Gehoornd

16. Part_2

Enjoy this new chapter!  Sorry dat het zo kort is, maar ik heb weinig tijd gehad en vandaag gewoon dit hele hoofdstuk geschreven...
Read, Vote and Comment please :)

WAT VOORAF GING AAN DGT:

Hij begint het nu echt warm te krijgen, zo erg, dat hij zijn neus-en-mond-kap al af heeft gedaan, net als zijn dikke, wollige mantel.

De rest van de groep heeft het ook warm, maar Flora merkt heel observerend op dat het van binnenuit lijkt te komen.

Als ze dat zegt, weten ze allemaal waar ze last van hebben: Koorts.

Niet lang daarna, als de ondergrond weer bestaat uit zand en bladeren en er enige beschutting is van de bomen, komen ze tot halt.

Hij merkt dat hij amper op zijn benen kan blijven staan, zo zwak voelt hij zich plots. Flora neemt van iedereen van hen de temperatuur op, waaruit blijkt dat ze inderdaad koorts hebben. Helaas heeft hij de pech dat hij de hoogste lichaamstem-peratuur heeft. Terwijl Flora en Reveca hem medelijdend en bezorgd aankijken, kan hij alleen maar denken aan een koel onderkomen om te kunnen slapen totdat de koorts uit zijn lichaam weggebrand is.

Dat is dan ook wat ze hem geven, kort daarna ligt hij zwetend in zijn slaapzak, waar de duisternis hem als een oude vriend omarmt.

Als hij wakker wordt met een klam voorhoofd en een verschrikkelijk zwak gevoel, is het nacht.

Het is een heldere nacht en door het gebrek aan veel licht in de wijde omgeving, zijn er veel sterren aan de hemel te zien. Sinds er geen sprake is van opnieuw in slaap kunnen vallen, besluit hij om in het koude weer een klein stukje te gaan wandelen.  Misschien is het niet het beste idee wat hij gehad heeft, maar hij  moet iets doen tegen de verveling.

Hij kruipt uit zijn slaapzak en loopt met wankele stappen bij het vuur vandaan, maar niet voordat hij bij de wapens een scherp mes heeft weggegrist. Het is niet zo dat hij zich zal kunnen verdedigen in deze staat, mocht hij aangevallen worden. Maar het geeft hem zo'n veilig gevoel, waardoor hij er toch een meeneemt.

De rest van de groep ligt te slapen rondom een overblijfsel van wat ooit een vuur is geweest. Ze liggen er allemaal rustig bij, alsof ze geen problemen hebben. Dat hebben ze in principe ook niet, ze zijn bijna klaar met hun tocht naar Zaku om zijn zusje te bevrijden uit zijn greep.

Voor hemzelf is er wel nog een probleem. Hoe komen ze in hemelsnaam ooit bij het fort? Hoe komen ze daarna ooit terug in de 'veilige' omgeving van de Stad? En als hij kijkt naar de voorspelling, wat werd er nou precies mee bedoeld?

Niets is wat het lijkt in de Wildernes, maar op welke manier moet hij dat opvatten? Daarbij komt nog de waarschuwing van de vreemde vrouw en moeder Wyna. Wie kan hij niet vertrouwen? Zijn vrienden niet? Zijn zusje niet? Zaku of Heer Tallynn niet?

Hij weet het niet. Hij weet deze antwoorden niet, en hij haat zichzelf er om.

In stilte bidt hij tot aardmoeder Gaia om antwoorden. Hij hoopt dat zij hem de antwoorden kan geven waar hij naar op zoek is. Om naar zijn idee een betere verbinding met de godin te hebben, zakt hij, enigszins dankbaar voor de kans, naast een boom op de grond. Hij graaft zijn handen in de koude, vochtige aarde. Dan zoekt hij met behulp van magie naar de verbinding die hij heeft met de kern van de aarde. Hij stelt zich voor hoe zijn wortels, de wortels van zijn leven, zich binden aan het helderwitte bewustzijn van de aardgodin.  Het duurt tijden, maar voor hem lijken er maar enkele seconden voorbij te gaan eer de tijd dat hij haar voelt. Voorzichtig opent hij zijn ogen, om vervolgens haast verblind te worden door een fel schijnsel. Hij knijpt zijn oogleden dicht tot hij door kleine spleetjes zijn omgeving kan waarnemen.