Kolumdan sürükleyerek götürüyordu beni. Gökyüzü simsiyahtı. Bizi karanlığa gömmek ister gibi. Ay ise o bize yol gösterme çabasındaydı, kaybolmayalım diye.
Eski ,tahtaları kırılmış bir köprünün başında durdu. ''Korkuyor musun?'' dedi kafasını çevir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yaman Kıraç
Zorlandım...Çok zorlandım. Dibi gördüm. Hiç ışık olmayan sokaklarda gezdim. Umudun olmadığı havayı soludum. Uçurumların kıyısında dolaştım. Hüznün, özlemin, acının olduğu zamanlarda yaşadım.
Düştüm...Uzunca bir süre gözlerimi açmadım. Tepki vermedim. Durdum ve her şeyi sadece dinledim. Sonra suskunluğumun içindeki çığlıkla birlikte gözlerimi açtım.
Kalktım...Belki bu yol çok uzun bir yol olacak ama şimdilik tek başımayım bu yolda. Tek başına çıkılan hiçbir yol kısa olmaz, bilirim. Her şeyi geride bırakacağıma söz vererek yürümeye başladım. Geçmişin ağır yükünü omuzlarımdan aşağı bıraktım. Çok geç kaldım belki ama daha geç olmasına izin vermeden kendimin farkına vardım. Şimdi tüm yaşadıklarıma teşekkür ediyorum. Çünkü onlar sayesinde bugün dünden daha güçlüyüm. Bir daha düşmem diyemem ama bir daha düştüğümde daha kısa sürede kalkacağıma eminim.
Hissedebiliyordum .sürekli azarlanan, başarısını başkaları ile karşılaştırılan, sadece babasına fazlalıkmış gibi hisseden çocuğun nefreti ile yeni bir savaş bu. Aylardır kendimi hep içinden zorla sıyırdığım savaşların, en büyüğü bu. Henüz içinde bile değilim, karşısında durmuş, karşımda kimin olduğuna bakıyorum. Bu kez kılıçlar, gürültüler, kavgalar yok. Bu savaşın karşısındaki benim. İçimde öldürmeye çalıştığım bir yanımla savaşacağım bu kez...
🌇
Nasıl yaparsan yap, doğru ya da yanlış, iyi ya da kötü. Birileri hep anlamak istediği gibi anlayacak. İstediğin gibi yaşamak lazım aslında, işine geldiği gibi, canının istediği gibi, bir başkası ne der diye düşünmeden, olduğu gibi, bunun farkına varmak zor ama sonrası huzur..
