Gehoornd

5. Part_2

En hier is part 2 van hoofdstuk 5 alweer!

Zoals je misschien gemerkt hebt, heb ik een nieuwe cover voor dit verhaal, en ik wil @Saffiaan  hiervoor heel erg bedanken! Vandaar dat ik dit hoofdstuk aan haar toewijd, misschien leuk om bij haar verhalen ook een kijkje te nemen? (:

Wat vinden jullie trouwens allemaal van de cover? En van onze gloednieuwe personage Rory? Zeg het in de comments!

Read, Vote, Comment! Enjoy x

Wanneer ze haar ogen opent is ze direct klaarwakker. Ze ligt op haar bed in Firenzo’s kamer, goed ondergestopt onder het laken. Ze voelt zich sterker dan ooit tevoren, alsof haar spieren driemaal verdubbeld zijn. De herinneringen van de ochtend zijn een beetje vaag, maar ze weet nog goed het gevoel van macht, en volgens haar is de roes nog niet helemaal uitgewerkt. Het was in elk geval erg indrukwekkend, maar dat kwam mede dankzij dat Rory haar had gedragen. 

Nadat ze een tijdje voor zich uit heeft gestaard, gaat ze op weg naar buiten, verwachtend de twee jongens daar te vinden.

En inderdaad, Firenzo en Rory staan aan de bosrand dicht bij het beekje te vechten. Even schrikt ze, vechten?

Dan beseft ze pas dat het gewoon zwaardoefeningen zijn met houten stokken. Het is net een intieme dans, het vlugge voetenwerk, het oplettend om elkaar heen cirkelen, af en toe toeslaan, het ontwijken van de tegenstander en het pareren van de slag. Fascinerend om te zien.

Beide jongens krijgen af en toe wat harde klappen, maar ze gaan stug door. Zweet glanst op hun ontblote bovenlichaam, waardoor ze er erg dierlijk uitzien, en heel erg knap. Het verbaast haar hoe goed Firenzo al is, na slechts een paar uurtjes oefenen, al houdt Rory zich waarschijnlijk wel een beetje in. Het verbaast haar ook dat Firenzo eigenlijk best wel leuk is om te zien, hij ziet er niet verkeerd uit, maar goed, Rory ziet er beter uit. Krachtiger, groter.

Ze kijkt naar de stand van de zon om na te gaan welke tijd het ongeveer is. Bijna middaguur, de jongens zullen zo wel stoppen.

Ze heeft gelijk, nadat ze een paar minuten gekeken heeft, houden ze op met oefenen en lopen ze haar zwaar hijgend tegemoet.

“Hoi schone slaapster!” zegt Firenzo vrolijk.

Wow, wat is er met hem gebeurd? Normaal is hij altijd zo serieus, zo beschermend. Normaal zou hij als eerst vragen hoe ze zich voelt, maar dit is zo, zo luchtig. Alsof er niets gebeurd is, alsof er nog niets van dit alles gebeurd is. Misschien komt het door de rust die hij nu heeft, de vrijheid, al is deze redelijk beperkt. Ze denkt niet dat ze weg kunnen mochten ze dat willen. Niet dát ze het zou willen, maar toch. Zou dit zijn hoe hij echt is? Diep vanbinnen? Nee, ze moet niet zoveel denken.

“Hoi,” zegt ze slechts.

Ze bekijkt hen eens goed. Ze zitten onder de opkomende blauwe plekken en rode striemen van waar de oefenzwaarden hun huid geraakt hebben. Overal op hun lichamen zijn schrammen te vinden en Firenzo wankelt op zijn benen.

“Jullie hebben elkaar flink toegetakeld zie ik! Grote Gaia… Zitten, allebei.” Bezorgd kijkt ze haar broer in zijn ogen, op zoek naar het geringste teken van zwakheid of pijn.

“Net wakker en meteen weer bazig doen hoor,” moppert Rory, “vrouwen…” hij zucht geërgerd, maar hij gaat toch op de grond zitten, tegenover Firenzo.

“Wat nou?” vraagt ze, lichtelijk geïrriteerd.

“Niets.” Hij grijnst onschuldig. “Je lijkt op de dubbelgehoornden in de Stad als je zo doet, zo bazig.”