Κατέβηκα κάτω στον κήπο στο μέρος όπου είχα δει από το παράθυρο τον Άλεξ. Η Μαίρη παρακολουθούσε από το παράθυρο ενώ η Τζέση ήταν σε κοντινή απόσταση αλλά όχι σε ορατό σημείο.
Κατευθύνθηκα στο παγκάκι που καθόταν ο Άλεξ και δίχως να γνωρίζω από πού πηγάζει η έκρηξη αυτοπεποίθησης μου καθισα δίπλα του αδιάφορα.
"Τώρα εγώ πρέπει να πιστέψω στις συμπτώσεις;" Του είπα σταυρώνοντας τα χέρια μου κι διακόπτοντας τον από το διάβασμα.
"Ο καθένας έχει τα πιστεύω του θεωρώ, εγώ πιστεύω στις συμπτώσεις" είπε εκείνος κλείνοντας το βιβλίο του. Δεν έδειξε να ξαφνιάζεται άρα οι εικασίες μου ότι δεν ήταν σύμπτωση έπαιρναν σάρκα και οστά.
"Εγώ πάλι δεν πιστεύω, οπότε θες να μου εξηγήσεις γιατί πρέπει να πιστέψω ότι είναι σύμπτωση το να βρίσκεσαι σε όποιο μέρος πηγαίνω; Ειδικά αν ο μόνος κοινός γνωστός που έχουμε είναι ο παππούς μου" ανακοίνωσα αυστηρά αυτή τη φορά.
"Έχουμε περισσότερα κοινά αν θες να ξέρεις" ανακοίνωσε με ήρεμο ύφος. Λες κι αυτό το μέρος τον νάρκωνε.
"Σου είπα τι θέλω να ξέρω κι δεν ήταν αυτό" δεν χαλάρωσα ούτε λίγο τον τόνο της φωνής μου.
"Αν σε δει η γιαγιά σου σε αυτή την ένταση θα πρέπει να περάσεις ένα απόγευμα προσπαθώντας να διώξεις την αρνητική ενέργεια κι να συμφιλιωθείς με την αύρα σου οπότε θα σε συμβούλευα να μιλάς πιο ήρεμα κι ας πρέπει να υποκρινεσαι. Πάρτο ως ένδειξη ότι δεν είμαι εχθρός σου" εξήγησε πάλι με ήρεμο τρόπο.
"Έχεις ξανά έρθει εδώ;" Ρώτησα ήρεμα αυτή τη φορά καθώς επεξεργαζόμουν τα λόγια του.
"Όλες τις διακοπές από τον σχολείο κι αργότερα από το πανεπιστήμιο τις περνούσα εδώ, η μητέρα μου λατρεύει αυτό το μέρος κι έμαθα να το λατρεύω κι εγώ ειδικά αφότου την έχασα" συνέχισε να εξηγεί.
Κι τώρα εδώ τι λέμε; Συγνώμη; Δεν ήξερα;
Δεν νιώθω άνετα να μου λένε τα προσωπικά τους..
"Τουλάχιστον την γνώριζες. Εγώ σήμερα έμαθα ότι έχω γιαγιά" ανακοίνωσα.
"Το ξέρω, ξέρω ότι έχεις μεγαλώσει σε μια φούσκα διαφορετική από τον πραγματικό κόσμο. Εδώ συζητιεσαι αρκετά οπότε μην μπορείς γιατί ήθελα τόσο να σε γνωρίσω" είπε εκείνος.
Δεν ξέρω τι έπρεπε να πιστέψω. Κι δεν έφταναν όλα αυτά, στο μυαλό μου είχα τον Τζέικ κι την όλη συζήτηση. Μήπως να το πάρω ως χυλοπίτα;;
YOU ARE READING
Ο απαγωγέας μου,ο έρωτας μου!-Λάθος δρόμος
Teen Fiction"είσαι μεγάλος Μπελάς τελικά, θα σε στρώσω όμως με τον δικό μου τρόπο" μου είπε καθώς ερχόταν προς το μέρος μου, αντανακλαστικά προχωρούσα προς τα πίσω.. "πίστεψε με δεν θέλεις να αργήσεις να με αφήσεις αν καταλάβει κανείς πόσες μέρες λείπω.." είπα...
