Mental diary (Jikook)

Ağır geldi.

Jeongguk

Uzun zamandır kendimle bile yüzleşmemiştim, kendimi delirdiğime inandırmış ve öyle yaşamıştım.

Yıllarca bu şekilde acımı içimde sakladığımdan şimdi o yılların da acısı içime oturmuş beni küle çevirmişti.

Öyle berbat bir haldeydim ki nefes alamıyordum, veda bile edememiştim ona.

Öyleyse neden buradaydım?

Mezarına çiçek bile bırakmaya hakkım yoktu bunca zaman, çünkü ikimizin de hayatını çalmışlardı.

Beni sevmekten başka ne yapmıştı ki? aklımdan çıkar mıydı o güzel bakışı, sevişi, öpüşü ve dokunuşu..

Nasıl dayanacaktım buna? Onsuz yaşamaya..

Buradan çıkmayı başarsam bile o olmayacaktı ki artık.

Eskisi gibi elimden tutamayacktı.

Asla utanmazdı benden, acımazdı bana. Özgür hissettirirdi beni.

Yanında bir kuştan farksız olurdum, beni göğsüne yatırır saçlarımdan öperdi.

Tedavi sürecimde hep yanımdaydı onun sayesinde tüm ameliyatların üstesinden gelebilmiştim ben.

Gün gün sargılarım açıldıkça kendi gözümde başka bir insana dönüşsem de onun için hep aynı kişiydim.

Eski halime dönmek için sürüyle estetik operasyonu geçirmiş olsam da gözlerinden okuyordum hala beni ilk gün gördüğü gibi gördüğünü ve sevdiğini.

Kimse onun gibi güzel sevemezdi ki.. Kimse onun kadar naif yürekli olamazdı.

Ben bile kendimden hep nefret ederken o bana yeniden kendimi sevmeyi öğretmişti.

Bir bekleyenin olmalı derdi hep, sen kendinden vazgeçsen de senden vazgeçmeyen.

Peki ya şimdi ne yapacaktım kim beni bekleyecekti? bir başıma nasıl yaşayacaktım bu koca dünyada?

Şimdi benim güç kaynağım kim olacaktı? Kim bana sarılıp geçtiğini söyleyecekti?

Ölse de beni bırakmayacağını söylememiş miydi? Neredeydi şimdi?

Onu tanıyana kadar alışkın olduğum bu yalnızlık benim için diken gibiydi artık nereye dönsem batmaya başlamıştı..

Göz yaşlarımı silerken onu çizdiğim resme baktım ve burnumu çektim.

En azından resmine bakıp güç bulurdum, şükrediyordum.. o güzel yüzünü unutacak kadar delirmediğim için binlerce kez şükrediyordum.

Resmine baktıkça içimden bir parça eksilmişti bari son kez dudaklarını öpseydim, sarılsaydım, koklasaydım..

Ya da ben o yangında ölseydim ve hayatını benim uğruma yitirmemiş olsaydı.

Taehyung

Hoseokun yanımdan öylece gidişinin üzerinden 1 hafta geçmişti o günden beri Jeongguk'un da bana karşı olan hareketleri değişir olmuştu.

Hoş zaten kendine yeni yeni gelmeye başlıyordu ama yine de benimle iletişim kurmaktan kaçınır olmuştu.

Seokjin bu süreçte her zaman yanımda olmaya çalışmış ve yeni ipucu bulmama yardım etmişti. Fakat jeonggukla iletişim kurmakta zorlandığım için bir sonuca ulaşamıyordum.