( LJ's P.O.V )
3 araw na ang nakalipas, nung binalita sa amin na may laban ang aming iskwelahan laban sa iba pang iskwelahan at sa 3 araw na iyon ay halos late nadin kami nakakauwi ng bahay, sa kadahilanan nito.
Ang nakakalungkot pa nito ay ni isang reply kay James, hindi ko magawa.
Oo! Hindi ko sya mareplayan. Ang sama koba? Eh sa wala akung magagawa eh, kasi pinagbawalan kami ni Coach na NO GADGETS ALLOWED! So expected na hindi ko mahahawakan ang cell phone ko. Huhuhu T.T
Kaya naman puro practice ang inaatupag namin ngayon bukod sa pag aaral ng mga takdang aralin.
Speaking off practice? Ito kami ngayon, kasalukuyang nagpapractice. GO FOR THE WIN ang peg ni Coach. Napaka energetic nga ni Coach eh, kaya naman nakakalimutan ni Coach ang salitang BREAK TIME.
Napakahirap ng pinapagawa nya samin kasi sa lahat ng iskwelahan, ang ST. ANGELOUS UNIVERSITY ang title holder ng CHAMPIONSHIP. How lucky I am na sa ganitong iskwelahan ako nag aaral diba? kaya naman expected na ang salitang SACRIFICE.
Nakakapagod! Pero wala akung magagawa kasi dyan nakasalalay ang scholarship ko.
Pero wag kayong mag alala, kasi bago man kami magsimula sa practice na toh nagmessage ako kay James na magiging busy ako for this month at kinwento ko naman kung bakit ako magiging busy. Pero sa lahat na hinahanap ko ay makabanding ang mga SISTAH. Huhuhu T.T
Much much much missing them.
Habang nagpapractice…
"Aaaahhhhhhhhhhhhh" sigaw ng isa naming kasamahan.
"Anung nangyari sayo?" sabi ko.
Nung nakalapit na ako sa kanya at bakas sa kanyang mukha ang matinding sakit sa kanyang iniinda, sa kadahilanan na hindi namin alam.
Paano ba naman kasi nung sasaluhin na nya ang bola, imbes na saluhin nya ito, bigla nalang sya napaupo sa kanyang kinakatayuan at napahawak sa kanyang tuhod na dahilan ng kanyang pag inda.
"Ang sakit! Ang sakit! Ang sakit!"
Yan ang paulit ulit nyang sabi kaya naman ang atensyon ng lahat ay napunta sa kanya, si Coach naman hindi mo maaaninag ang pagkabahala bagkus ang ginawa nya ay binigyan nya ng task ang bawat isa at ako naman nasa tabi lang nya, inaalalayan sya.
Habang hinihintay ang magrerespunde na ambulansya,hindi ko maiwasang mangamba sa kanyang kalagayan, kinukurot ang puso ko habang pinagmamasdan ko sya, iyak sya ng iyak, kaya naman napapapikit nalang ako at napapayukom nalang sa aking kamao dahil pinipigilan ko ang aking sarili na mapaiyak. Ang nagawa ko lang sa pagkakataon na ito ay alalayan sya at palakasin ang loob at sabihin na…
"Everything will be okay"
Gusto ko man umiyak, hindi ko naman magawa dahil alam ko na hindi nya kailangan ng mga taong mahihina, dahil ang kailangan nya ay ang mga taong kaya syang gawing matatag.
Ngayon kakaalis palang ng Ambulansya sakay si Sena kasama si Coach, kaya naman sumunod kami papuntang Ospital kung saan sya'y idadala.
-----
Nasa Bus kami ngayon, na kung saan puno ng takot at pangamba dahil kay Sena at dahil dun hindi maawat ang gossip sa loob ng bus.
Panu nay an girls, baka hindi natin makakasama sya sa laro?
Kawawa naman si Sena, ang galing galing pa naman nya.
Diba ito yung pinakahihintay ni Sena, ang National Tournament?
YOU ARE READING
My Childhood Sweetheart
RandomSa pagsusulat ko nito, isa lang ang bukod tanging nasa isip ko at yun ang lalaking pinanghuhugutan ko ng inspirasyon. Kung saan man sya naroroon, sana mabasa nya ito at mabatid nya na sya ang tinutukoy ko dito.
