Pain of the Past (Lacson Series #2)

Kabanata 17

Kabanata 17

"Aalis na ba talaga kayo ngayon?" I asked them while hugging my body.

Although that I am wearing a cream-colored jacket, the cold has its own way to go inside my body and linger. Gabi rin kasi ngayon kaya malamig at nasa daungan ng mga barko pa kami.

"We will going to miss you, Nari," si Matthan. Linapitan ako nito at niyakap. Larkin did the same. Tahimik nga lang ito habang niyayakap ako at nagmamasid.

We are now in Bredco Port. The whole summer is all fun. Masaya kong ipinagdiwang ang sixteenth birthday na kasama ang tatlo. Kung noong ika-fifteenth ko ay ipinagdiriwang ang birthday ko sa L'Fisher, magarbo at maraming bisita, noong ika-sixteenth naman ay family lang ang pumunta at hindi rin ganoon ka magarbo.

I refused to have an extravagant party for my sixteenth birthday. Ayaw ko. Hindi ko gustong maging plastic sa mga taong hindi ko naman kilala. Pero mas ayaw ko lang mag-socialize kasi baka kung ano na naman ang sabihin ni Papa Frederico sa kakilala.

Mabuti nga at pumayag si Papa Frederico at Mama Ada sa sinabi kong hindi ako magpa-party. They respect my decision. 

We went to Jomax Peak the day before my birthday and went home the day after my birthday. Malungkot dahil hindi kaya ng Senyora Lana na pumunta roon kaya ang tatlong makukulit nitong apo ang pinasama niya. Kahit naman hindi niya pinasama ang tatlo, ipipilit pa rin ni Mama Ada na dapat silang pumunta. Aminin man sa hindi, she loves to have the Lacson's boys in our house or wherever we go.

Araw-araw bang pumunta sa bahay at kulitin ako roon. Kilala na sila ng halos lahat ng katulong namin. I was a bit sad kasi hindi nila nakilala si Alina. I was going to introduce her to them pero hindi parati natutuloy. Kaya ayon, hindi nila nakilala.

Tumingin ako sa lalaking tahimik na nakatitig sa akin mula pa kanina. The boat horns loudly. I smiled beamingly to Astro. I opened my arms to welcome him to a hug. But he didn't come.

I pouted my lips. Kung saan aalis na, doon pa mag-iinarte.

"Man, it will take a year before you can see Nari again. Don't be a child now and give her a hug," usal ni Matthan.

Nakamasid lang kasi silang dalawa ni Larkin sa amin ni Astro.

"You know what, Matt? Pabayaan na natin 'yang dalawa. Alam na nila ang ginagawa nila. Mga matatanda na 'yan" sambit ni Larkin at hinila si Matthan sa bilihan ng mga pasalubong.

I can't help myself not to laugh. Natatawa kong sinundan ng tingin ang hinihila pa ring si Matthan. He looks like a child now na pinagalitan ng magulang.

I sighed. I'm gonna miss them so bad.

"Oh.."

Tumingala ako. I smiled. Hinintay lang pala niyang umalis sina Matthan at Larkin bago ako yakapin.

"Niyakap mo na rin ako," bulalas ko.

"Hmm..."

"I'm gonna miss you," sa malumanay na boses na sabi ko.

"Me too; so bad that it hurts so much. Inaalala ko pa lang na makikita ko 'yang maganda mong mukha sa cellphone parang gusto ko ng magpa-reserve ng ticket every week."

Natawa ako. "Parang sira."

"But I am not joking. I'm gonna miss you so bad," he said.

"Me too."

We've become close. Terribly close. Mas close pa kami ni Astro kaysa kina Matthan at Larkin. Well... it's obvious. Umaalis ang dalawa kapag nag-uusap usap na kami ni Astro. I think they want us to have our own time with each other. Hindi naman ako nag reklamo dahil gusto ko rin ang ginagawa nila.