"ටෙහ්‍යුන් ඔයා මෙහේ............. "
"එතකොට ඔයා මෙච්චර කල් මෙහෙද හිටියේ......."
නම්ජුන් මගෙන් ඇහුවේ ටිකක් පුදුම වෙලා වගේ.......
" ඔව් නම්ජුන්....... මම තමා මේ හොස්පිටල් එකේ මේන් ඩොක්ටර්.... "
මගෙ වේදනාව මුසු උන වෙවුලුම් කන කට හඬින් එයාලා තේරුම් ගත්තා මන් ඉන්නෙ දුකින් කියලා.. එයාට ඒ කිව්වේ නම්ජුන්ට මාත් එක්ක කතා කරන්න ඕනි බව මට දැනුනා... ඒත් මට තාම එයාලගේ මූන බලන්න හයියක් තිබ්බේ නෑ..........
" මන් හිතන්නේ ඔයාලට පේෂන්ට්ව බලන්න ඕනි ඇති"
ආගන්තුක බවක් ආයිමත් මගේ මූනට අරගෙන මන් නම්ජුන් එක්ක කතා කලා....
ඔව් මට මේ දුක දරා ගන්න බෑ තමා........ ඒත් අනුකම්පාවක් ලබන්නේ ඇයි මම..... මට ඕනි ජන්කුක්ගේ ආදරේ මිසක් අනුකම්පාවක් නෙවෙයි.... ඒත් මට ලැබෙන්නේ අනුකම්පාව විතරයි...... ජන්කුක් මාව දාලා ගියේ අනුකම්පාවෙන්...... මන් ජීවත් උනේ අම්මගෙයි තාත්තගෙයි අනුකම්පාවෙන් ... ඒ හැර ආදරයක් මට ලැබෙන්නේ නැද්ද.... මගේ හිතත් එක්ක මන් ආයිමත් තනි උනා.......
ජන්කුක්ගේ රූම් එක ලගට යද්දි මගේ කකුල් පන නැති වෙනවා වගේ උනා...... ඒ අහින්සක ඇස් ඒ වගේ වේදනාවෙන් පියවිලා තියෙනවා දැක්කම මගේ පපුව පිච්චිලා යනවා වගේ මට දැනුනා......
ඒත් මොනා කරන්නද ඒක තමා ඇත්ත.... මගේ ආදරේ දැන් මන් ඉස්සරහම...... ඒත් ඒ ආදරේ අද වේදනාවෙන්......
ජන්කුක්ගේ රූම් එකට අපි තුන් දෙනා ගියාම එතන හිටිය නර්ස් එලියට ගියා.....
ඔව් දැන් නම් මට ජන්කුක්ව බදාගෙන අඩන්න ඕනි... මෙච්චර කල් හිතේ තිබ්බ වේදනාව දුක පාලුව තනිකම පිට කරන්න ඕනි............
ඒත් ඒ ආදරේ දැන් මට වලංගු නැත්නම්..... ඒ ආදරේ වෙන කෙනෙක්ගෙ නම්.........
** ** ** ** ** ** **
Namjoon's POV ...
ටේහ්‍යුන් මෙහෙ...... එතකොට ජන්කුක් මෙච්චර කල් කරපු කැප කිරිම් වලට හරි වටිනාකමක් ලැබිලද....... නැත්තම් ජන්කුක් මිරිඟුවක් පස්සෙද ගිහින් තියෙන්නේ...... ටේ ඇයි මෙච්චර කාලයක් එයාගෙන් ඈත් වෙලා හිටියේ. ටේ දැන් මැරි කරලා ඇතිද.......
