Romeo Meets Cinderella

Chapter VIII: Closest Companion

Romeo Meets Cinderella ⓒHiImFebby
Chapter VIII:  Closest Companion

Ella POV

Katulad nga ng sabi niya, sinamahan nga ako ni Romeo papunta sa memorial park kung saan nakalibing si Papa. Pasalamat na lang kami dahil walang klase sa buong hapon dahil kasi inimbitahan ang buong school sa gym para manuod ng official practice ni Franz para sa tournament.  Well,  Im sure that tournament-thing is surely a big thing for the school.

The day is fine, hot weather but not too much. Romeo gave me a free ride of course. Habang umaandar ang kotse, habang papalapit sa lugar na destinasyon namin, puno ng kaba ang dibdib ko. Every year, ganito na lamang lagi ang nararamdaman ko, my heart aches for all the memories of him... of my bestfriend... of my Father.

Ng makita ni Romeo ang parking lot, agad siyang nag-park doon. He turned off the ignition, bend to open the car's door beside him and  went outside. Umikot naman siya para pagbuksan ako, what a gentleman.

Bahagya akong napangiti ngunit agad din itong naalis ng makita ko ang gate ng park. The cold, agonizing chill run down my spine, my stomach turned upside down. I felt the dizziness began to spread across my head, and the back of it throbbed.

And then I realized I was walking slowly towards the gate. Natisod ako ng isang bato ngunit agad naman akong nasalo ni Romeo.

"Ella, are you okay?" He asked in a cool, soothing voice and that was enough to keep me calm. Huminga ako ng malalim at humigpit pa ng kapit sa braso ni Romeo na nakaalalay sa kaliwang balikat ko.

"Ayos lang ako Romeo, maraming salamat." Tumango lang siya at patuloy akong inalalayan patungo sa loob. Pagpasok namin, pangkaraniwan lang naman ang tanawin---mga halaman sa paligid, berdeng damo at mga marmol na lapida na nakalatag sa bawat puntod ng mga namatay. Kanya-kanyang mosuleyo ng mayayamang pamilya ang matatanaw at ilang estatwa ng iba't-ibang anghel ang narito. Pinigilan kong hindi mapa-iyak habang papalapit kami sa pupuntahan namin, kung saan nakaratay ang katawan ni Papa.

I felt the sudden urge to cry, my hands began to tremble but then, Romeo held it tight... keeping it warm and I felt secure. Napigilan nito ang tuluyan kong panginginig.

"Okay ka lang ba talaga Ella? Gusto wag na tayong tumuloy?" he paused, eyeing me intently. "You look pale."

Inabot ko naman ulit ang kamay niya para pisilin ito, "No Romeo... wag. I have to do this, I want to see my... my father." I stuttered at the last two words and after that, nagfocus na ulit ako sa dinaraanan ko not minding Romeo beside me. I loosen his grip on my shoulder hanggang bumilis na ng tuluyan ang paglalakad ko at tuluyang naalis ang pagkakapit niya sa akin. He kept his pace behind me and through my peripheral vision, alam kong nakatingin siya sa'kin, isang tingin din na puno ng pag-aalala.

I was so glad to have Romeo this day. Baka kung wala siya, kanina pa ako nakahandusay , walang malay. Hindi ko maintindihan kung bakit ganoon ang nararamdaman ko sa kanya, ang gaan eh? Yung parang matagal ko na siyang kakilala pero sa pagkakaalam ko naman, ngayon ko lang talaga siya nakilala.