ในรถ
ไมเคิล: เฮ้!! พวกคืนนี้เราไปเที่ยวกันไหม ไมเคิลพูดตามองถนน
คาลัม: เอาสิตกลง
แอช: น่าสนนะ ชาร์ลีนเราไปกัน แอชชวน
ชาร์ลีน: ฉันคงไปไม่ได้หรอกถ้าฉันไม่ขอแม่กับพ่อน่ะ
ไมเคิล: หมายถึงป้ามาเรีย กับ ลุงริชาร์ดน่ะเหรอจะขอทำไมป้ากับลุงเขาไม่อยู่บ้านเค้าไปสวีทกันนู่น (-3-)
คาลัม: ฉันขี้เกียจดูแลชาร์ลีนจัง ไม่ต้องให้ไปหรอก
แอช: มา!! ฉันจะดูแลชาร์ลีนเอง ชาร์ลีนเงยหน้ามอง
ชาร์ลีน: เอาจริงง่ะ ขอบใจ :) ชาร์ลีนยิ้มให้แอช
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
บ้านมาเรีย/ริชาร์ด
ทั้งสี่เข้ามาในบ้านเห็นลุคยืนกอดอกอยู่ในบ้าน
ลุค: พวกนายนี่มาช้ากันจังนะ
แอช:โทษที โทษที เออลุคคืนนี้เราจะไปเที่ยวน่ะ นายไปไหม ลุคส่ายหัว
แอช: น่าไปน่า
ลุค: พวกนายไม่คิดจะอ่านหนังสือสอบสำหรับพรุ่งนี้เลยเหรอสอบวันสุดท้ายนะ
ไมเคิล: งั้นปล่อยไอ้หนอนหนังสือลุคไปเถอะ พวกเราไปว่ายน้ำน้ำตกในป่าดีกว่า
ชาร์ลีน: น่าสนเดี๋ยวเตรียมของแปบ ชาร์ลีนวิ่งขึ้นห้องเตรียมของที่ต้องใช้ใส่เป้สะพายลงมาหาทั้งสี่
ลุค: ชาร์ลีน ลุคเรียก
ชาร์ลีน: ว่า?
ลุค: ไม่ไปอ่านหนังสือสอบเหรอ ชาร์ลีนส่ายหัว
คาลัม: ชาร์ลีนก็ไปผับด้วยนะ ลุคไปเหอะน่านายจะเฝ้าบ้านคนเดียวเหรอ คาลัมเดินไปกอดคอชาร์ลีน ลุคเงียบสักพักก่อนจะตอบตกลง
แอช: เยสสสส ป่ะไปว่ายน้ำก่อนพอมืดค่อยไป ลุคทำหน้าเซ็งนิดๆ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ในป่า
ชาร์ลีนและทุกคนเดินเพื่อไปที่น้ำตก ชาร์ลีนเดินสักพัก
ชาร์ลีน: อุ๋ย!! ชาร์ลีนอุทานเบาๆ รองเท้าแตะคีบหูขาดข้างข้างหนึ่ง
ชาร์ลีน: บ้าจริง มาขาดอะไรตอนนี้เนี่ย ชาร์ลีนถอดรองเท้าแตะเเข็งใจเดินเท้าเปล่า
ฉึก!!!! เสียงหินบาดเท้าชาร์ลีน เลือดไหลออกไม่เยอะ แอช ลุค และ ไมเคิล หันมามอง ชาร์ลีนเป็นตาเดียว แอชเดินมาหาชาร์ลีน
ไมเคิล: ชั้นขอตัวเดินไปน้ำตกกับคาลัมก่อนนะ ม..ไม่งั้น..ฉ....ฉันทนไม่ไหวแน่..ฉันต้องรีบไปให้พ้นกลิ่นเลือด ไมเคิลรีบพูดก่อนจะรีบเดินไปคาลัมเดินตาม
แอช: เลือดออก มานี่!!! แอชอุ้มช้อนตัวชาร์ลีน
ลุค: แอชหาอะไรปิดแผลชาร์ลีนก่อนไหม ฉันรู้สึกใจคอไม่ดีเลย
แอช: ลุคมาอุ้มชาร์ลีนแทนชั้นหน่อยสิ ลุคเดินมาอุ้มชาร์ลีนแทนแอช
ลุค: เห็นตัวเท่าหมดแต่ที่ไหนได้หนักหยั่งกะช้าง
ชาร์ลีน: ลุค!! ชั้นอยากเอาเลือดที่เท้าชั้นมาป้ายปากแกจัง
ลุค: เอาสิ ถ้าเทออยากตาย เธอลืมไปแล้วเหรอว่าพวกฉันเป็นอะไร ฉันกับแอชอดทนกลิ่นเลือดได้มากพอควรแต่ก็ไม่นานหรอก แต่ไมเคิลได้กลิ่นเลือดเธอมันคลั่งแน่ๆ ดีนะที่มันรู้ตัวเลยเดินล่วงหน้าไปก่อน ว่าแต่กลิ่นเลือดเธอนี่มันหอมจริงๆลุคค่อยๆยื่นจมูกไปที่คอชาร์ลีนหายใจเข้า-ออกทำเสียงฟุดฟิกเหมือนคนโรคจิต
ลุค: อาซ์~~~~ กลิ่นเลือด กลิ่นตัวเธอ มันช่างหอมเย้ายวนแบบนี้ไงไอ้พวกสองขาถึงได้จ้องจะงาบเธอ ชาร์ลีนมองหน้าลุค
ลุค: ตราบใดที่เธออยู่กับพวกชั้นเธอจะรอด จำไว้กฏเหล็กของเธอคืออย่าเดินไปไหนคนเดียว ถ้ายังอยากจะรักกับไอ้แอชนานๆ ลุคกระซิบข้างหูชาร์ลีน แอชหยิบขวดน้ำมาล้างเเผลที่เท้าชาร์ลีน
แอช: ลุคนายมีผ้าพันแผลไหม
ลุค: ไม่มีว่ะ
แอช: แล้วชั้นจะเอาอะไรพันแผลที่เท้าชาร์ลีนล่ะ
ชาร์ลีน: ช่างเหอะแอช เดี๋ยวเลือดก็หยุดไหลเองแหละ
แอช: มันคงหยุดยาก หินดันบาทลึกด้วย แอชคลายผ้าคาดหัวตัวเองออกมาพันเท้าชาร์ลีนอย่างนุ่มนวล
ชาร์ลีน: แอช!!! ชาร์ลีนดุแอช
แอช: อะไรล่ะ
ชาร์ลีน: นายเอาผ้าคาดหัวมาพันแผลฉันทำไมมันสกปรกนะ
แอช: ช่างมันเหอะ แบบนี้ชั้นมีตั้งหลายผืน ชาร์ลีนขอบใจแอช
แอช: ลุคขอบคุณนะที่ช่วยอุ้มชาร์ลีนแทนชั้น ม่ะเดี๋ยวชั้นอุ้มหล่อนเอง
ลุค: ไม่เป็นไรชั้นอุ้มหล่อนได้ ลุคพูดเสียงนิ่งๆ
แอช: มาเหอะน่า ม่ะ แอชยื่นมือ
ชาร์ลีน: แอชนายไม่ต้องอุ้มฉันหรอก ชั้นอยากคุยกับลุคก่อนน่ะ
แอช: ได้ชาร์ลีน แอชหยิบกระเป๋าเป้ของลุคมาถือเดินนำหน้าทั้งสอง
ลุค: โฮ่~~คืนนี้สงสัยฝนจะตก
ชาร์ลีน ฮุดปฏิเสธเเอชตันได้ ปกติเห็นคล้อยตามกันตลอดนิ
ชาร์ลีน: กะจะไปกับแอชแล้วหล่ะถ้านายไม่พูดอะไรบ้างอย่างให้ต่อมอยากรู้ของฉันทำงาน
ลุค: เธออยากรู้เรื่องอะไรล่ะ
ชาร์ลีน: ทำไมไอ้พวกหมาป่าสองขานั้นสนใจฉัน
ลุค: หมายถึงพวกลูเซเฟียน่ะเหรอ?
ชาร์ลีน: ลูเซเฟีย คือ?
ลุค: ลูซิเฟียคือพวกหมาป่ายืนสองขา นิสัยดุร้าย ป่าเถื่อน ตัวใหญ่กว่าพวกเรามาก แรงเยอะ ถ้าพวกมนุษย์โดนกัดหรือถูกข่วนก็จะเป็นพวกมัน พวกลูเซเฟียตอนแรกมีรูปร่างลักษณะเหมือนเผ่าพันธุ์แบบพวกเรา แต่เห็นว่าไม่ศรัทธาในพระเจ้าเเถมยังดูหมิ่น เลยถูกสาปน่ะ อ้อๆเห็นพ่อเคยบอกว่าพวกลูเซเฟียมีอีกชื่อหนึ่งคือ เผ่าพันธุ์ที่พระเจ้าทอดทิ้ง
ชาร์ลีน: แล้วเผ่าพันธุ์นายล่ะ เรียกว่าอะไรล่ะ
ลุค: เรียกว่า ไฮยาซิสต์ ลักษณะเป็นเหมือนหมาป่าเปี๊ยบ แค่ตัวใหญ่กว่าเยอะ รักสันโดษ ไม่ชอบทำร้ายใคร
ชาร์ลีน: เชื่อค่ะว่าตัวใหญ่กว่าค่ะ ว่าแต่ทำไมพวกนายมีกันน้อยจัง
ลุค: พวกเราอยู่กระจายกันไง เผ่าพันธุ์เรามีน้อยกว่าพวกลูซิเฟียมาก เพราะพวกเราต้องมีเซ็กซ์เท่านั้นถึงจะมีหมาป่าไฮยาซิสต์เพิ่ม ส่วนลูซิเฟียมันแค่กัด ข่วน ก็ได้พวกมันแระ อ้อๆที่สำคัญมันมีเซ็กซ์ก็ได้
ชาร์ลีน: โห้ยย แบบนี้พวกนายก็เสียเปรียบล่ะสิ
ลุค: หึ!! ก็ไม่เสมอไปหรอก พวกฉันวิ่งเร็วกว่า ฉลาดกว่า ที่สำคัญเราสามารถสื่อสารกันโดยไม่ต้องพูดก็ได้ ไม่ว่าตอนเป็นหมาป่าหรือมนุษย์
ชาร์ลีน: เจ๋งอ่ะ สื่อสารกันแบบไม่ต้องพูด เขาเรียกว่า "โทรจิต" ใช่ป่ะ
ลุค: ชื่อตลกจังแฮะ "โทรจิต" มนุษย์ตั้งชื่อตลกจัง แต่ภาษาของไฮยาซิสต์ เรียกว่า "จิตผูกพัน" ไง ดูนะ ลุคหยุดเดิน ตาสีฟ้าจ้องไปหาแอช สักพักแอชหันมา
แอช: ไอ้ลุค แกทักทายฉันทำไม???
ลุค: เปล่าไม่มีอะไรแค่อยากทักเฉยๆ (^~^) แอชทำหน้าก่อนจะเดินต่อไป
ชาร์ลีน: โห้วว สุดยอด ฉันอยากทำได้มั่ง
ลุค: ฉันยังไม่เคยเห็นมีมนุษย์คนไหนทำได้เลยสักคน
ชาร์ลีน: สอนฉันหน่อย แบบนี้ชั้นก็ลอกข้อสอบนายโดยที่ไม่ต้องกลัวอาจารย์จับได้เเล้ว
ลุค: แหม เรื่องชั่วร้ายนิคิดได้ไวมาก ก่อนอื่นจิตเธอก็ต้องสงบ ตาเล็งไปที่คนที่ต้องการคุย แล้วพูดในใจ
ชาร์ลีน: แล้วชั้นจะหาให้ใครช่วยล่ะ
ลุค: มันยากมากขนาดชั้นกับไมค์กว่าที่ จิตจะผูกพัน นี่จ้องตากันหลายวันเลย ถ้าท้องนี่คงท้องไปนานเเล้ว
ชาร์ลีน: งั้นลุคมาเป็นหนูทดลองที
ลุค: ชั้นเหรอ ชาร์ลีนพยักหน้า ลุคตอบตกลง ชาร์ลีนหลับตาพยายามทำจิตใจให้สงบ ก่อนจะค่อยๆลืมตา สีมีม่วงจ้องลุคไม่กระพริบ
ชาร์ลีน: "ลุค....ลุค....ลุค...เฮมมิ่ง....ลุค....." ชาร์ลีนพยายามทำอยู่นานจนกระทั่ง
ชาร์ลีน: "ไอ้ลุคหัวฟาง" ลุคชะงัก
ลุค: เธอเก่งมาก เธอเป็นมนุษย์คนแรกที่ทำได้ ลุคพูดเสียงตื่นเต้น
ชาร์ลีน: แน่นอนเก่งไหมล่ะลุค ชมหน่อยสิ
ลุค: เก่งมากเดี๋ยวมีรางวัล
ชาร์ลีน: รางวัลอะไร
ลุค: หึ นี่ไง ลุคโยนร่างชาร์ลีนลงน้ำ เสียงดังตู้ม!!
ชาร์ลีน: เฮ้ยยยย ถึงน้ำตกตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ?
ลุค: "ตั้งแต่ที่เธอเรียกชั้นหัวฟางไง" ลุคพูดทางจิตกับชาร์ลีน
ชาร์ลีน: ไอ้หัวฟางงงงงงงง ชาร์ลีนตะโกนใส่ลุค ลุคยืนหัวเราะ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
