He's Kind Of Heartless (bxb) (Spg)

Chapter 23: Realizations

Chris

I wipe my tears dry. Hindi ako pwedeng umiyak. Ayaw ko ng umiiyak. But my fucking eyes betrays me. It stubborn, wanting to flow some tears bountifully.

Pinagbigyan ko na ang mga mata kong umiyak. Pero maya-maya ay pinahid ko na naman ito. Suminghot ako at napahikbi dahil sa pagpigil ng iyak.

Bumalik ako sa kwato ni Sir Hans. Wala parin siya doon. Umupo ako sa kama pero tumayo din ako agad. Nalakad-lakad ako sa apat na sulok ng kwarto.

Ano ang dapat kung gawin? Hindi ko alam!.

Gusto ko ng umuwi. Ayaw ko na silang makita. Ayaw ko ng makita ang mga taon mapangmataas, mapanglait at... At... Ayaw ko ng maging isang bayaran na tao. Ghad! Why did you put me in this ordeal?

Kasalan ko naman to. Kasalanan ko ang lahat.

Naiiyak na naman akong isipin na isa akong cheap na tao. Tas ibang tao pa ang nagparealize sakin non. Bakit hindi ko to naisip nong una pa?

Lumabas ako sa balkonahi. The cold breeze were not enough to calm me down.

Nandoon parin ang ebidensya ng aming ginawa kahapon. Ang bathrobe ay nakalatag parin, ang baso at bote ng alak ay nandoon parin.

Umupo ako sa upuan. Suminghap ako ng hangin. Malakas ang hangin ang sumalubong sa aking mukha.

Ipinikit ko ang aking mga mata, may tumulong kunting tubig doon na agad ko na namang pinahid. Ayaw kong ng umiyak. Pero ang sakit sa loob, ang sakit sa dibdib. My ego was so crushed but I will restore it. I will. I will go away from this house if that's what I need to do. I will go away from him. Even though. Even though..... No

Gusto kong pigilan ako ni Sir. Gusto ko, ipanggol niya parin ako. Gusto kong iba ang tingin niya sa akin.

Napabuka ang aking mga mata ng may isang taong nagsalita.  Ang taong kanina ko pa hinahanap.

"Here" may ipanatong siyang pagkain sa lamesa, ang itlog ay sunog na pagkaluto. I felt insulted.

Kung ayaw nila akong pakainin edi wag, wag nalang nila akong bigyang ng sunog na pagkain.

Pinikit ko na naman ang king mga mata. I don't want to spit that words. Ayaw kong magpadalos-dalos ng desisyon. Gusto kong magconcentrate sa pagiisip pero ang konsentrasyon na iyon ay hindi makakamtam ng nagsalita na naman siya.

"Anyway, How much do you want for last night?" Nagpigting ang tinga ko sa narinig. Ganun nalang ba ako kababaw na tao?

Sabagay ganun naman talaga ako. Ang shit lang! Ang Shit talaga.

"Is half a million peso would be okay?" Tangna naman oo!

"What?" Naiirita kong sabi, actually, malakas na boses ko.

"Is half a million peso, okay?" Ulit pa niya. Napailing ako. I can't believe it.

Akala ko pa naman ano na. Mas dumoble ang sakit ng puso ko, ang tiyan ko gumalaw. Nasaktan ako ng sobra. Bakit ba ako nag expect? Bakit umasa parin ako?

"Kainin mo yang pera mo" tumayo ako pumasok sa loob "aalis na ako, uuwi na ako" sabi ko dito.

Kinuha ko ang suitcase at kinuha sa closet ang mga gamit ko.

Kinuha niya ang kamay ko, pinipigilan niya ako sa pagaayos ng mga gamit ko.

"What's your problem?" Pwersahan niua akong pinaharap.

"Uuwi na ako" gusto na namang  tumulo ng mga luha ko. Pero pinigilan ko iyon.

"Why, what happen. What make you decide to go?" Tinignan niya ako maghihintay sa sagot ko pero hindi ako umimik. Tinignan niya lang ako sa mata which I only avoided.