Iya past
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น พยายามยกแขนขยับนิ้วกระดิกนิ้ว "ฉันยังไม่ตายเหรอ?"คำถามนี้ฝุดขึ้นในหัว ฉันค่อยๆลุกอย่างยากลำบาก "โอ๊ะ!!!"ฉันรู้สึกเจ็บแปล๊บที่หลังและคอของฉันแล้วรู้สึกรำคาญกับร่างกายมากที่มันทำอะไรดูช้าไปหมดเหมือนไม่ได้ใช้มานาน กลิ่นเครื่องหอมเตะจมูกฉันอย่างจัง ที่ๆฉันอยู่มันมืดมาก มีเทียนปักเป็นที่พอเห็น เหมือนเป็นพวกนับถือลัทธิอะไรสักอย่าง หลังจากที่ฉันมองรอบๆห้อง แล้วมามองตัวเอง ฉันใส่ชุดเดสกระโปรงสีขาวที่ฉันคุ้นเคยเพราะใส่ตอนไปหาแอชแล้วหยิบมาใส่เล่น "ชุดเดสป้ามาเรียมาอยู่กับฉันได้ไง แอชจะโดนด่าไหม? ไม่ได้ล่ะฉันต้องรีบไปคืน" ฉันรีบโดดลงจากโต๊ะเเล้ววิ่งทันที พลั่ก!!!! เสียงฉันล้มนอนกับพื้นฉันวิ่งเเค่สี่ก้าวเองนะ ขาฉันขยับไม่ได้ ลุกยืนไม่ได้ด้วย "ตึก ตึก ตึก ตึก" เสียงคนเดินมาที่ประตู ทำไงดีอ่ะตอนนี้ขาขยับไม่ได้เลย ทำไงดี ทำไงดี ฉันค่อยคิดก่อนจะคิดอะไรออก ฉันมองหาที่ซ่อนที่ใกล้ตัวที่สุด ก่อนจะไปซ่อนที่ตู้เก็บของ ฉันรีบพยุงตัวเก็บขาเเล้วปิดประตูทันเสียงคนเปิดประตูเข้ามาอย่างเฉียดฉิว ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าลงกระแทกเดินเสียงดัง ฉันไม่กล้าขยับตัวทำอะไรทั้งนั้นแม้กระทั่งแงมประตูแอบดู แอ๊ด!!!!! ใจฉันร่วงแทบตาตุ่ม เสียงประตูดังขึ้น หน้าฉันเหวอสุดฤทธิ์ มือใหญ่ๆจับข้อมือฉันแล้วกระชากให้ฉันออกจากตู้เก็บของมือฉันอีกข้างพยายามจับราวในตู้ให้เเน่นที่สุด "กรี๊ดดดดดดดดด"ฉันกรีดร้อง ฉันพยายามสบัดแต่มือผู้ชายผมบลอนทองนั้นแรงเยอะมากมันยังดึงฉันกะชากแขนจนฉันออกจากตู้ เข่าฉันโดนลากกับพื้นไม้กระดานจนเจ็บไปหมด "ปล่อย ปล่อยสิว่ะ!!!"ฉันตะโกน เพี๊ยะ!!!!! ฉันตบหน้าชายคนนั้นเต็มแรง ได้ผล!!มันปล่อยมือ มันเอามือกุมรอยตบ ฉันลุกแต่ขาลุกไม่ไหว พยายามคลานหนีให้ไกลที่สุด "มานี่!!"เสียงดุดันดังขึ้น มันจับขาฉันแล้วลาก ฉันพยายามเอานิ้วจิกพื้นที่เป็นไม้กระดาน ครืก!!!!! แกร๊ก!!! เล็บฉันหัก แล้วร่างฉันโดนลากตามยถากรรม นายนั่นลากฉันอย่างเร็ว โธ่เว้ย!!!! ฉันพยายามจะถีบมันแต่ถีบไม่ได้ขาไม่ขยับสักที พลั่ก!! "บิงโก!!!" เท้าฉันถีบอย่างเเรงจนร่างหมอนั่นล้ม ฉันตะเกียดตะกรายจะลุก "ย้าก!!!!!!!"นายนั่นตะโกนอย่างบ้าคลั่ง คว้าคอฉันแล้วเหวี่ยงไปกระแทกกับชั้นวางหนังสือ หนังสือร่วงกระจัดกระจาย ฉันนอนกับพื้นไม่ขยับ "หึ!! หมดอารมณ์ว่ะ" แล้วมันค่อยๆจิกผมฉันให้ลุกนั่งฉันสังเกตเห็นแววตามันฉันมั่นใจว่ามันไม่ใช่คนธรรมดาแน่นี่มัน..... พลั่ก!! ร่างผู้ชายจิกผมฉันกระเด็นตามรอยเตะเสยคาง ฉันเงยหน้ามองเห็นผู้ชายที่เคยช่วยฉัน "แม็กซิม!!!"ฉันเรียกชื่อ "นายจะสะเออะกับของเล่นฉันมากเกินไปนะ ไอ้ซิท"แม็กซิมพูดเสียงเกรี้ยวกราด แววตาสีเขียวเเวววับตัดกับแสงเทียงทำให้รู้ว่า แม็กซิมต้องเป็นเหมือนพวกลุค "หนอย!!! ไอ้แม็ก แก!!"ผู้ชายชื่อซิทกระเสือกกระสนลุก "แกมายุ่งกับหล่อน ฉันจะไม่ปราณีแกแน่!!"แม็กซิมพูดเสียงดัง ทำหน้าจริงจัง ก่อนจะกระชากแขนให้ฉันลุก กร๊อบ!! "โอย!!"ฉันร้องเอามือกุมขาข้างที่ยันซิทให้ล้ม "สำออยจริง มา!!"แม็กซิมพูดเสียงหงุดหงิดใส่ ก่อนจะหิ้วฉันออกไปจากห้อง
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"ฉันยัง...ไม่ตาย?"ฉันถามคำถามนี้กับแม็กซิม พลางเอามือบีบตรงขาที่เจ็บ "เธอน่ะตายไปแล้ว"แม็กซิมพูดเสียเย็นชาใส่ ฉันหน้าเสีย "แต่ตอนนี้เธอฟื้นเเล้ว เพราะเจ้าสิ่งนี้!!"เเม็กซิมยกเเขนฉันขึ้นฉันเห็นแผลเป็นนูนรอยกัดบริเวณกว้าง "เธอกัด"ฉันลูบแผลเป็นที่เเขน "ใช่ เธอเป็นผลงานชิ้นโบแดงของฉันเลยนะ"แม็กซิมพูด "เธอเป็นหมาป่าสินะแม็ก"ฉันพูดแม็กพยักหน้า "งั้น เธอคงจะรู้จักแอชสินะ"ฉันพูดเสียงตื่นเต้น "หึ..คน ไม่สิ ปีศาจที่ฆ่าเธอสินะใช่ฉันรู้จัก"แม็กซิมพูดเเสยะยิ้มดูถูก "แอชฆ่าฉัน ใช่ฉันรู้ แอชไม่ได้ตั้งใจที่จะทำงั้น"ฉันพูด แม็กซิมหัวเราะเสียงดัง "ตลกรึไง"ฉันถาม "ใช่!!! ตลกมากตลกจริงๆ ฉันเห็นภาพผู้หญิงนอนคว่ำหน้าถูกหมาป่าสีดำตัวใหญ่กว่าสองเท่าขย้ำคอเหมือนตุ๊กตาเน่าๆ แล้วที่สำคัญ....."แม็กซิมเงียบ ก่อนจะยิ้มแบบคนโรคจิต ยื่นหน้าชิดฉัน "พวกตระกูลเฮมมิ่งรวมทั้งแอชแสนดีของเธอกำลังจะเผาเธอทิ้งโดยไม่ช่วยอะไรเธอเลย"แม็กซิมพูดเสียงเบาๆ "นายใส่ร้าย ไอ้บ้า!!!! " ฉันผลักแม็กซิมออกห่างจากตัวฉัน แม็กซิมทำสีหน้ายียวนกวนประสาทฉัน ก่อนจะลากฉัน มาที่กระจกเงาบานใหญ่ แล้วใช้เล็บแหลมฉีกเสื้อฉันเหมือนฉีกกระดาษ "ดูซะ!!! นี่เหรอที่เรียกว่าไม่ได้ตั้งใจ!!! ดูซะ!!!"แม็กซิมตะคอก กระจกเงาสะท้อนภาพเป็นแผนหลังฉันเต็มไปด้วยแผลเป็นนูนเป็นทางยาวมากมายจนไม่เห็นที่ว่าง มันน่ากลัวเกินกว่าที่ฉันจะรับได้ "ไม่....ไม่......ฮึก......."ฉันเอามือปิดปาก แม็กซิมเดินออกไป ฉันเดินไปคว้าเสื้อเชิ้ตยาวมาใส่ "อ้อ ฉันไม่ห้ามเธอถ้าเธออยากออกจากที่นี่ แต่ขออย่างเดียวอย่าให้มีคนรู้ว่าเธอยังไม่ตายเท่านั้นพอ"แม็กซิมตะโกน
~~~~~~~~~~~~~~
ฉันหยุดอยู่ตรงหน้าบ้านลุงริชาร์ด ดูจากสภาพบ้านแล้วไม่มีคนอยู่ฉันมองโลกในแง่ดีสงสัยคงจะไปเที่ยว ฉันไม่มาเสียเที่ยวแน่ๆ ฉันพยายามดึงบานหน้าต่างที่ห้องครัวที่ฝืดมาก ฉันงัดอยู่นานสองนานจนในที่สุดก็เปิดออกได้ ฉันปีนเข้าทันที บรรยากาศ มัน...เหมือนถูกทิ้งไม่สิเค้าแค่ไปพักนาน ฉันเดินขึ้นชั้นบนห้องแอช ห้องแอชเปิดอยู่ฉันเดินเข้าไปดู ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆถูกห่ออย่างดี น้ำตาฉันไหล เข่าอ่อนนอนบนเตียงแอช "แอช นายไปไหน ทำไม....."ฉันสะอื้น ถึงแอชจะฆ่าฉัน ฉันไม่โกรธหรอกแอช "นายหายไปไหน"ฉันพูดปนสะอื้น "แอชหนีเธอไง พอฆ่าเธอครอบครัวก็ย้ายบ้าน"เสียงแม็กซิมดัง ฉันลุกขึ้นมองหน้า แม็กซิมนั่งบนโต๊ะเขียนหนังสือเท้าคางมองฉัน "น..นายมีอะไร "ฉันพูดเสียงดุใส่ "มาที่นี่ทำไม คิดว่าแอชจะอยู่รอเธอเหรอ"แม็กซิมถาม "ไม่รู้แต่ฉันจะรอ"ฉันพูดและทำท่าไม่สนใจแม็กซิม "บางทีเขาอาจจะ..."ฉันเถียงแม็กซิมไม่ออกเลย "ถ้ามันยังรักเธออยู่ มันไมควรลืมไอ้นี่!!"แม็กซิมวางรูปคู่ฉันกับแอชข้างๆ ฉันหยิบมาดู แอชลืมรูปคู่..... เเม็กซิมเดินออกไป "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด"ฉันกรีดร้องเสียงดังเหมือนคนบ้า ขว้างรูปคู่นั่นทิ้งไปไกลตัวที่สุด "แอช แอช แอชชชชชชชช ฮือ....."ฉันตะโกนชื่อนี้ ซ้ำไปซ้ำมา ก่อนจะฝุบ นอนกอดตัวเอง น้ำตาไหลอาบแก้ม ภาพระหว่างฉันกับแอชเเล่นเข้าหัว ตั้งแต่เริ่มยัน......ถึงตอนที่ฉันตาย "บ้าจริง!! บ้าชะมัด!!!"ฉันพูด เอามือปาดน้ำตา
~~~~~~~~~~~~~~~
"เธอยังอยู่ที่นี่อีกเหรอ?"เสียงแม็กซิมถามฉันไม่สนใจ "เธอนอนเตียงนี้ตลอด 4 วันเลยเหรอ?"แม็กซิมถามอีกครั้ง ฉันไม่ตอบ "แกเป็นใบ้รึไง หัดดูสภาพตัวเองด้วย ตอนนี้เธอไม่ต่างจากวิญญาณเร่ร่อนเลย"แม็กซิมตะโกนเสียงดุดึงคือเสื้อให้ฉันลุก ท่าทางจะหมดความอดทนกับฉันเต็มที "ปล่อย"ฉันพูดเสียงเรียบๆเเกะมือแม็กซิมออกจากคอเสื้อ แล้วนอนต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม็กซิมลากเก้าอี้ มานั่งตรงหน้าฉัน "เธอไม่ไปเดินเล่นหน่อยเหรอ"แม็กซิมถาม "ไปทำไมต้องเดิน"ฉันพูดก่อนจะหลับตานอน "ถามจริงตอนเธอนี้คนที่เธอรู้จักมีแค่แอชเหรอ?"
~~~~~~~~~~~~~~
"เอา..อันนี้ค่ะ"ฉันชี้ไปที่เมนู ฉันมองหน้าหญิงวัยห้าสิบผ่านแว่นตาดำที่ฉันใส่ ในร้านอาหารประดับไปด้วยสัญลักษณ์ที่เป็นไทย ไม่ว่าเป็นลายไทย ธงชาติ แหงล่ะ มันเป็นร่างอาหารไทยนิ "หนูอายุเท่าไหร่เหรอ"หญิงวัยห้าสิบถามฉัน " 19 ค่ะ" "หนูลักษณะท่าทางคล้ายหลานของฉันเลย"หล่อนพูดก่อนจะเช็ดน้ำตา "หลานคุณอยู่ไหนล่ะ"ฉันถาม เธอส่ายหัว "ฉ.....ฉันไม่รู้ ฉันรักเเละคิดถึงเธอมากจริงๆ ไม่มีคืนไหนเลยที่ฉันไม่ไม่ร้องไห้คิดถึงเธอ"เธอร้องไห้ "นี่ค่ะ"ฉันยื่นทิชชู่ให้เธอ "เธอซับน้ำตาก่อนจะเดินไป สักพักหล่อนวางอาหารที่ฉันสั่ง ฉันตักเข้าปาก "หนูจะว่าอะไรไหมถ้าฉันอยากจะนั่งคุยด้วย"เธอพูด ฉันพยักหน้า ก่อนจะก้มกินต่อ หล่อนดูฉันกินอาหารจนจะหมด "หนูมากินที่นี้อีกนะ"เธอชวน "ค่ะ..."ฉันตอบสั้นๆ ฉันจ่ายเงิน เดินออกจากร้านก่อนจะหันมองเธอกำลังเก็บจาน "ขอให้ย่าแอนนี่เจอหลานไอยานะค่ะ"ฉันอวยพร ก่อนจะโบกมือให้ ฉันเดินผ่านหน้าร้านมีกระดาษหลายแผ่นแปะติดมากมายฉันเดินไปดูใกล้ๆ มันเป็นประกาศคนหายคนในรูปเป็นรูปฉัน!!! "เธอรู้จักคนในรูปเหรอ"เสียงผู้ชายดังจากข้างหลัง เป็นเสียงที่คุ้นเคย ปู่มอริส!! ฉันหันมองหน้า เห็นเเววตาเค้าดูเหมือนไร้ความหวัง ฉันอยากจะตะโกนดังๆว่า ฉันนี่แหละคือไอยา แต่.....ทำ....ไม่ได้ "ไม่...รู้จักค่ะ"ฉันข่มเสียงให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทั้งๆที่ในใจพังพินาศไปหมด ฉันอยากกอดปู่มอริสเหมือนเมื่อก่อนจัง "หนู...ขอตัวค่ะ"ฉันพูดเสียงเรียบๆก่อนจะเดินหนี
~~~~~~~~~~~~~~~
ฉันนั่งสงบสติในห้องที่มีผู้หญิงที่ชื่อมิเกลจัดให้ ฉันไม่ถูกซะตากับยัยบ้านี้เลย เธอมองสายตาแบบเเปลกๆ ใครจะสนล่ะ!! "เธอไม่น่ารอดเลย"เสียงหนึ่งดังแว่วในหูฉัน ฉันมองหาต้นเสียงก่อนจะทำหน้าหน่ายๆ "มิเกล เธอมีอะไรกับฉัน"ฉันพูด เอามือกอดอกมอง "เธอไม่น่ารอดไง พี่ฉันต้องบ้าแน่ๆที่เอาเธอมาเข้ากลุ่มกับพวกเรา"มิเกลพูด "อย่ามาหาเรื่องนะ"ฉันลุกเดินมาหามิเกลหล่อนตัวสูงกว่าฉันมาก "น่ากลัวจริงยัยเตี้ย เธอจะทำอะไรฉัน ร้องไห้ใส่ เหรอ?"มิเกลพูดกวนประสาท "ฉันไม่สนใจผู้หญิงอย่างเธอหรอกนะ ฉันกำลังเซ็งนี่ก็ดึกมากล่ะไปนอนไป!!"ฉันไล่มิเกลออกจากห้อง "น่าสงสารเธอนะ ที่ตายตอนที่กำลังเข้าได้เข้าเข็มกับแอช ถ้าเธอยังค้างบอกซิทน่ะมันพร้อมจะช่วยเธอเสมอ"มิเกลยิ้มเยาะ เพี๊ยะ!!! เเก้มขาวๆของมิเกลเป็นรอยปื้นแดงจากเเรงตบของฉัน "อย่ามายุ่งกับเรื่องของฉันยัยปีศาจ!!!"ฉันตะคอก มิเกลดึงข้อมือฉันก่อนจะเหวี่ยงฉันไปโดนกำเเพงอย่างเเรง "อยากรู้เหมือนกันว่าเธอมีดีอะไรแม็กซิมถึงเลือก มาสนุกกันเถอะไอยา"หล่อนพูดก่อนจะเดินมาหาฉันช้าๆ
~~~~~~~~~~~~~~
มิเกลจิกหัวฉันให้ลุกเเล้วตบหน้าฉันเต็มเรง ฉันฟลุบลงกับพื้น มิเกลหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง "ไหงหมดฤทธิ์เร็วล่ะ ความสนุกยังไม่หมดนะ!!" หล่อนนั่งคุกเข่าจิกหัว ฉันเห็นแววตามิเกลยัยนี่โรคจิตเกินเยียวยา ฉันเงยหน้าถุ้ยน้ำลายใส่หน้าสวยๆของมิเกลก่อนจะใช้เท้าถีบท้องมิเกลจนกระเด็นล้ม ฉันลุกเเบบทุลักทุเล "กรอด......แกจะไม่มีชีวิตถึงพรุ่งนี้แน่"มิเกลพูดเสียงดังและวิ่งมาหาฉัน โชคดีที่หลบทัน พลั่ก!!! เสียงเท้าฉันฟาดกับหลังมิเกลอย่างจังร่างเธอล้มไม่เป็นท่า ฉันนั่งคร่อมหลังมิเกลที่นอนกับพื้นแล้วจิกผมสีบรอนซ์ทองของหล่อนแล้วกดหัวไปกระแทกพื้นอย่างแรงหลายครั้ง มิเกลดึงคอเสื้อฉันเเล้วเหวี่ยงร่างฉันถูกเหวี่ยงไปด้วย มิเกลลุกขึ้นแล้วยิ้มก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นร่างหมาป่าเดินสองขาช้าๆ ฉันหน้าเสีย ก่อนจะรีบหมุดใต้เตียงหนี แรงมหาศาลของมิเกลในร่างหมาป่างัดเตียงลอยกระเด็นไปขว้างประตูพอดี ฉันรีบวิ่งพยายามดันเตียงให้ออกจากประตู แต่เเรงฉันมีไม่พอ มิเกลเดินย่างสามขุมมาหาฉันช้าๆอย่างชะล่าใจ สายตาฉันเหลือบไปมองที่หน้าต่างที่อยู่ตรงหลังมิเกล เอาว่ะ!! ฉันวิ่งไปหามิเกลก่อนจะสไลด์หลบระหว่างขาแล้วลุกขึ้นวิ่งกระโดดออกจากหน้าต่าง ร่างฉันลอยละลิวก่อนจะกระแทกกับพื้น ฉันลุกขึ้นปัดฝุ่นเเล้วเอะใจทำไมฉันลงจากที่สูงแล้วไม่เจ็บไม่อะไรเลย โครม!!!!!! ฉันมองขึ้นไปที่หน้าต่างเห็นร่างหมาป่ามิเกลโดดลงมา เศษไม้ เศษกระจก แตกกระจัดกระจาย ฉันวิ่งหนีเข้าป่า
~~~~~~~~~~~~~~~~
ฉันหายใจหอบเหนื่อย มิเกลยังวิ่งไล่ฉันอย่างไม่ลดละ จนฉันไปแอบหลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง มิเกลหยุดวิ่งมองหันซ้าย-ขวา มิเกลหลับตาสูดอากาศเข้าฟืดใหญ่ และหันมาทางต้นไม้ที่ฉันแอบ ฉันเม้มปากแน่น กำมือแน่นติดกับอก แล้วแอบมองมิเกลยังคงเดิมมาหาทางฉัน ฉันเห็นกิ่งไม้พอดีเเต่มันไกลมากพอสมควรและเสี่ยงเกินไปเพราะจะทำให้ยัยบ้ามิเกลเห็น ยังไงก็ลองเสี่ยงดู ฉันวิ่งไปคว้ากิ่งไม้นั่น มิเกิลกระโจนมาที่ฉัน ผัวะ!!!! เสียงฉันฟาดกิ่งไม้เต็มเเรงจนหัก มิเกลในร่างหมาป่าล้มลงพื้น ฉันทิ้งไม้แล้ววิ่งต่อ ฉันมองเหลียวหลังไม่เห็นมิเกล "รอดแล้ว รอดแล้ว"ฉันบ่นแล้วรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก ฉันมัวแต่ดูข้างหลังจนฉันชนกับร่างหนึ่งอย่างจัง "เป็นอะไรรึเปล่า"เสียงนุ่มนวลของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉันพูด "หนีไปค่ะ เร็วเข้า...."ฉันพูดเร่ง ผู้ชายทั้งสองคนที่อยู่ตรงหน้าฉัน "เธอหนีอะไรเหรอ"ผู้ชายอีกคนถาม ฉันหน้าเสียไม่กล้าพูด "อย่าพูดเลย นายรีบหนีตอนที่พวกนายมีเวลานะ"ฉันพยายามผลักทั้งสองคนให้หนี "หนีฉันไง..."เสียงสุดสยองที่ฉันคุ้นเคยดังขึ้นจากข้างหลัง เเสงจันทร์กระทบจากด้านหลังเป็นเงาสัตว์ยื่นสองขาร่างใหญ่โต ฉันหน้าซีดก่อนจะค่อยๆหันมองข้างหลังช้าๆ ร่างหมาป่าเดินสองขาอยู่ข้างหลังฉัน "มิ....มิเกล"ฉันกรีดร้องด้วยความตกใจสุดขีด
~~~~~~~~~~
ฉันพยายามวิ่งหนีแต่มือผู้ชายผชร่างสูง ผมสีควันบุหรี่ตาสีฟ้า ใส่แว่นท่าทางบอบบาง จับฉันไว้แน่น แน่นจนมือฉันชา "หนีไป สิหนีไป!!!"ฉันตวาด "ส่งมาให้ฉันแจ็ค"มิเกลพูด ฉันชะงักมองหน้าผู้ชายที่ชื่อเเจ็ค "กรี๊ด!!!!!"ร่างฉันถูกเหวี่ยงมาหามิเกล และล้มหน้าทิ่มตรงหน้ามิเกล ฉันลุกขึ้นช้าๆ "พวกนายเป็นพวกเดียวกับมิเกล!!"ฉันถาม "ใช่...."ผู้ชายร่างใหญ่ผมสั้นสีดำ ตาสีเขียวพูด "เรียกว่าสนิทดีกว่าอังเดร"มิเกลพูด "มีทางเดียวที่จะรอดคือต้องสู้กับมิเกล"แจ็คพูด "ฉันจะชนะหล่อนได้ไงเธอเป็นมนุษย์หมาป่าฉันเป็นคนจะสู้ได้ไง"ฉันหลบตอนที่มิเกลจะข่วนได้แบบเส้นยาผ่าแปด สถานการตอนนี้ฉันได้แต่หลบมิเกลที่คอยจะทำร้ายฉัน ผัวะ!!! เล็บที่คมเหมือนมีดของมิเกลโดนเเขนฉันเป็นรอยยาว เลือดซึมไหลช้าๆ ฉันเอามือกดเเผลให้เลือดหยุดแต่เลือดก็ไหลอยู่ดีฉันร้องโอ้ยอย่างเจ็บปวด "มีปัญญาแค่นี้เองเหรอ...."มิเกลพูดก่อนจะเหวี่ยงฉันกระเด็นตรงหน้าเเม็กซิมที่ยืนอยู่ "เอาของเล่นนายไป กระจอกจริงๆ"มิเกลหัวเราะเสียงแหลมใส่ ฉันกัดฟันแน่น แววตาตอนนี้แข็งร้าว ฉันรีบลุกขึ้นเลือดไหลหยดลงพื้นเดินไปมิเกล ฉันมองหน้ามิเกลอย่างอาฆาต มิเกลฟาดมือมาที่ฉัน ฉันจับทัน!! ก่อนจะบิดมือใหญ่ๆ แล้วพลักมิเกล "ไอยาเเปลงเป็นลูเซเฟียได้เเล้ว"ซิทพูดเสียงหลง ฉันวิ่งไปหามิเกลอย่างบ้าคลั่ง แล้วกระทืบไม่ยั้ง! ก่อนจะเหวี่ยงร่างมิเกลสุดเเรงร่างมิเกลกระเด็นล้มไกล มิเกลจะลุคเเต่ลุคไม่ขึ้น "เยี่ยมมาก ไอยา"อังเดรตบมือให้ "แม็กซิมของเล่นนายเจ๋งดีนะ"แจ็คพูด "ไอยาเธอเเปลงเป็นมนุษย์ได้แล้ว"แม็คซิมพูดช้า "ไอยาวิ่งหนีเข้าเมืองทำไม!!!"ซิทพูด "เธอกำลังคลั่งเราต้องหยุดเธอ!!!"แม็กซิมพูด แต่เเจ็คห้าม "ปล่อยเธอไป ฉันอยากรู้ว่าเธอจะควบคุมตัวเองได้ไหม"แจ็คพูดแววตาโหดเหี้ยม
~~~~~~~~~~~~~~~~
ฉันค่อยๆลืมตา ช้าๆ ฉันค่อยๆลุกนั่งเอามือกุ้มหัว กลิ่นคาวเลือดเเตะจมูก เริ่มมองบรรกาศมืดสนิทแต่ฉันพอมองเห็น ฉันตกใจเลือดเปื้อนเต็มตัวฉันไปหมดตัวฉันไม่มีอะไรปกปิดร่างกาย ฉันมองรอยตามแล้วคลานตามรอยเลือด ศพผู้หญิงเลือดสาดกระจาย แขน ขาดขาดคนละทิศ ตาสีฟ้าเบิกโพลงเหมือนเจอสิ่งที่น่ากลัวสุดชีวิต ฉันมองหน้าเธอไม่ถนัดเพราะมีผมบรอนทองยาวปิดหน้า ฉันค่อยๆเอามือเสยผมออก แสงจันทร์ส่องหน้าเป็นหน้าผู้หญิงที่ฉันรู้จักดี "ท......ทริซซี่"ฉันอุทาน น้ำตาฉันไหลเอามือปิดปาก "ช....ช่วยด้วย ช่วยด้วย....."เสียงทริซซี่พูดเสียงแผ่วเบาตากระพริบมองหน้า ลมหายใจรวยริน ฉันถอยหนีร่างทริซซี่ให้ไกลที่สุด "เธอไม่น่ากัดยัยนี้เลย"แม็กซิมพูด ก่อนจะโยนเสื้อโค้ทให้ฉันคว้ามาคลุม "ช่วยด้วย ช่วยด้วย"ทริซซี่พูดเสียงแผ่วเบา แม็กซิมเดินไปหาทริซซี่ ทริซซี่ยังร้องความช่วยเหลือพร่ำเพ้อ แม็กซิมค่อยๆบรรจงเอามือกดตรงหน้าอกที่ชุ่มเลือดจนกระดูกซี่โครงยุบลงตามเเรงกดเลือดทะลัก ทริซซี่กรี๊ดเสียงแหบจนเเทบไม่ได้ยิน แม็กซิมค่อยๆจับผมบรอนทองของทริซซี่ แล้วกระชากออกอย่างแรงจนเลือดสาดหัวทริซซี่ติดกับมือแม็กซิม หน้าทริซซี่เบี้ยว ปากตากระตุก อ้าปากค้าง "ทริซซี่....."ฉันร้องไห้ "ไปเร็วแม็กซิมเดินหนีฉันลุกเดินตามก่อนจะเลียวหลังมองร่างไร้วิญญาณของทริซซี่ แล้วกลั้นใจเดินตามแม็กซิม
~~~~~~~~~~~~~
ครั้งแรกที่ฉันนั้งกินข้าวกับบรรดา.....เรียกว่าครอบครัวใหม่ดีกว่า "เครื่องหอมบ้าๆนั่นทำให้ฉันกินอาหารไม่อร่อยเลย"ฉันบ่นพึมพำตักมันบดเข้าปาก รสชาติเหมือนขี้มูกสิ้นดี ฉันวางช้อนลุกออกจากโต๊ะ "เธอจะไปไหน"อังเดรถาม "ไปหาอะไรอร่อยๆยัดลงท้อง"ฉันพูดแล้วเดินออกไป
~~~~~~~~~~~~
"นี่จะ"ย่าแอนนี่ยกอาหารไทยมาเสริฟ์ให้ฉัน ก่อนจะนั่งข้างๆดูฉันกินอาหารไทยอย่างเอร็ดอร่อย "ฉันชอบมองหนูกินข้าวจังมองทีไรนึกถึงหลานตลอด"ฉันทำหูทวนลมใส่ ฉันชะงักก่อนจะเงยหน้ามายิ้มให้ย่าแอนนี่ แล้วก้มกินต่อ "หนูชอบกินอาหารไทยเหรอ" ฉันพยักหน้ามองย่าแอนนี่ผ่านเเว่นตาดำ สองเดือนเเล้วที่ฉันกินร้านอาหารไทยย่าแอนนี่ "หนูชื่ออะไรเหรอ"ย่าแอนนี่ถาม "เดซี่"ฉันตอบ ย่าแอนนี่ยิ้มกว้าง
~~~~~~~~~~~~~~
ฉันเดินออกจากร้านมีความสุข ถึงจะไม่ได้กอดไม่ได้หอมแก้มเหมือนเมื่อก่อนแต่ก็รู้สึกดีที่ได้มาที่ร้านนี้ทุกวัน "นั่นญาติเธอเหรอ?"เสียงมิเกลพูดกำลังจะเดินเข้าย่าแอนนี่กับปู่มอร์แกน ฉันกระชากไหล่มิเกล"อย่ามาระรานครอบครัวฉัน ถ้าไม่อยากตาย"ฉันพูดเอาจริงกำไหล่มิเกิลแน่น "ล้อเล่นน่าฉันไม่ทำลายครอบครัวหล่อนหรอก"มิเกลพูดฉันโล่งอก "รีบบอกลาครอบครัวนี้ขอเธอซะพวกเราจะย้ายล่ะ"มิเกลพูดก่อนจะเดิน ฉันเข่าแทบทรุดน้ำตาไหล ฉันถอดแว่นตาดำเช็ดน้ำตา หิ้วร่างตัวเองฝืนเดิน ทำไมต้องพรากความสุขฉันด้วย!!!!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"อังเดร!!! เรามีเรื่องต้องคุยกัน"ฉันพูด "ว่ามาไอยา"อังเดรพูดวางหนังสือลง "ฉันจะไม่ไปกับพวกนายนะ"ฉันพูด "ฉันคิดว่าฉันคงจะปล่อยเธอไปไม่ได้หรอกนะ"อังเดรพูด "ทำไม!!!!"ฉันตะคอกอังเดร "เธอจะต้องเป็นโรเรีย"อังเดรพูด "โรเรียบ้าอะไร ฉันไม่เป็นอะไรทั้งนั้น"ฉันพูดแล้วเดินหนี "งั้นครอบครัวเธอฉันจำเป็นต้อง...." "อย่ามายุ่งกับกับครอบครัวฉันนะ ไม่งั้นฉันจะ..." "จะอะไร!!! เธอจะฆ่าฉันเรอะ เอาเลยถ้าทำได้ ลูเซเฟียที่อ่อนหัดอย่างเธอจะทำอะไรฉันได้ห่ะ!!! ฉันให้เวลาถึงพรุ่งนี้เลือกเอาถ้าเธอไม่บอกลาครอบครัวเธอ ฉันจะทำเอง"อังเดรพูด ฉันนิ่งกับความคิดที่บ้าของมัน "โธ่เว้ย!!!!"ฉันกวาดของที่โต๊ะอังเดรร่วงหมด ก่อนวิ่งออกไป
~~~~~~~~~~~~~~
ฉันทำใจอยู่นานมากที่จะเดินเข้าร้านอาหารไทยของป้าแอนนี่กับปู่มอร์แกน ก่อนจะฝืนใจเดินเข้าร้าน "เดซี่วันนี้หนูจะกินอะไร"ย่าแอนนี่ถามฉันเสียงสดใสฉันสะอึก "เอาเหมือนเดิมค่ะ"ฉันสั่งก่อนจะนั่งเก้าอี้รอ ฉันพยายามทำใจเอามือป้องปาก ฉันไม่กล้าที่จะพูดคำๆนั้นออกไป ไม่อยากทำให้คนที่ฉันรักอย่างย่าแอนนี่และปู่มอร์แกนเสียใจ เอาเหอะเสียใจดีกว่าเสียชีวิต "มาแล้วจร้าาาา"เสียงย่าแอนนี่ดัง ความคิดฉันหยุด ย่าแอนนี่ถือถาดอาหารมาหาฉันช้าๆ "คุณค่ะหนูถามอะไรหน่อย"ฉันพูด "ว่ามาสิเดซี่"ย่าแอนนี่พูด ฉันหายใจเข้าลึกๆ "คุณว่าหลานสาวคุณจะกลับมาไหม?"ฉันถาม "แน่นอนสิ"ย่าแอนนี่ตอบ "ถ้าหนูเป็นไอยาอะไรนั่นหนูคงไม่กลับมาหรอกนะ จากตั้งสามเดือนมีสองอย่างถ้าไม่หนีตามผู้ชายไม่ก็ตายเป็นศพ..." เพล้ง!!!!! ย่าแอนนี่เหวี่ยงถาดอาหารลงพื้นอย่างเเรงจนจานแตกกระจาย เพี๊ยะ!!! ย่าแอนนี่ตบหน้าฉัน นี่เป็นครั้งแรกที่ย่าตบฉัน "ไสหัวไปจากร้านฉันซะ!!! อย่ามาเหยียบร้านฉันอีกนะยัยเด็กนรก!!!"ย่าแอนนี่ด่าเสียงดัง น้ำตาไหลเหมือนกำลังร้องไห้ "ฉันกุมรอยตบออกจากร้าน ฉันปาแว่นตาดำทิ้ง แล้ววิ่งให้ไกลจากร้านแล้วกรี๊ด ทำไมชีวิตฉันบัดซบแบบนี้!!!
~~~~~~~~~~~~~~~
ฉันย้ายรัฐกับพวกอังเดร ที่มาอยู่เพราะซิทสืบมาว่าครอบครัวลุคมาอยู่ที่รัฐนี้ "แต่......ริชาร์ดกับมาเรียได้อุปถัมภ์เด็กกำพร้าสองคน คนโตเป็นผู้ชายชื่อ คาลัม ฮุด ส่วนอีกคนเป็นน้องสาวชื่อ ชาร์ลีน ฮุด"ซิทพูดแล้วแจกรูปทั้งสองคนให้คนอื่นๆดูรวมทั้งฉัน ฉันไม่สนคาลัมแต่ฉันสนใจผู้หญิงที่ชื่อชาร์ลีน เธอสวยเเละมีนัยต์ตาสีม่วงชวนหลงใหล "สวยจัง"ฉันเผลออุทาน "แต่...แต่...แต่ตอนนี้ชาร์ลีนคบกับแอชตันอยู่หวานกันมาก"ซิทพูด คำพูดซิทเหมือนฟ้าผ่ากลางใจฉัน ใจฉันวูบ มองหน้าซิท "ก็มันเป็นเรื่องจริงนิ"ซิทพูด "ฉันขอตัวฉันลุกออกมาสูดอากาศ "ทำใจไม่ได้เหรอ ไอยา"แม็กซิมพูด ฉันพยักหน้า "ฉัน.....อยากเห็นกับตาของฉัน"ฉันพูดเสียงอ่อย
~~~~~~~~~~~~~~
"พามาโรงเรียนนี่ทำไม"ฉันถามแม็กซิม "อยากรู้ไม่ใช่เหรอฉันก็พามาไง"แม็กซิมอตอบฉันเดินตามเเม็กซิม ฉันเอามือทาบอกเมื่อเห็นข้างหลังแอช "แอช...."ฉันอุทานแล้ววิ่งไปหาแต่จู่ๆผู้หญิงที่ชื่อชาร์ลีนกับแอชกอดคอกัน ฉันเข่าอ่อนล้มกับพื้น ฉันลุกไม่ขึ้นร่างหนักฉันนอนร้องไห้ แม็กซิมพยุงฉันขึ้นฉันปล่อยโฮ "ไหนว่าแกจะไม่มีใครไงแอช ไหนว่าจะมีแค่ฉันไง!!!"ฉันร้องไห้สะอื้นปางตายพูดประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมาเหมือนกรอเทป ตรงหน้าฉันแบบห่างๆฉันเห็นลุคเดินตามแอชกับชาร์ลีนห่างๆ
~~~~~~~~~~~~~~~
ฉันนั่งเหม่อลอยเหมือนคนไร้สติ "ไอยาเเจ็คเรียกเธอ"มิเกลพูดสีหน้าประชดใส่ ฉันเดินไปหาเเจ็ค "มีธุระอะไร"ฉันถาม "ฉันจะบอกเธอว่าเธอมีทั้งข่าวดีและข่าวร้ายเธอจะฟังข่าวไหนก่อน"แจ็คพูดกระตุ้นให้ฉันอยากรู้ "ข่าวดี"ฉันพูด "เธอเป็นโรเรียผู้สังหาร"แจ็คพูด "แล้วข่าวร้ายล่ะ"ฉันถาม "ชาร์ลีนเป็นคาโร เเล้วจะต้องถูกมีดปักกลางอกโดยเธอเป็นฝ่ายทำ ฉันกลัวเธอจะใจอ่อนไม่ทำ"แจ็คพูด "นี่เหรอข่าวร้ายของนายเเจ็ค"ฉันพูด แจ็คพยักหน้าแบบเซ็งๆ "แต่สำหรับฉันมันเป็นข่าวดี"ฉันพูดแล้วแสยะปาก ไอยาที่แสนดีมันตายไปตั้งนานล่ะ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
