ලැබෙන එකක් නෑ කියලා.
