Μικρά Τιτιβίσματα

Άυλες φιγούρες

   Έξω, βροχή καταρρακτώδης. Μέσα, σκοτεινιά και μοναξιά. Ο νέος άντρας περπατούσε αγριεμένος.

Η αυλαία του έγγαμου βίου του έπεσε!

Μόλις τον εγκατέλειψε η γυναίκα και τα παιδιά του. Οι φίλοι τους, μαζί της. Τα τελευταία λόγια της αντηχούσαν σαν ηχώ ''Σου έχω πει το Γιατί τόσες φορές. Δεν άκουγες. Μίλα με τον εαυτό σου, αν τον αντέχεις λίγο...''

''Τι σας έλειψε;''

'' Γιατί όλοι μου γυρίσατε την πλάτη; Τι έχω κάνει;''

''Μίλα μου εαυτέεεε'', ούρλιαζε!

Μια αστραπή φώτισε το σαλόνι διαλύοντας τη σκοτεινιά της συννεφιάς. Και τότε τις είδε. Φιγούρες σχεδόν άυλες, ευθυτενείς, λεπτές ή ευτραφείς. Φιγούρες που δεν διέκρινες χαρακτηριστικά, αλλά έβλεπες την περηφάνια στη στάση τους!

Τρόμαξε, οπισθοχώρησε.

''Τρελάθηκα;;''

-Όχι βέβαια . Δεχτήκαμε την πρόσκληση της Δυστυχίας και ήλθαμε για να διαλύσουμε αυταπάτες.

-Ποια είσαι; ρώτησε

-Είμαι η Εγωπάθειά σου. Ήλθα για να σου υπενθυμίσω ότι είσαι ο καλύτερος όλων και μην αφήνεις τυχαίους να σε κλονίζουν

Ο άνθρωπός μας τα έχασε!

-Είμαι εγωπαθής; Εγώ;

-Φυσικά ! Και για να συστηθώ με λένε Ειλικρίνεια. Είμαι μια από τις λίγες αρετές σου, αλλά με χρησιμοποιείς κατά το δοκούν. Λες όλα τα στραβά των άλλων, αλλά τα δικά σου τα ξεχνάς!

Ο νέος άντρας έμεινε άλαλος .

-Είναι υπερβολική η Ειλικρίνεια, να το ξέρεις, του είπε η Επίκριση . Αν ήταν οι άλλοι σωστοί, δεν θα γινόσουν επικριτικός!

-Μα εσείς αριστερά είστε τα ελαττώματα μου; Τόσα πολλά έχω;

-Μην είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου. Ξέρεις πόσο τον αγαπάς, και έτσι πρέπει, είπε η Φιλαυτία.

-Και να επιδιώκει να είναι ο πρώτος όλων, είπε η Ματαιοδοξία.

Πολλές φιγούρες συγκατάνευσαν.

Ο άντρας γύρισε δεξιά του ...

-Εσείς; Μήπως είστε τα προτερήματά μου;

-Ναι εμείς οι τρεις σου έχουμε μείνει μόνο.

-Εγώ είμαι η Εντιμότητά σου, αλλά πρέπει να πεις σε σένα την Αλήθεια πρώτα, αυτό είναι το τίμιο.

-Και εσύ η μικρή και αδύναμη ποια είσαι;

-Εγώ είμαι η Αγάπη, λίγη από όση δείχνεις στα παιδιά σου και στην πρώην γυναίκα σου.

-Μα τους αγαπώ τόσο πολύ...

-Η Αγάπη που δείχνεις στον εαυτό σου δεν αφήνει περιθώρια! Και εγώ έχω τόσο μικρύνει, όσο έχει μεγαλώσει η φιλαυτία σου!

Ο άντρας άρχισε να βηματίζει.

-Τόσα πολλά ελαττώματα και τόσο λίγα προτερήματα! Αυτό μου έλεγε τόσο καιρό η γυναίκα μου; Πρέπει να σας διώξω, φώναξε στις φιγούρες αριστερά!

-Είσαι σοβαρός; Θα πάψεις να αγαπάς το Εγώ σου; Θα πάψεις να θεωρείς τον εαυτό σου τον καλύτερο; φώναζε η Εγωπάθεια

Τα ελαττώματα ξεκίνησαν να φεύγουν, όταν είδαν την Αποφασιστικότητα να ορθώνεται. Ήξεραν ότι θα ήταν ηττημένα αν η ''πόρτα'' του εαυτού του έκλεινε.

Η αστραπή φώτισε ξανά το σαλόνι. Δεν υπήρχε καμιά φιγούρα εκεί. Κάτι σκιές μόνο, θα ήταν από το λιγοστό φως που έμπαινε απ' έξω, σκέφτηκε.

Αναθάρρησε!

''Η ζωή μου τώρα ξεκινάει μια νέα σελίδα'', μονολόγησε.

Θα γινόταν μέγας και τρανός. Θα τους έδειχνε τι έχασαν! Η Αποφασιστικότητα ξαναβρέθηκε σε οικεία εδάφη.

Η ''πόρτα'' δεν έκλεισε ποτέ!

..............................................

Πήρε μέρος στο ''Παίζοντας με τις λέξεις''