With a great amount of speed and velocity, I hurtle towards the door. Humupa lang ang kaba ko nang makarating ako sa open field ng school. My breath hitched, and I felt my pulse quicken. Ito na ata ang pinakamabilis kong takbo sa tanang buhay ko.
The realization came again in my mind, the paper that he was holding is his study load.. We entered the same university..
I groaned.
For this moment I wanted a place where no one sees me, I spotted an area where I could rest myself from embarrassment. I inhale deeply to breathe air. Kinapos ako ng hininga sa ginagawa ko. I didn't know if he knows me now dahil tinawag niya ako nung tumakbo ako palabas ng room pero hindi ako lumingon, hindi ko kayang lumingon. Iniisip ko kung anong dahilan ng pagtawag niya sa akin kanina, wala naman kasing ibang dahilan kung bakit niya ako tawagin maliban nalang kung iba ang pakay niya.
Sandali lang.. Na ikwento ba niya sa kaibigan niya ang nangyari sa akin?
Napabuntong-hininga nalang ako. Dalawang tao na ngayon ang iiwasan ko simula sa araw na ito.
I hunkered down to the ground only to find out that I didn't zip my bag. My mind was preoccupied that I couldn't move nor talk. If I knew beforehand, I'll certainly run away far from where he is.
Hinalungkat ko ang loob ng aking bag at ang tanging laman nalang ay ang aking ballpen, good thing my phone is in my hand and my wallet is in the small pouch that is totally zipped. Naihampas ko ng pagkalakas ang noo ko, dahil ba naman sa katangahan ay nahulog ang binder ko sa kung saan. My study load was there, hindi ko pa memoryado ang lahat ng subject na ite-take ko ngayong semester!
I hardly bit my nail.
Inalala ko ang lahat ng lugar na dinaanan ko nung tumatakbo ako papunta dito. Pabalik-balik ako sa paglakad hanggang sa may naalala ako. Mariin kong pinikit ang mga mata ko, iyon ba ang dahilan ng pagtawag niya sa akin?
Malamang naalala na ako nun dahil sa pangalan ko. Hindi naman ako sikat para makilala ako ng lahat pero baka narinig niya ang pangalan ko sa event at maaaring maalala niya ako kapag binasa niya ang pangalan ng nagmay-ari ng binder na iyon.
Paano na ito ngayon? Haharapin ko na ba?
Napailing ako sa aking naisip.
Ilang minuto akong nagmukmok, nagtitingin sa paligid, baka sakaling may lumitaw na ideya kung paano ko kukunin ang binder ko sa kanya.
I snapped my fingers in the air at dali-daling pumunta ng Student Affairs Office.
Hindi naman niya siguro ilalaan ang oras niya para lang hanapin ang may-ari ng binder, I was so sure he would surrender my personal belongings at SAO. I was sure of it. I heavily breathed in and grip the door handle, and the coolness of the aircon welcomed me.
"Yes?" A guy with round thick glasses approached me. I gawk at him for too long, he was familiar. Dumaan ang mata ko sa kanyang ID, my eyes double in size, stunned to see Mauve's presence. Chad and Ryan's friend, who transferred from another school during our sophomore years. Naningkit naman ang mata niyang maalala rin kung sino ako. "You are Ms. Alvarez's friend, right?"
Mabilis akong tumango.
"Nice to see you here and welcome to the university" Maligayang bati niya sa akin, si Mauve ang pinaka jolly sa kanilang tatlo. Masaya palagi, malimit mo lang makitang nakalukot ang mukha o nakakunot ang noo. Aakalain mo na hindi ito marunong magalit, marunong naman itong magalit pero iyon lang ay hindi na niya ma-control, sumasagad ang pasensya nito kapag sumosobra na. Silent but deadly ika nga nila Chad at Ryan.
Ngumiti siya saka nagtanong kung bakit ako naparito.
"Nawala ko kasi ang binder ko kanina, inasahan ko na sinurender agad nung nakapulot sa gamit ko"
