"อ๊ากซ์...แอช....แอช" เสียงหญิงสาวพร่ำเรียกชื่อแฟนหนุ่ม ร่างเล็กๆของเธอนอนลงถูกแฟนหนุ่มไซ้คออย่างนิ่มนวล ร่างทั้งสองนอนโอบกอดกันท่ามกลางทุ่งดอกเดซีสีขาวบริสุทธิ์นับร้อยพันดอกในป่าลึก เป็นค่ำคืนที่ทั้งสองมีความสุขที่สุด ร่างแฟนหนุ่มค่อยๆโยกเอวช้าๆอย่างแผ่วเบา มือแฟนสาวจิกแผ่นหลังไว้แน่น หลับตา ครางเสียงเบา "อืมห์....อืมห์....แอช...."เสียงเเฟนสาวครางอย่างมีความสุข แสงจันทร์ส่องกระร่างทั้งสองทั้งคู่ต่างเห็นสัดส่วนร่างกายของกันและกัน แฟนหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อยที่เห็นแฟนสาวหน้าแดง ก่อนค่อยๆเอามือเสยผมที่ปิดบังใบหน้าสวยๆออก ทั้งคู่ค่อยๆจูบกันอีกครั้งปากแฟนหนุ่มค่อยๆเลื่อนที่ใบหูของแฟนสาว "ฉัน....รัก...เธอนะไอยา" แฟนหนุ่มกระซิบ หัวใจไอยามันเต้นเเรงราวกับจะระเบิด ไอยาเอามือปิดปากยิ้มด้วยความตื่นตันใจที่สุดก่อนที่แววตาเธอเปลี่ยนเป็นความตกใจสุดขีด "แอช!!! นายเป็นอะไร" ไอยาลุกขึ้นมาเขย่าตัวแอช ร่างแอชเปลี่ยนเป็นร่างหมาป่าไฮยาซิสต์สีดำทะมึนและมีแววตาที่ไม่เป็นมิตร "แอช!! ไม่นะ แอช ไม่!!!" ไอยาคว้าเสื้อแอชมาใส่และค่อยๆเดินถอยหลังด้วยความหวาดกลัว "แอช!! ฉันไอยาไงแฟนนายไงนายจำได้ไหม" ไอยาพยายามพูดให้แอชรู้ น้ำตาเอ่อล้นจากตาด้วยความหวาดกลัว แต่ร่างที่อยู่ตรงหน้ากลับไม่สนใจคำพูดของแฟนสาว สภาพไอยาในตอนนี้ไม่ต่างจากกระต่ายป่าที่จะถูกหมาป่าขย้ำให้ตาย!! "แอช ฮือๆๆๆๆ ได้โปรดอย่าทำฉัน" ไอยาสะอื้นร้องไห้เพราะรู้ดีว่าตัวเองอาจจะไม่ได้อยู่ถึงวันพรุ่งนี้!! ร่างหมาป่าไฮซิสต์เดินมาหาเธอช้าๆ ก่อนจะพุ่งกระโจนใส่เธอ
"แอช ไม่นะกรี๊ดดดดดดดดดด"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ไอยา!!!!!!!!!!!!!!!!!! แอชสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึก ร่างแอชเต็มไปด้วยเหงื่อเหมือนกับพึ่งอาบน้ำเสร็จเสียงหัวใจเต้นเเรงราวกับมันจะทะลุออกจากหน้าอก
แอช: นี่คงเป็นครั้งที่ 3 แล้วมั้งที่ฝัน... แอชนั่งกอดเข่าน้ำตาไหลแบบหยุดไม่ได้แอชเอามือปาดน้ำตา ความทรงจำร้ายๆตามมาหลอกหลอนอีกเเล้ว แอชลุกขึ้นมาเปิดลิ้นชักหยิบซองบุหรี่ที่ซ่อนเอาไว้และเดินออกนอกระเบียงห้องนอนบรรยากาศที่เงียบสงบตอนตี 4 ทำให้แอชรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย แอชคาบบุหรี่ก่อนจะจุดด้วยไฟแช็ค ก่อนจะพ่นควันออกมา แอชเหลือบมองที่แหวนทองแดงที่นิ้วนางข้างซ้ายอย่างไม่ได้ตั้งใจ
แอช: ไอยา ฉันขอโทษ แอชค่อยๆร้องไห้ออกมา
~~~~~~~~~~~~~~
ห้องนอนลุค
ลุคค่อยๆลุกจากที่นอนแต่ต้องชะงักเพราะรู้สึกเจ็บแปลบๆตามร่างกาย และค่อยๆฝืนเอือมมือไปหยิบโทรศัพท์ดูเวลา
ลุค: แม่งเอ้ย!! เจ็บชะมัด!! สิบโมงแล้วเหรอ!! ลุคสบถออกมา ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นไปอาบน้ำ น้ำเย็นจากฝักบัวทำให้ลุคลายความเจ็บปวดได้บ้างนิดหน่อย ลุคค่อยๆปะติปะต่อเรื่องราวเมื่อคืน ทำไมไอยาถึงฟื้นทั้งๆที่ตายไปแล้ว? มิเกลบอกว่าชาร์ลีนเป็นคนสำคัญในพิธี? ตาสีม่วงเกี่ยวข้องอะไร? หลากหลายคำถามพุ่งเข้าหาลุค ลุคออกมาจากห้องน้ำเเละเช็ดตัวก่อนจะนึกอะไรบางอย่างได้
ลุค: บางที....เรื่องนี้...ต้องไม่ให้พ่อกับแม่รู้
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ลุคค่อยๆเดินมาหาพวกที่เหลือในห้องครัว
ลุค: พวกนายวันนี้เราจะไปเที่ยวกันนะ
ไมเคิล: สนๆ เอาดิ
คาลัม: เยี่ยมปิดเทอมใหญ่ทั้งทีอยู่แค่เมืองนี้คงน่าเบื่อแย่
ชาร์ลีน: ไปที่ไหนล่ะ ลุคยิ้มนิดๆ
ลุค: บ้านพ่อแม่ที่รัฐโซน่าน่ะเป็นบ้านพักตากอากาศน่ะ
แอช: ฉันไม่ไปนะ แอชนอนฟุบกับโต๊ะ
ชาร์ลีน: แอชนายเป็นไรทำไมเช้านี้ซึมจัง แอชส่ายหัว
ชาร์ลีน: ไม่สบายรึเปล่าชาร์ลีนเอามือไปแตะหน้าฝากแอช
ไมเคิล: ในผับแทบจะฆ่ากันทีงี้หวานเชียวนะ
แอช: ฉัน.........
ลุค: ชาร์ลีน!!! เธอจำหนังสือเล่มเก่าที่ฉันให้เธออ่านได้ไหม ลุคนึกขึ้นได้พูดเสียงดัง ชาร์ลีนพยักหน้า
ลุค: งั้นเธอเอาไวไหน บอกมาสิ
ชาร์ลีน:........... ลืม
ลุค: มาช่วยกันหาเดี่ยวนี้ ลุคดึงแขนชาร์ลีน
ไมเคิล: หมายถึงเล่มนี้ป่ะ? ไมเคิลชูหนังสือเล่มขึ้น
ไมเคิล: ชาร์ลีนมีคุณสมบัติเหมือนในหนังสือเป๊ะ ไมเคิลพูดเสียงจริงจัง มองชาร์ลีนตาไม่กระพริบ
คาลัม: ชาร์ลีน..... คาลัมหยุดพูดไป
ชาร์ลีน: มีอะไรทำไมต้องเงียบด้วยเอามานี่เดี๋ยวฉันดูเอง!! ชาร์ลีนแบมือขอหนังสือเล่มเก่าในมือไมเคิล ลุคเดินหยิบหนังสือจากมือไมเคิลมาอ่านอย่างล่ะเอียด ก่อนจะเงยหน้าถามชาร์ลีน
ลุค: ชาร์ลีนฉันถามอะไรหน่อยสิ พูดหน้าเเดงถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ชาร์ลีน: ว่ามา
ลุค: เธออายุเท่าไหร่
ชาร์ลีน: 18 เท่านายไงเล่า!!
ลุค: เอิ่ม...ตั้งแต่อายุ 13-18 เธอเคยมีประจำเดือนบ้างม่ะ
ชาร์ลีน: ไอ้บ้า แกถามเรื่องนี้ต่อหน้าทุกคนได้ไง ชาร์ลีนหน้าแดง
ลุค: บอกมา ชาร์ลีนนิ่งเงียบสักพักตัดสินใจตอบ
ชาร์ลีน: ไม่เคยมีประจำเดือนตั้งแต่ 13 ล่ะ ฉันถามหมอเค้าบอกว่าเพราะฉันเป็นโรคตาสีม่วงเลยไม่มีประจำเดือน ชาร์ลีนพูดเสียงเบา เบือนหน้าหนีไปทางอื่น
ลุค: ตรงเป๊ะ!!! ทุกคนเก็บเสื้อผ้าเร็ว!!! ฉันให้เวลา 20 นาที ลุคสั่ง
ชาร์ลีน: ทำไม?
ลุค: ทำตามที่ฉันพูดเถอะน้า!!!
ทุกคนลุกไปเก็บเสื้อผ้าตามที่ลุคสั่ง
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ขณะที่ทุกคนออกจากบ้านสพาย/ลากกระเป๋าออกมา ใส่หลังรถ
ชาร์ลีน: เราจะไปโดยไม่บอกพ่อริชาร์ดกับแม่มาเรียเลยเหรอ?
ไมเคิล: ฉันเขียนบอกแล้วอยู่ที่โต๊ะน่ะ ชาร์ลีนพยักหน้า
คาลัม: เตรียมตัวไปเถอะ คาลัมเดินมาหาชาร์ลีนและกอด
ชาร์ลีน: ทำไมเป็นฉันคนเดียวที่ไม่รู้อะไร?
คาลัม: ชาร์ลีนเชื่อพี่เถอะอย่ารู้เลย คาลัมพูดเสียงแปลกๆทำให้ชาร์ลีนรู้สึกใจคอไม่ดี
แอช: ไปขึ้นรถเถอะ แอชชวนชาร์ลีน
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ในรถ
ไมเคิลขับรถ แอชนั่งหน้า คาลัม ชาร์ลีน และ ลุคนั่งหลัง ลุคยังคงตั้งใจอ่านหนังสือเล่มเก่าเล่มนั้น
ไมเคิล: ลุคทำไมเมื่อคืนนายเจอพวกอังเดร ทั้งๆที่เราย้ายหนีมันครั้งหนึ่งเเล้ว
ลุค: ชั้นก็ไม่รู้
ไมเคิล: ชั้นรู้สึกว่าเหมือนพวกอังเดรจะมีสมาชิกใหม่น่ะ
ลุค: ไม่มีมั่ง ลุคบ่ายเบี่ยง
ไมเคิล: ฉันรู้สึกว่าเมื่อคืนฉันสู้กับหมาป่าผญว่ะ
ลุค: นายสู้กับมิเกลไง
ไมเคิล: ไม่ใช่มิเกล.....ฉันจำกลิ่นยัยตัวแสบนั้นได้แม่น แววตาก็ไม่ใช่ ฉันมันใจว่าไม่ใช่มิเกล
ชาร์ลีน: ไอ....
ลุค: มิเกล นั้นแหละอย่าคิดมาก พอหยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้ว ชาร์ลีนมองหน้าลุค ลุคส่ายหัวราวกับให้ไม่ให้ชาร์ลีนพูด
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ชาร์ลีนยืนบิดขี้เกียจไปมาหลังจากที่นั่งรถมา 4 ชั่วโมง
คาลัม: มัวแต่บิดขี้เกียจอยู่นั่นแหละมาช่วยกันขนของก่อนไหม?? คาลัมถาม
ชาร์ลีนเดินไปช่วยขนของ ชาร์ลีนหยุดดูบ้านที่อยู่ตรงหน้า เป็นบ้านไม้หลังใหญ่ น่าอยู่กว่านี้ถ้ามันไม่มีเถาวัลย์เลื้อยเกาะ และฝุ่นที่บ่งบอกว่าไม่ได้อยู่หลายปี
ไมเคิล: ไม่ได้มาตั้งหลายเดือนสภาพยังดีอยู่เลย
ลุค: ที่นี่หล่ะจะเป็นที่หลบภัยสำหรับพวกเรา ทุกคนขนของมาไว้หน้าบ้าน
ชาร์ลีน: ลุคนี่แน่ใจเหรอว่า ไม่ได้มาหลายเดือนไม่ใช่หลายปี
ลุค: แน่สิตั้งแต่ไอยา.....ลุคเผลอหลุดปาก
ชาร์ลีน: ไอยาอะไรบอกมา ผญ คนนั้นสำคัญยังไง
ลุค: ไม่ใช่เรื่องของเธอชาร์ลีน ลุคสะพายกระเป๋าเป้เข้าบ้าน
ชาร์ลีน: ลุคบอกมานะ
แอช: ป่วนอะไรอีกล่ะชาร์ลีน แอชเดินมาหาชาร์ลีน
ลุค: แอชฝากดูเเลชาร์ลีนด้วยนะ
แอช: เอาสิ ม่ะฉันลากกระเป๋าเธอให้ ชาร์ลีนยื่นให้แอช
แอช: ไปดูห้องนอนกันจำได้ว่ามีแค่สองห้อง
ชาร์ลีน: สองห้อง!!! ไมเคิลกับนายนอนไหนกันล่ะ
แอช: นอนที่ห้องลุค ฉันนอนห้องลุคทีไรฉันกับไมเคิลอดขำไม่ได้ว่าฉันมานอนห้องลุคหรือนอนที่จัดนิทรรศการแพนกวิน ชาร์ลีนและเเอชหัวเราะทั้งคู่เดินไปหัวเราะไปขึ้นบรรไดไปชั้นบน ทั้งคู่เห็นลุค ไมเคิล คาลัม คุยกันสงสัยจะคุยเรื่องห้องนอน
ลุค: แอช ชาร์ลีนมานี่สิ แอช ชาร์ลีนเดินมาหาลุค
ลุค: มีอยู่สองห้องว่ะเอาไง
แอช: เอาไงล่ะ??
ชาร์ลีน: ชั้นขอดูห้องนี้ได้ไหม ชาร์ลีนชี้
ลุค: ห้องนอนพ่อแม่ฉันน่ะเหรอ เอาสิชาร์ลีนเปิดประตูเข้าไป ห้องสีขาวเเต่ฝุ่นเกาะทำให้ดูเหมือนเป็นสีขาวหม่นๆ ฟอร์นิเจอร์เตียงที่นอน ตู้เสื้อผ้าถูกทุกชิ้นห่อด้วยพลาสติกใส่อย่างดี มีหน้าต่างวงกลมใหญ่ตรงหัวนอน และข้างๆเตียงมีหน้าต่างบานใหญ่ถูกผ้าม่านลายลูกไม้สีขาวหม่น ชาร์ลีนชอบมาก
ชาร์ลีน: ห้องนี้สุดยอด ชาร์ลีนพูดเสียงดัง
ลุค: แน่นอน
ชาร์ลีน: ชั้นอยากดูห้องนายบ้างจัง ชาร์ลีนวิ่งออกจากห้องมาเปิดห้องนอนลุค
ชาร์ลีน: สีฟ้า แพนกวิน ชาร์ลีนทำเสียงเซ็ง
ไมเคิล: ห้องนอนลุคสมัยเด็กๆน่ะ
ชาร์ลีน: แต่งงานกับแพนกวินเลยไหมห๊า!!!! ถ้าแกคลั่งขนาดนี้
ลุค: งั้นชาร์ลีน นอนห้องพ่อแม่ฉันนะ ส่วนฉัน คาลัม ไมเคิล แอช นอนห้องนี้
ชาร์ลีน: แล้วพวกนายจะนอนกันได้เหรอตั้งสี่คน
ลุค: ได้สิ ไป......
ชาร์ลีน: ไปห้างกันก่อนไหม ที่นี่ไม่มีอาหารเลยนะ
ลุค: ทำไมไม่บอกตั้งแต่ทีแรกเล่า จะได้ไม่ต้องชาร์ลีนีรีบเอามือปิดปาก
ชาร์ลีน: หยุดบ่นสักทีเถอะ ไปซื้อของเถอะนะ
ลุค: เอาสิ!! ใครจะไปฉันไม่ไปนะ
ชาร์ลีน: งั้นฉันไป
คาลัม: เอาไงไมเคิล
ชาร์ลีน: รู้สึกว่าพี่จะมีอะไร something กับไมค์นะ อะไรก็ไมค์
คาลัม: ไอ้ชาร์ งั้นแกไปเลยชั้นไม่ไปแล้ว
ชาร์ลีน: เออ ก็ได้ไมค์ไปกัน
ไมเคิล: ขอบาย
ชาร์ลีน: ได้ไง
ไมเคิล: เดี๋ยวชั้นช่วยลุค คาลัม ทำความสะอาดบ้าน
ชาร์ลีน: ไม่เอาน่า เดี๋ยวไปซื้อน้ำยาย้อมผมกันนะ
ไมเคิล: เห็นฉันเป็นพวกชอบย้อมผมรึไง
ชาร์ลีน: ค่ะ เเหมๆเดือนที่เเล้วสีส้ม เดือนนี้สีเเดง
แอช: งั้นชั้นไปเป็นเพื่อนชาร์ลีน
ชาร์ลีน: เยส!!! มันต้องอย่างงี้แอช ชาร์ลีนกระโดดกอดแอช
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ห้างสรรพสินค้า
แอชเข็นรถเข็นให้ชาร์ลีน ส่วนชาร์ลีนกำลังอ่านสิ่งที่ต้องซื้อ
ชาร์ลีน: ไอติมคุ๊กกี้แอนด์ครีม ช็อกโกมินต์ ช็อคโกมิลค์เชค โอริโอ้ m&m ช็อคโกแลต บลาๆๆ เฮ้ยยย ทำไมมีแต่ขนมฟ่ะ ไม่มีน้ำยาล้างจาน ผงซักฟอกเลยรึไงเนี่ย เฮ้ยยยย ลุคเขียนแต่ของกินอ่ะแอช ชาร์ลีนชูให้แอชดู
แอช: ลุคก็งี้ล่ะ -_-
ชาร์ลีน: งั้นเราเข็นซื้อขนมก่อนก็ได้เนอะ เเล้วค่อยคิดกันอีกทีจะซื้ออะไรต่อ ระหว่างชาร์ลีนกำลังหยิบขนมใส่รถเข็น
"แอช เอาอันนี้นะ" เสียงใสๆดังขึ้นก้องหัวแอช ภาพผญผิวสีแทนน้ำผึ้งตัวเล็ก ผมสีน้ำตาลเฮเซลนัท ตาสีเขียวอ่อนๆ ยิ้มหวานใส่แอช "กินอีกแล้วเหรอคิดแคทเนี่ย เดี๋ยวอ้วนตายหรอก" แอชบ่น หญิงสาวงอนแก้มป่องใส่แอช แอชกอดคอและคว้าคิดแคทกล่องใหญ่ให้ "เลิกงอนได้เเล้วนะอ่ะกินไปเหอะคิดแคทน่ะ" แอชช่วยถือกล่องคิดแคทกล่องใหญ่ ทั้งคู่หยอกล้อกันอย่างสนุนสนาน
ชาร์ลีน: แอช เอาคิดแคทกล่องนี้นะ ชาร์ลีนหันมองแอช
ชาร์ลีน: แอช... ชาร์ลีนเรียก
ชาร์ลีน: แอชตัน!!!!! ชาร์ลีนตะโกนเสียงดัง แอชสะดุ้งนิดๆ
แอช: ว่าไงชาร์ลีน
ชาร์ลีน: ใจลอยไปถึงไหนเนี่ย!!
แอช: โทษทีคิดอะไรเพลินๆน่ะ แอชตอบเสียงง่อยๆ
ชาร์ลีน: ไปแผนกน้ำยาล้างจานกัน แอชพยักหน้า
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ชาร์ลีนและแอชคิดเงินเสร็จเข็นรถเข็นออกจากห้าง
แอช: ชาร์ลีน เดี๋ยวชั้นมานะ
ชาร์ลีน: ทำไมมีอะไร
แอช: ชั้นเผลอทำกุญแจรถร่วงน่ะสิเดี๋ยวมา แอชวิ่งไปที่ล็อกขนมทันที
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ล็อกขนมแอชตันมองหากุญเเจรถที่ร่วง
แอช: โธ่เว้ย ตายๆ แอชพยายามเดินดูหลายรอบ "พี่ค่ะ พี่หาอันนี้อยู่ใช่ไหม" เสียงใสๆของเด็กผญหกขวบ มือเล็กๆสะกิดแอชที่นั่งก้มหากุญแจรถ แอชเงยหน้ามอง เด็กผญยื่นกุญเเจรถที่แอชหาตั้งนาน
แอช: ขอบใจนะ หนูหาเจอเหรอ? เด็กผญส่ายหัว ก่อนจะชี้ไปทางที่มีผู้คนมากมายเดินเพ่นพานเต็มไปหมด
ผญ: พี่สาวผมสีน้ำตาลใส่แจ็คเก็ตหนังสีดำเค้าฝากมาค่ะ
แอช: ขอบคุณนะค่ะ แอชยิ้มลูบหัวเด็กน้อย
"ไอยา............." เสียงหัวใจแอชตันเต้นแรงอีกครั้งผญที่เด็กบอกลักษณะคล้ายไอยามาก แอชวิ่งฝ่าผู้คนเพื่อจะเจอผญคนนั้น ผญใส่แจ็คเก็ตสีดำ ผมยาวสีน้ำตาล เดินช้าๆเหมือนไม่เร่งรีบผิดกับแอชที่พยายามเดินฝ่าผู้คนที่เบียดเสียดตัวเขา แอชกับผญคนนั้นอยู่ไกลมาก
แอช: ไอยา!!!! ไอยา!!!!! เเอชตะโกน แต่ผญคนนั้นยังเดินต่อไป แอชเห็นผญเสื้อแจ็คเก็ตดำกำลังกดลิฟต์ แอชพยายามเต็มทีที่จะเดินไปหาเธอใกล้ที่สุด ลิฟต์ค่อยๆเปิดออกผญเสื้อแจ็คเก็ตดำก้าวเท้าเข้าลิฟต์
แอช: ไอยาเดี๋ยวก่อน!!!! ประตูลิฟต์ปิดตรงหน้าระหว่างแอชกับผญคนนั้น
แอช: โธ่โว้ย ให้ตายเถอะ!!!!! แอชสถบออกมาเสียงดัง
~~~~~~~~~~~~~~~~
แอชเดินมาที่รถเห็นชาร์ลีนกอดอกพิงรถรอแอช
ชาร์ลีน: แอชวันนี้นายเป็นอะไร เหม่อตลอดเวลา ชาร์ลีนถาม แอชมองหน้าชาร์ลีนไม่ตอบเดินขึ้นรถ
ชาร์ลีน: มาคุยให้รู้เรื่องก่อนสิ!!! ชาร์ลีนเปิดประตูรถบอกแอช
แอช: เอาของใส่รถแล้วรีบขึ้นรถซะ!! แอชสั่ง
ชาร์ลีน: เฮ้!! แอชฟังฉันนายเป็นอะไรวันนี้เหม่อตลอด บอกฉันสิแอช
แอช: ฉันบอกว่ารีบช่วยกันเอาของใส่รถซะ!!!!! แอชตะคอกเสียงดังใส่ชาร์ลีน
ชาร์ลีน: น....นายตะคอกใส่ฉันทำไม? ชาร์ลีนพูดเสียงอ่อย มองหน้าแอช
แอช: ฉ..ฉัน
ชาร์ลีน: ช่างฉัน..ฉันแค่ถามนายดีๆถ้าตอบแบบนี้ก็เลิกคุยเถอะ!! ชาร์ลีนลงจากรถเอาของใส่รถก่อนจะย้ายไปนั่งหลัง ทั้งคู่ไม่พูดคุยกันตลอดทาง
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
รถแอชค่อยๆจอดหน้าบ้าน ชาร์ลีนรีบลงเข้าบ้านทันที ชาร์ลีนเดินสวนลุค ไมเคิล และคาลัม
ไมเคิล: ของที่สั่งได้ปล่าวครับ ไมเคิลเเซว
ชาร์ลีน: ไปดูเองเซ่!!! ชาร์ลีนพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด ทั้งสามเดินมาหาแอชตัน
ลุค: ชาร์ลีน เป็นอะไร
แอช: ฉันเผลอตะคอกใส่ชาร์ลีน
คาลัม: นายพลาดแล้วที่ทำให้ชาร์ลีนโกรธ ชาร์ลีนไม่ชอบให้ใครตะคอกใส่
ลุค: ไปขอโทษเธอซะ!! ลุคสั่งแอช
แอช: ฉันไม่ผิดนะ เธอเซ้าซี้ถามฉัน
คาลัม: แต่นายก็ไม่ควร.....
ไมเคิล: พอๆ อย่าพูดเยอะช่วยกันขนของเถอะ ไมเคิลพูดตัดบท ทั้งสี่ช่วยกันขนของที่หลังรถเข้าบ้าน
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ลุค: อ่ะนี่ของเธอใช่ไหม ลุคยื่นคิดแคทกล่องใหญ่ชาร์ลีน
ชาร์ลีน: ชอบคุณนะ ชาร์ลีนยิ้มน้อยๆให้ลุคเเละรับกล่องคิดแคท
ลุค: อย่าถือสาแอชเลยมันก็งี้ล่ะ
ชาร์ลีน: ชั้นไม่ชอบให้แอชตะคอกใส่ฉันเลย ชาร์ลีนพูดเสียงเศร้าๆ
ลุค: เธอชอบกินคิดแคทเหรอ
ชาร์ลีน: ใช่ เวลาเครียดน่ะมันช่วยได้เยอะเลย
ลุค: อืมมม แล้ว.....เธอชอบดอกเดซีป่ะ ชาร์ลีนพยักหน้าเคี้ยวคิดแคทเเก้มตุ่ย
ลุค: ดอกเดซีสีขาวด้วยใช่ไหม? ชาร์ลีนพยักหน้า
ลุค: เหมือนไอยาเลย ลุคยิ้ม
ชาร์ลีน: หืม....ไอยา
ลุค: ช่ายเธอชอบกินคิดแคทมากๆ และชอบดอกเดซีสีขาวด้วย
ชาร์ลีน: ไอยาเป็นอะไรกับพวกนายกันแน่ หล่อนรู้ชื่อนาย แอชเกี่ยวอะไรกับไอยา ชาร์ลีนยิงคำถามใส่ลุค
ลุค: เฮ้ออออ ไม่น่าหลุดปากพูดเลย
ชาร์ลีน: อย่าเปลี่ยนคำถามตอบให้ตรงด้วย
ลุค: ก็......ไอยาเค้าเคยเป็นแฟนแอชตันน่ะ
ชาร์ลีน: ยัยโหดไอยาน่ะเหรอ
ลุค: เมื่อก่อนไอยาไม่โหดนะ หล่อนน่าสงสารมากถูกทริซซี่และพวกรุมแกล้งสารพัดแล้วเจอแอชน่ะ
ชาร์ลีน: ฉันจะถามเรื่องไอยากับแอช
ลุค: อย่าถามเรื่องนี้กับแอชเด็ดขาด!!!
ชาร์ลีน: ???
ลุค: อย่างที่บอกไอยาตายไปแล้วฉันไม่อยากรื้อฟื้นให้ทุกคนเสียใจโดยเฉพาะแอช
ชาร์ลีน: ต้องบอกเรื่องนี่กับทุกคนสิ ความลับมันไม่มีในโลกหรอกนะ สักวันทุกคนก็ต้องรู้อยู่ดี
ลุค: เอาไว้ถึงวันนั้นก่อนเเล้วฉันจะบอกทุกคนเอง ฉันสัญญา สักพักคาลัมเดินมาหาชาร์ลีนและลุค
คาลัม: ไปกินข้าวกันเถอะ ลุคพยักหน้ารับช้าๆ
ลุค: ไปกินข้ากันเถอะชาร์ลีน
ชาร์ลีน: ชั้นกินคิดแคทหมดเเล้วน่ะ เดี๋ยวจะไปอาบน้ำนอนแล้ว
ลุค: นอนเร็วจัง
ชาร์ลีน: ก็บ้านหลังนี้ไม่มีทีวีนิ ลุคหัวเราะก่อนจะเดินตามหลังคาลัมไป
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ชาร์ลีนออกจากห้องน้ำ เอาผ้าเช็ดผมสีดำสนิทอย่างนุ่มนวล ก่อนจะส่องกระจก เธอรู้สึกแปลกๆทุกที
ชาร์ลีน: มันตลกนักใช่ไหมที่ชั้นเกิดมาหน้าเอเชีย ผมสีดำ ผิวแทนน้ำผึ้ง แต่ตาสีม่วง ทำไมทุกคนต้องมองฉันราวกับเป็นตัวประหลาดรู้ว่าสีตาของฉันมันไม่เหมือนคนปกติ แต่ช่วยกรุณาเก็บสายตาที่น่ารังเกลียดด้วย ชาร์ลีนบ่นกับตัวเองอย่างหงุดหงิด "แต่ชั้นชอบนะแปลกดีไม่เหมือนใครด้วย" เสียงผช ดังจากที่ประตูชาร์ลีนหันมอง ลุคยืนพิงตรงประตูและยิ้มให้ชาร์ลีน
ชาร์ลีน: แค่นายคนเดียวมั่งที่ชอบสีตาฉัน
ลุค: อย่าใส่ใจกับพวกที่มองเธอว่าประหลาดสิ คนเราไม่มีใครสมบูรณ์แบบเต็มร้อยหรอกนะ :) ลุคปลอบใจชาร์ลีน
ชาร์ลีน: นายชอบเอาหนังสือเล่มเก่านั่นติดตัวนายจัง ชาร์ลีนชี้หนังสือเก่าที่ลุคถืออย่างถนุถนอทจนน่าขนลุก
ลุค: อ่านซะ!! ลุคสั่ง
ชาร์ลีน: ไม่เอาอ่ะกลัวทำหน้าสือนายขาด
ลุค: หนังสือเล่มนี้มันมีค่าสำหรับชั้นมาก ทวดของฉันเป็นคนเขียนขึ้น เกี่ยวกับพิธีกรรมต่างๆของเผ่าไฮยาซิสต์และเผ่าลูเซเฟีย ชาร์ลีนเดินมารับหนังสือ เปิดผ่านๆอ่าน ก่อนจะยื่นคืนลุค
ชารลีน: ภาษาอะไรเนี่ยอ่านไม่ออกเลย
ลุค: โทษทีลืมไปว่ามันเป็นภาษาไฮยาซิสต์ อยากฟังไหม? ชาร์ลีนพยักหน้า
ลุค: ลงไปข้างล่างซิเดี๋ยวฉันอ่านให้ฟัง
ชาร์ลีน: เอาสิ
~~~~~~~~~~~~~~~~
ชาร์ลีนลงบรรไดไปกับลุค เห็นแอชเล่นหมากรุกกับคาลัม ไมเคิลกำลังอ่านหนังสือ
ลุค: สนุกไหมพวกนาย
ไมเคิล: ไม่สนุกแน่ๆ ถ้าพวกเราไปไฟว้กับพวกอังเดร
ลุค: ฉันมีอะไรอ่านให้พวกนายฟัง ลุคชูหนังสือขึ้น
คาลัม: เอาสิ อ่านเลย ลุคนั่งโซฟาเปิดหน้าหนังสืออย่างเบามือที่สุดชาร์ลีนนั่งข้างๆคาลัม ทุกคนเงียบใจจดใจจ่อกับเรื่องที่ลุคจะอ่าน
ลุค: เอิ่มม พิธีคาโรเรียเป็นพิธีศักสิทธิ์ที่เผ่าพวกสองขา(ลูเซเฟีย)มักจะทำขึ้น โดยคืนใดที่พระสีขาวแปรเปลี่ยนเป็นสีม่วง ร่างของคาโร(ผู้สังเวย)จะถูกมัดตรึงกับแผ่นศิลา ส่วนโรเรีย(ผู้สังหาร)จะปักกริซกลางหน้าอกข้างซ้ายและบิดกริซ ด้วยอำนาจของกริซจะทำให้โลหิตสีแดงกลายเป็นสีม่วง โลหิตสีม่วงจะถูกรองด้วยถ้วยทองคำจนกว่าร่างของคาโร(ผู้สังเวย)จะสิ้นใจ
ไมเคิล: พระจันทร์สีม่วงอะไรไม่มีจริงหรอก
ลุค: ก็ทวดชั้นเขียนแบบนี้นิ
แอช: อ่านต่อลุค
ลุค: ผู้ที่จะเป็นคาโร(ผู้สังเวย) จะต้องมีตาสีม่วง เป็นหญิงสาว และไม่มีเลือดระดู(ประจำเดือน)
ส่วนผู้จะเป็นโรเรีย(ผู้สังหาร) ต้องฟื้นคืนชีพจากความตาย เพื่อเป็นตัวแทนของยมทูต ลุคอ่านจบทุกคนมองมาที่ชาร์ลีน ชาร์ลีนหน้าเสีย
คาลัม: ชาร์ลีน มันเเค่เรื่องโบราณมันไม่มี....
ชาร์ลีน: ทำไมต้องเป็นชั้น คาลัมบอกชั้นทีทำไมต้องเป็นชั้น!!!!
ไมเคิล: ใจเย็นนะชาร์.....
ชาร์ลีน: ชั้นกำลังจะเป็นคาโร(ผู้สังเวย)นะ นายจะให้ชั้นยิ้มยินดีรึไง ชาร์ลีนเอามือกุมขมับร้องไห้โฮ
ลุค: ใจเย็นก่อนนะ ใจเย็นก่อน
ชาร์ลีน: ฮึก.....ลุคนายเป็นชั้นบ้างไหม ชั้น...ชาร์ลีนเงียบและร้องไห้ต่อ
คาลัม: พี่อยู่ตรงนี้เดี๋ยวพี่จะปกป้องเธอเองคาลัมปลอบน้องสาว
ไมเคิล: ชาร์ลีน ชั้นจะปกป้องเธอด้วย
ลุค: ใช่ เหมือนก็เป็นครอบครัวพวกเรานะ พวกเราไม่ยอมให้พวกอังเดรเอาตัวเธอไปง่ายๆหรอกนะ
ชาร์ลีน: คาลัมชั้นกลัว ชาร์ลีนสะอื้นร้องไห้จิตใจของชาร์ลีนในตอนนี้เต็มไปด้วยความหวาด หวาดระแวง
ลุค: อยากอ่านอีกนะเเต่.......
แอช: อ่านสิ
ลุค: คือ...ทวดชั้นเขียนว่า พระจันทร์สีม่วงมันไม่ได้มีทุกปี 20 ปีถึงจะมา....
แอช: ชาร์ลีนตั้ง 20 ปี อย่ากังวลไปเลยตอนนี้เธอปลอดภัย ลุคทำท่าอ่านไปสักพัก แอชนายมากับชั้นเดี๋ยวนี้ด่วน!!!! ลุควิ่งอย่างรีบร้อน แอชวิ่งตามสักพัก ลุคถือแบบจำลองดาวเคราะห์มา
ไมเคิล: เอามา....
ลุค: เอามาทำนายว่ามันจะมากี่วัน!!! ลุคตั้งแบบจำจองดาวเคราะห์ตรงโต๊ะกลางและเริ่มนับวัน เดือน ปี
ลุค: แอชเปิดไปหน้าที่มีวิธีทำนายวันที่ดวงจันทร์มาที ลุคสั่ง!! แอชเปิดอย่างร้อนรน
แอช: เริ่มตั้งแต่ เมื่อดาวเตาไฟแช่เเข็ง(ดาวพุธ) หมุนรอบโลก 20 ครั้ง ลุคหมุนดาวพุธจำลองวงรอบโลก 20 ครั้ง
ลุค: แล้วไงต่อ??
แอช: ดาวแห่งสงคราม(ดาวอังคาร) เลื่อนขนานกับดวงจันทร์ ลุคหมุนดาวอังคารขนานกับดวงจันทร์
ลุค: ต่อๆ
แอช: สุดท้ายดาวจูปิเตอร์(ดาวพฤหัสบดี)อยู่ตรงข้ามกับดาววีนัส(ดาวศุกร์) ลุคหมุน วัน เดือน ปี ขยับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ลุคหน้าเสีย
ไมเคิล: นายบอกมาว่าเกิดอะไรขึ้น
ลุค: ชั้นอาจเลื่อนผิดขอทำอีกรอบ ลุคทำใหม่อีกครั้งแต่ผลเหมือนเดิม ทุกคนตั้งใจรอฟังคำตอบจากปากลุค ลุคถอนหายใจ
ลุค: ทุกคนฟังนะพระจันทร์สีม่วง เอิ่ม.....ลุคเงียบ
คาลัม: จะพูดอะไรก็พูดสิ!!
ลุค: มันจะมาอีก สามวันข้างหน้า
แอช: ว้าวดีนิ ตั้งสามวัน แอชประชด
ไมเคิล: มองโลกในแง่ดี อย่างน้อยเรามีเวลาเตรียมตัวเตรียมแผนมากพอที่จะรับมือพวกอังเดร
ลุค: มันมาอีกสามวันแต่มันมีเป็นอาทิตย์ เท่ากับว่าชาร์ลีนต้องระวังตัวถึงเจ็ดวัน
ชาร์ลีน: ฮือๆๆๆๆ ชั้นจะทำไงดีชั้น......ชาร์ลีนสะอื้นร้องไห้อีกครั้งพระจันทร์สีม่วงมัจจุราชไม่ได้มีแค่สามวันแต่มันมีถึงเจ็ดวัน!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
