ชาร์ลีน: ตื่นๆ เด็กชายค่อยๆปลุกน้องสาว น้องสาวค่อยๆ ลุกบิดขี้เกียจ ตาสีม่วงส่องประกาย
ชาร์ลีน: คาลัม พี่ปลุกทำไม นี่ยังมืดอยู่นะ
คาลัม: พูดเบาๆสิ ลืมเเล้วเหรอว่าเราจะไปแอบดูพ่อล่าหมาป่าไง คาลัมลุกจากที่นอนหยิบมีดพกเล่มเล็กใส่กระเป๋าสะพาย
ชาร์ลีน: เล่มเล็กนิดเดียวจะสู้หมาป่าได้เหรอ
คาลัม: ถ้าชั้นสู้ไม่ได้ฉันจะพลักเธอให้หมาป่ากิน -3-
ชาร์ลีน: ใจร้ายอ่ะ
คาลัม: ไปแต่งตัวสิ อ้อใส่เสื้อคลุมหนาๆด้วย ข้างนอกหนาวใช่เล่น
ชาร์ลีน: ค่ะ -3-
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ป่าสน
คาลัม เดินจูงมือชาร์ลีนเข้าป่า หิมะปกคลุมทุกอย่างเป็นสีขาว เสียงหมาป่าหอนเป็นระยะ ชาร์ลีนร้องไห้
คาลัม: อย่าร้องสิเดี๋ยวได้ตายหมดหรอก อย่าร้อง ทั้งคู่เรื่อยๆ
จนได้ยินเสียงคนโหวกเหวก คาลัม ชาร์ลีน หลบดูที่พุ่มไม้ที่ใกล้ที่สุด ภาพที่เด็กทั้งสองคนเห็นคือ กลุ่มชายหลายคนวิ่งไล่หมาป่าสีดำตัวใหญ่และหมาป่าตัวเล็ก จนติดกับดัก กับดักทำงานบ่วงรัดข้อเท้าดึงหมาป่าตัวใหญ่ห้อยหัว ส่วนหมาป่าเล็กวิ่งได้ไม่เท่าไหร่ ถูกแหตกจากต้นไม้หล่นใส่ทำให้ดิ้นไม่ได้ สักพักคนกลุ่มใหญ่กรูเข้ามา ชายร่างสูงใหญ่เดินมาตรงหน้าหมาป่าที่เคราะห์ร้ายนั้นคือพ่อของคาลัม กับ ชาร์ลีนนั่นเอง!!! คีบบุหรี่มาสูบก่อนจะพ่นใส่หมาป่า และยิ้มอย่างน่ากลัว
ชาร์ลีน: พ่อจะทำอะไร ชาร์ลีนพูดเสียงสั้น
คาลัมไม่ตอบ พ่อชาร์ลีนหยิบปืนกระบอกใส่กระสุนและเล็งปากกระบอกปืนไปที่หมาป่า ปัง!!! เสียงปากกระบอกปืนดังก้องป่า ชาร์ลีนกรี๊ดแต่คาลัมเอามือปิดปากไว้ทันภาพที่ทั้งสองเห็นคือ เลือดหมาป่ากระเด็นไปทั่ว กลิ่นคาวเลือดคลักคลุ้งผสมกับดินปืน นี่มันกลิ่นแห่งความตายชัดๆ ร่างหมาป่าแน่นิ่ง พ่อคาลัมสั่งให้คนเอาร่างหมาป่าลง ทั้งหมดค่อยๆปลดเอาร่างลง
พ่อชาร์ลีน: เลือดสีแดงหยดลงฟื้นหิมะสีขาว นี่มันสวยชะมัด พ่อลาคัมหยิบน้ำมันราดใส่หมาป่า จุดไฟเผาร่างหมาป่าไฟลุกท่วมอย่างรวดเร็ว
ชาร์ลีนสะอึดสะอื้นร้องไห้ ก่อนจะมองอีกฝั่งหนึ่งหมาป่าตัวเล็กกำลังดิ้นรนให้พ้นกับดักนรกนี่!!
ชาร์ลีนหันมาปรึกษา คาลัม
ชาร์ลีน: คาลัมช่วยมันที มันกำลังจะถูกฆ่านะ
คาลัมนิ่ง ชาร์ลีนกระชากกระเป๋าสะพายจากมือคาลัม เดินย่องไปหาลูกหมาป่า ถึงจะเป็นลูกหมาป่าแต่ตัวมันใหญกว่าชาร์ลีนหลายเท่า!! รูปร่างก็น่ากลัว ชาร์ลีนทำใจดีสู้เสือ เดินไปหาลูกหมาป่ามันขู่ใส่
ชาร์ลีน: ใจเย็นๆนะ ชั้นมาดีนะ ถ้าแกอยากรอดแกต้องห้ามเห่าหอนนะ ชาร์ลีนรีบตัดเชือกตาข่าย แต่เชือกนี้หนามาก และมีดเล่มเล็กทำให้มันไม่ค่อยจะขาด ในที่สุดเชือกตาข่ายขาด ลูกหมาป่ากระโดดค่อมใส่ร่างเล็กชาร์ลีน ตาสีม่วงเบิกกว้างน้ำตาค่อยๆไหล ไม่รอดแน่ๆ ไม่รอดแน่ๆ ชาร์ลีนพูดกับตัวเองและค่อยๆหลับตารอความตายตรงหน้า ลูกหมาป่าเลียแก้มที่เปื้อนน้ำตาเด็กน้อย ก่อนจะวิ่งหายไปในมุมมืด คาลัมวิ่งมาดูน้องสาว
คาลัม: ชาร์ลีน ชาร์ลีน คาลัมตบแก้มน้องสาวเบาๆ ชาร์ลีนลืมตา
ชาร์ลีน: ฉันคิดว่าฉันจะถูกหมาป่างาบไปกินซะเเล้ว ชาร์ลีนยิ้ม ทั้งคู่รีบวิ่งออกจากตรงจากป่าสนทันที่เพราะได้ยินเสียงคนเริ่มดัง ชาร์ลีนรู้สึกดีมากที่ได้ช่วยลูกหมาป่าตัวนั้น
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
