Μικρά Τιτιβίσματα

Το μαύρο πρόβατο

Αυτοπεποίθηση δεν είναι το ''Αρέσω''

Αυτοπεποίθηση είναι το ''Δεν πειράζει κι αν δεν αρέσω''

Η κυρά Ματίνα έφυγε πλήρης ημερών!

Αν ήθελες να γράψεις τον ορισμό του τι σημαίνει ''ανθρωπιά'' θα έγραφες σίγουρα το όνομά της.

Θα έλεγες ότι δεν θα υπήρχε κανένας να την κλάψει. Το έλεγε και μόνη της όσο ζούσε και γελούσε. Το ήξερε.

''Και δεν σε πειράζει κυρά Ματίνα'' την ρώταγα

''Παιδάκι μου λες να θέλω να κάνω τον κόσμο να κλαίει; Όχι δεν θα με πειράξει.''

''Μα όλοι θέλουμε ανθρώπους δίπλα μας να μας αγαπούν. ''

''Α Σοφάκι μου, αυτοί που θέλω να είσαι σίγουρη ότι με αγαπούν. Έζησα όπως ήθελα, όχι όπως ήθελαν οι άλλοι. Και μην νομίζεις ότι θα με έκλαιγαν από αγάπη... θα με είχαν αποδεχθεί γιατί δεν θα ήμουν το μαύρο πρόβατο''

Στο τελευταίο κατευόδιο της Κυρά Ματίνας, του ελεύθερου πνεύματος της μικρής μας πόλης, ήταν αρκετά τα άτομα που την έκλαψαν.

Η Μάρω που τη βοήθησε να σταθεί στα πόδια της μηνύοντας τον άντρα της γιατί την κακοποιούσε, ο Σωτήρης που κόντεψαν να τον λιντσάρουν οι συντοπίτες του γιατί δεν ήταν τόσο άντρας όσο ήθελαν, η μικρή Βαρβάρα που δεν ήταν καθόλου μικρή, αλλά μόνο στο μυαλό και την κορόιδευαν ασύστολα όλοι, ο Θανάσης που ως ναρκομανής βρήκε τον άνθρωπο να τον βοηθήσει να αποτοξινωθεί. Και όχι με το ζόρι... τον κράτησε σπίτι της, τον φιλοξένησε όταν τον πέταξαν οι γονείς του στο δρόμο, του συμπαραστάθηκε και φυσικά ήλθε η κατάληξη, να ελευθερωθεί το παλικάρι

Όλοι αυτοί ήταν εκεί, να αποχαιρετούν την Κυρά που άνοιγε το σπιτικό της και την καρδιά της σε όσους την χρειάζονταν. Στην Κυρά που έζησε όπως ήθελε κι ας είχε όλη την πόλη απέναντί της. Που δεν παντρεύτηκε ποτέ γιατί ''δεν βάζω κανέναν στο κεφάλι μου να το παίζει αφέντης''.

Που αγωνίστηκε για τα δίκαια των εργαζομένων '' γιατί η εκμετάλλευση πρέπει να στιγματίζεται'' όσο κι αν την συλλάμβαναν συχνά στις διαμαρτυρίες.

Η κυρά Ματίνα ήταν μια εμφανίσιμη γυναίκα που καμάρωνε γι αυτό, αλλά ποτέ δεν το χρησιμοποίησε για το συμφέρον της.

''Δεν σε νοιάζει που σε κουτσομπολεύει όλη η πόλη που της πας κόντρα;'' την ρωτούσαν

''Θα με ένοιαζε αν δεν με κουτσομπόλευε. Δεν ήθελα ποτέ την αποδοχή εκείνων που δεν συμφωνούσαν με τις δικές μου αξίες. Δεν με ενόχλησε ποτέ που δεν άρεσα σε κανέναν. Μου αρκούσε που αρέσω σε σένα. Και κυρίως που αρέσω στον εαυτό μου '' έλεγε.

Όταν και το τελευταίο λουλούδι σκέπασε τον τάφο της, ορκίζονταν εκείνοι που την εκτιμούσαν ότι την είδαν να ίπταται ψηλά χαμογελαστή και γεμάτη από τη ζωή που έζησε.

Είδαν την ψυχή της καθάρια να πηγαίνει εκεί στα άστρα που ανήκε.

Να ακολουθεί το φως γιατί φως ήταν πάντα !

Πόσο φτωχότερη θα είναι πλέον η πόλη μας!

..............................

Συμμετοχή  στο δρώμενο ''Τα Γνωμικά εμπνέουν #2''