13 ปีผ่านไปพ่อของคาลัมและชาร์ลีนเสียชีวิตเพราะโรคหัวใจ ส่วนแม่ตรอมใจตายตามพ่อไปญาติๆไม่รับอุปการะทั้งคู่จึงอยู่บ้านเด็กกำพร้า วันนี้คาลัมและชาร์ลีนถูกเรียกตัวให้ไปพบ ริซ่าผู้ดูเเลบ้านเด็กกำพร้า แอ๊ดดดดด!! (เสียงเปิดประตูเปิด) ในห้องเห็นริซ่า คุยกับว่าที่พ่อและแม่บุญธรรม
ริซ่า: ทักทายว่าที่พ่อและแม่บุญธรรมพวกเธอสิ ริซ่าสั่ง คาลัม ชาร์ลีน ทำหูทวนลมใส่
ริซ่า: แน่ใจเหรอค่ะว่าพวกคุณจะรับเลี้ยงเด็กหัวดื้อแบบนี้ คุณริชาร์ด คุณมาเรีย เด็กดีๆที่นี้ก็มีนะค่ะ เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะครับ ริซ่าพูดด้วยด้วยความเป็นห่วง
ริชาร์ด: ไม่เป็นไรครับ ผมรู้สึกตกหลุมรักพวกเค้าตั้งแต่เเรกเห็นเเล้ว โดยเฉพาะเด็กที่ชื่อชาร์ลีน ริชาร์ดยิ้ม มาเรียลุกเดินไปหาเด็กทั้งสองและเพ่งอย่างพิจารณา โดยเฉพาะชาร์ลีนนางค่อยๆช้อนคางชาร์ลีนตาสีฟ้าครามปะทะตาสีม่วงพลัมอยู่นาน ก่อนจะเดินไปกอดคอคาลัม
มาเรีย: ฉันอยากรับอุปการะทั้งสองจริงๆค่ะ นางทำเสียงอ้อนใส่ ริซ่า
ริซ่า: ตกลงค่ะ เดี๋ยวให้เด็กๆเตรียมเก็บสัมภาระก่อนนะ เชิญคุณริชาร์ดและมาเรียทำสัญญาในการเซนต์รับทั้งสองเป็นบุตรบุญธรรมด้วยค่ะ ชาร์ลีน คาลัมพวกเธอดีใจไหมที่จะใช้นามสกุล ของพ่อแม่บุญธรรม
คาลัม: พวกผมไม่มีวันใช้นามสกุลพวกคุณหรอกนะ
ริชาร์ดยิ้ม
ริชาร์ด: แล้ว.....พวกเธอนามสกุลอะไร
ชาร์ลีน: ฮุด มาเรียเผลอทำแก้วน้ำหล่นจากมือ แก้วน้ำแตกกระจาย
ริซ่าเอามือเท้าคาง
ริซ่า: ใช่ค่ะ เด็กทั้งสองเป็นลูกของนักล่าหมาป่าค่ะ คาลัม ชาร์ลีน ฉันให้เวลาพวกเธอเก็บข้าวของ 15 นาทีนะ
คาลัม ชาร์ลีน พยักหน้าเดินออกจากห้อง
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
คาลัม ชาร์ลีน เก็บของใช่ตัวเอง
คาลัม: แน่ใจเหรอว่าเธอจะใส่มัน คาลัมบอก
ชาร์ลีน: แน่นอนเพราะมันคือสิ่งเดียวที่พ่อพ่อให้ฉัน ชาร์ลีนพูดเสียงเศร้าพรางลูบจี้ควอตซ์สีม่วงพลัมไปมาซึ่งเป็นของรักของหวงของหล่อน คาลัมเดินมากอดน้องสาว
คาลัม: ไป....เราไปเริ่มต้นใหม่ด้วยกันนะทิ้งเรื่องอดีตที่เลวร้ายซะ
ชาร์ลีน: อืม
คาลัม: ถอดสร้อยออกก่อนเถอะนะ ชาร์ลีนทำตาม
ชาร์ลีน: นายว่าพวกเค้าจะรักเราไหม
คาลัม: แน่นอน น้องสาวพี่น่ารักจะตาย ใครไม่รักก็บ้าแล้ว คาลัมหยิกจมูกชาร์ลีน ทั้งคู่ยิ้มให้กัน
คาลัมและชาร์ลีนออกจากห้องนอน
คาลัม: พร้อมยังชาร์ลีน
ชาร์ลีน: ????
คาลัม: พร้อมที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ยัง ชาร์ลีนพยักหน้า คล้องแขนคาลัมเดิมลงบรรได
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ริซ่ากำลังคุยกับมาเรียและริชาร์ด ทั้งสามเหลือบไปเห็นชาร์ลีนและคาลัม
ริซ่า: โชคดีนะ คาลัม ชาร์ลีน ริซ่าปาดน้ำตา ชาร์ลีนเดินมาสวมกอดร่างอวบริซ่า
ชาร์ลีน: ค่ะ ริซ่า
ชาร์ลีนคลายกอดและเปิดประตูรถไปนั่งเบาะท้าย กับคล้ายคาลัม รถเก๋งสีขาวค่อยๆเลื่อนออกช้าๆ ทำให้ชาร์ลีนเห็นร่างริซ่าเล็กลง เล็กลง เล็กลง จนตัวเท่ามดจนหายไป
ชาร์ลีน: ลาก่อนบ้านเด็กกำพร้า ลาก่อนริซ่า
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ริชาร์ดขับไปเรื่อยๆ บรรยากาศในรถเงียบสนิทเหมือนป่าช้าบวกกับแอร์ในรถที่เย็นยะเยือกจนเข้ากระดูก ทั้งคู่เกลียดบรรยากาศแบบนี้จริงๆ
มาเรีย: เออ...ชาร์ลีนทำไมตาของหนูถึงได้สีม่วงเหรอ มาเรียหันมายิ้ม
ชาร์ลีน: เออ...คือหนูเป็นตั้งแต่เกิดเเล้วค่ะ...ยีนกลายพันธุ์ค่ะ.....
คาลัม: ทำไมคุณถึงรับพวกเราไปเลี้ยง พวกคุณไม่มีลูกเหรอ
ริชาร์ด: ฉันมีลูกชาย 1 คนน่ะ เราอยู่ 5 คน มีฉัน มาเรียภรรยาฉัน ลูกชายฉัน และ หลานชั้นอีกสองคน อ้อ!! ต่อไปนี้เธอไม่ต้องเรียกชั้นว่าคุณนะ ให้เรียกว่าพ่อริชาร์ด กับ แม่มาเรีย ล่ะกันชั้นชอบให้พวกเธอเรียกอย่างงี้มากกว่านะ คำพูดของริชาร์ดดูอบอุ่นมาก ทั้งๆที่ตอนแรกคิดว่าจะเป็นคนซีเรียสซะอีก
ชาร์ลีน: แล้วพวกคุณ.....เอิ่ม......พ่อกับแม่ทำงานอะไรค่ะ
มาเรีย: ชั้นเป็นแม่บ้าน ส่วนริชาร์ดเป็นหมอ
ชาร์ลีน: ถ้าหมอหล่อแบบนี้ชั้นยอมเป็นลูคิเมียเลย ชาร์ลีนกระซิบคาลัม
คาลัม: ยัยบ็อง คาลัมมะเงกใส่น้องสาว
ทั้งสีคุยกันจนถึงบ้านริชาร์ดและมาเรีย ชาร์ลีนรีบโอมาดู โหยยยยย บ้านอยู่กลางป่าลึก!!!! แต่สไตล์บ้านนี่โมเดิลมากก แม่มาเรียพ่อริชาร์ด
รสนิยมดีเหมือนน่าตาเลย><
คาลัมเดินข้างๆชาร์ลีน ผิวปาก
คาลัม: บ้านสวยชะมัด
มาเรีย: เดินมาข้างหลังกอดคอ ทั้งสองยินดีต้อนรับสู่ครอบครัว โรเบิตร์ ฮัมมิ่ง นะ ไปเดี๋ยวพาไปดูห้องนอนนะเด็กๆ มาเรียพาทั้งสองเข้าบ้าน ทุกอย่างช่างเฟอร์เฟค ไม่ว่าเครื่องดนตรีมากมาย ทีวีจอยักษ์ ห้องสมุดที่ใหญ่มาก เด็กทั้งสองเดินสำรวจไปเรื่อยๆ
ริชาร์ด: หนุ่มๆ มาต้อนรับเด็กใหม่หน่อยเร็ว ริชาร์ดเรียกเสียงดัง สักพักมีคนลงบรรไดลงมา คนเเรกผมหยองๆสีน้ำตาล ตาสีเขียวมรกต ท่าทางร่าเริงเดินกอดคอหยอกล้อกับหนุ่มผมสีม่วงน้ำเงิน(เเน่นอนแกต้องยอมแน่ๆ ผมหรือสายไหมฟ่ะอยากจิงาบทั้งคนและผมจริงๆ ผิดๆ)
และอีกคนเดินมานิ่งๆ ผมสีทองบอร์น เจาะปากเดินเชื่องช้า
ชาร์ลีน: คนสามคนนั้นเดินหยั่งกะบอยแบร์น หล่อจัง ชาร์ลีนกระซิบกับคาลัม
คาลัม: เออ เเล้วฉันไม่หล่อรึไงฟ่ะ -3-
ชาร์ลีน: พี่ก็หล่อนะ แต่พี่หล่อน้อยกว่าสามคนเอง
คาลัม: ไอ้ชาร์.......
มาเรีย: พอๆ ได้เเล้ว อ่ะแอ่ม!! ชาร์ลีน คาลัม นี่แอชตัน ไมเคิล เเละ ลุค หนุ่มๆ นี่คาลัม และ ชาร์ลีนทำความรู้จักกันไว้นะ
แอช: สวัสดีฉันแอชยินดีที่ได้รู้จัก แอชยืนมือมาจับคาลัม และ ชาร์ลีน
แอช: เฮ้!!! ชาร์ทำไมมือเธอเล็กจัง
ชาร์ลีน: มือฉันปกติ แต่มือนายใหญ่เกินไปต่างหาก -3- แอชตันหัวเราะก่อนจะเลื่อนมามองหน้าชาร์ลีน
แอช: ตาเธอ.... แอชพูดเเละหยุดจ้องตาชาร์ลีน
คาลัม: ยีนต์สีตาเธอกลายพันธุ์ สีตาเลยเปลี่ยนหยุดจับมือน้องสาวฉันได้ล่ะ คาลัมเเกะมือแอชตันออก
แอช: โทษที ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนตาเธอสวยมาก...แอชยิ้ม ชาร์ลีนแก้มเเดง
ไมเคิล: สวัสดีชั้นไมเคิล ไมเคิลจับมือคาลัม
คาลัม: ชั้นคาลัม ไมเคิลเลื่อนมาหาชาร์ลีนก่อนจะยื่นมือจับมือชาร์ลีนอย่างนุ่มนวล
ไมเคิล: สวัสดีชาร์ลีน
ชาร์ลีน: ค่ะไมเคิล ชาร์ลีนยิ้มให้
ลุค: เฮ้!! ชั้นลุคยินดีที่ได้รู้จัก ลุคยื่นมือมาจับคาลัม เเละเลื่อนมาหาชาร์ลีน ชาร์ลีนยื่นมือแต่ลุคปัดมือชาร์ลีนลง
ลุค: ชั้นไม่ชอบจับมือผู้หญิง
ริชาร์ด: ลุคอย่ามาเสียมารยาทสิ!!!
ชาร์ลีน: ไม่เป็นไรค่ะ พ่อริชาร์ด หนูไม่ถือสาเกย์ไร้มายาทแบบนี้หรอกค่ะ คุณยิ้ม
แอช: เกย์ อุ๊ป >< แอชแอบขำ
ไมเคิล: ลุคแกเป็นเกย์ตั้งแต่เมื่อไรว่ะ
คาลัมยิ้ม ชาร์ลีนยิ้มเยาะ ลุคนิ่ง
ลุค: เป็นเกย์แล้วหนักหัวใครว่ะ!!!
ชาร์ลีน: แม่มาเรียค่ะ พาหนูไปดูห้องนอนหน่อยค่ะ ไม่อยากจะคุยกับเกย์หัวฟางไร้มารยาทค่ะ -3-
มาเรียพาไปดูห้องนอนของชาร์ลีน อยู่ชั้นสองโห้ยทุกอย่างจะดีมากถ้าห้องฉันไม่อยู่ติดกับไอ้หัวฟางเจาะปากนั้น
มาเรียเปิดประตูห้องนอน ชาร์ลีนรู้สึกชอบห้องนี้มาก!! เป็นห้องที่กว้างจริงๆ ห้องสีขาว พื้นปูด้วยพรม เตียงนอนใหญ่พอๆกับให้ชาร์ลีน4คนนอนได้สบาย
มาเรีย: ดูนี่สิ มาเรียค่อยๆเลื่อนผ้าม่านมันกลายเป็นกระจกบานใหญ่มากๆ สามารถเห็นวิวป่าสนสวยๆได้สบาย
มาเรีย: ชาร์ลีนชอบห้องนี้ไหมจ๊ะ ชาร์ลีนกอดมาเรีย
ชาร์ลีน: ชอบค่ะแม่มาเรียชอบมากๆเลย
มาเรีย: ไปๆ ไปทำอาหารกินกันนะ
ชาร์ลีน: ค่ะ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ห้องครัว
แอชหันผัก ไมเคิลกับคาลัมล้างผัก ลุคเอ๊ยยยไอ้หัวฟางกำลังเอิ่มม นั่งเก้าอี้ให้กำลังใจทุกคน(ดีมากค่ะ-3-) ชาร์ลีนเดินไปหาคาลัมที่กำลังล้างผัก
ชาร์ลีน: ห้องนอนพี่เป็นไงบ้าง
คาลัม: วิเศษมาก คาลัมยิ้มกว้าง สองพี่น้องคุยกันไม่ทันไร แอชลากคอเสื้อชาร์ลีนมาช่วยหันผัก
ชาร์ลีน: แอชชชชชช ปล่อยฉันหันผักไม่เป็น (ToT)
ลุค: กระจอก (-3-) ลุคตักไอติมเข้าปาก
ชาร์ลีน: แอช ฉันทำไม่ได้ แง้ๆ ขอไปล้างผักแทนได้ม่ะ
แอช: เป็นผู้หญิงประสาอะไรฟ่ะ มานี้หันนั่น นี้ บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แอชสอนชาร์ลีนหันผัก แต่มันไม่เข้าหัวโว้ยยยยยย ลุควางถ้วยไอติมๆไซต์ใหญ่ เดินมากระชากมีดจากมือชาร์ลีน
ลุคหันผัก
แอช: แกผันเป็นแทนที่จะช่วยตั้งแต่เเรก แอชบ่น
ลุค: ชั้นไม่อยากช่วยหรอกนะ แต่ฉันรำคาญเสียงแกพรำ่สอนยัยนี้ต่างหากล่ะ ลุคแก้ตัว
ชาร์ลีนเดินไปเปิดตู้ช่องฟลีซ เจอแต่ไอติมรสคุ๊กกี้แอนด์ครีมเต็มช่องฟลีซ!!!! เอิ่มมมม ไม่มีรสวนิลาเลยใครซื้อแดกว่ะอยากเห็นหน้าคนซื้อกับคนกินจริงๆ เอาว่ะกินก็กิน ชาร์ลีนแขย่งหยิบมากล่องหนึ่ง เดินไปหยิบช้อนนั่งที่เก้าอี้ตักไอติมเข้าปาก อืมอร่อยเหมือนกันแฮะ เสร็จโจร ชาร์ลีนกินไปมองทุกคนทำงานไป ลุคเหลือบเห็นพอดีวางมีดมาแย่งไอติมจากชาร์ลีน
ลุค: มีมารยาทป่ะ หัดขอก่อนสิ
ชาร์ลีน : ขอไมไม่มีเจ้าของสักหน่อย ไม่เห็นมีชื่อแปะไว้ด้วย -3-
ลุค: แต่ยังไงมันก็เป็นของชั้นอยู่ดี ขอก่อนสิเดี๋ยวให้ ลุคยิ้ม
ชาร์ลีน: เรื่องไรว่ะ ฉันอยู่ของฉันดีๆ นายอย่ามาหาเรื่องฉันสิ ปล่อยถ้วยไอติมชั้นสักทีสิ
ลุค: ก็ได้ ;) ลุคผลักถ้วยไอติมให้ชาร์ลีนแต่... ถ้วยไอติมหกคว่ำใส่กางเกงยีนส์ตัวเก่งชาร์ลีน
ชาร์ลีน: ลุค!!! เพี๊ยะ!!! ชาร์ลีนตบหน้าลุคเต็มแรง แก้มลุคแดงเถือกตามรอยมือ ก่อนจะเดินหนีเข้าห้อง
ริชาร์ด: ลุค พ่อว่าลูกเเกล้งแรงเกินไปนะ
ลุคหน้านิ่ง
ริชาร์ด: ไปขอโทษ ชาร์ลีนซะ
ลุค: ไม่!!! ลุคเดินหนี
ริชาร์ดส่ายหน้ากับความดื้อรันของลุค
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ห้องชาร์ลีน
ชาร์ลีนเดินเข้าห้องปิดประตูเสียงดัง
ชาร์ลีน: ไอ้ลุค ไอ้หัวฟาง ไอ้ปากปีจอ ไอ้เผือก ไอ้เกย์ หื้อออ อย่าให้ถึงทีฉันบ้างนะ โอ้ยยย ยีนส์ตัวโปรดด้วย โอ้ยยยย แม่งเอ๊ยยย ชาร์ลีนถอดเสื้อกางเกงไปอาบน้ำ อาบเสร็จเปิดกระเป๋าหยิบโปสเตอร์นักร้องวง 1D มาแปะ
ชาร์ลีน: ไนออล แฮร์รี่ เซน เลียม ลูอิส มันน่านัก..... ชาร์ลีนแปะโปรเตอร์ 1D เสร็จ นอนฟังเพลงโทรศัพท์จนเผลอหลับ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
โครก~~(-_- ) คราก~(-_-)โครก~~( -_-)
เสียงท้องร้องปลุกให้ชาร์ลีนลุกขึ้นมา และหยิบโทรศัพท์เปิดดูเวลา ตีสองเกือบครึ่ง อะไรว่ะแม่งหิวเชี่ยไรตอนนี้ ชาร์ลีนบ่นพึมพำ ลงไปที่ห้องครัว
ชาร์ลีน: รำคาญเสียงหมาหอนชะมัดแม่งเดี๋ยวแม่เอาน้ำร้อนสาดแม่ง เอ้ยยเดี๋ยวดิบ้านอยู่กลางป่านี่หว่าแล้ว หมาอะไรหอนว่ะ ชาร์ลีนค่อยๆเดินไปห้องครัวช้าๆ รู้สึกเหมือนมีอะไรเดินตามหลังมาตลอดพอหันไปมองก็ไม่มีใคร
ชาร์ลีน: ใครอ่ะ ฉันถามว่าใคร ไม่มีเสียงตอบรับ ชาร์ลีนรู้สึกแปลกๆและพยายามฝืนเดินเข้าห้องครัวแอบหยิบมีดติดมือไปด้วย ชาร์ลีนเปิดตู้เย็นทำเนียนเหมือนหาของในตู้เย็น รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งเข้าใกล้มากขึ้น มากขึ้น จนเสียวสันหลัง ชาร์ลีนรวบรวมความกล้าใช้มีดจ่อฝั่งตรงข้าม
ชาร์ลีน: ลุค!! โทษที ก่อนจะลดมีดลง
ลุค: เออ ฉันน่ะสิ เป็นไรเหงื่อท่วมหน้าเชียว
ชาร์ลีน: นายมาทำอะไรตอนตีสองเนี่ย? ชั้นหลอนนิดหน่อยอ่ะ
ลุค: แล้วเธอมาทำอะไรตอนตีสองล่ะ -3- เหอกลัวผีล่ะสิ
ชาร์ลีน: มาของกินชั้นหิว เเกน่ากลัวกว่าผีอี(-..-)
ลุค: รีบเลือกเร็วๆสิชั้นก็หิวเหมือนกัน ชาร์ลีนรีบหยิบน้ำผลไม้ เค้ก ช็อกโกแลตแท่ง เดินกลับห้อง
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ห้องชาร์ลีน
ขณะที่ชาร์ลีนกินของกินอย่างเมามันส์ ก๊อกๆ (เสียงเคาะประตู) ชาร์ลีนเปิดประตู
ชาร์ลีน: ลุค มีอะไร ลุคไม่ตอบยื่นไอติมให้
ลุค: เอาไปสิเธอกินแค่นั่นไม่อิ่มหรอก
ชาร์ลีน: ขอบใจนะ พร้อมยื่นรับ
ลุค: ชาร์ลีน....เมื่อตอนเย็นขอโทษนะ
ชาร์ลีน: อืม
ลุค: ชั้นลุค นะ ลุคยื่นมือ
ชาร์ลีน: ทำไร -3-
ลุค: แนะนำตัวใหม่อีกรอบไง!!
ชาร์ลีน: อ้อๆ ชั้นชาร์ลีน ชาร์ลีนจับมือลุค
ลุค: ยินดีที่ได้รู้จักนะ
ชาร์ลีน: เช่นกันลุค และทั้งสองก็ยิ้มให้กัน
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
