Gehoornd

15. Part_2

Sorry dat het zo lang duurde, maar er kwam zoveel tussen terwijl het hoofdstuk al lang af was... Het spijt me, sorry, vergeef me *trekt zielig gezicht*

Anyway, door een schrijverscursus van Marcel van Driel die ik gisteren gehad heb met het Gala voor het Fantastische Boek (waar ik ook Thomas Olde heuvelt voor de tweede keer (!) heb gezien/gesproken en de vrouw heb ontmoet waarvan ik mijn hele inspiratie van dit verhaal heb gekregen, Bianca Mastenbroek- geheugenstrijd), heb ik besloten dat ik mijn verhaal eens grondig moet gaan herzien, omdat er stiekem toch heel veel dingen niet kloppen en vele malen beter kunnen. Daarbij komt ook nog eens dat het volgende week carnaval is... Kortom: het kan even duren voordat er een nieuwe update komt. Dan zijn jullie alvast gewaarschuwd.

Read, Vote, Comment and Enjoy! x

WAT VOORAF GING AAN GEHOORND:

 “Eigenlijk,” begint ze zacht, maar toch voelt ze meteen de druk van alle vijf de blikken op haar, “hebben we meteen al iets nodig.”

Terwijl ze praat, voelt ze hoe haar zelfvertrouwen stijgt. Aloy, Finley, Iann en Keegan kijken haar direct afwachtend en nieuwsgierig aan. Mooi.

“Wat heb je nodig?” vraagt Finley, als ze maar niet verder gaat met haar zin. Ze haalt een keer diep adem voordat ze zegt wat ze wil hebben.

“Antwoorden.”

Aan de gezichten van de jongens te zien is dat niet wat ze verwacht hadden om te horen. De normaal al bleke huid van Aloy wordt nog witter, waardoor het lijkt alsof ze tegen een spook praat.

“Ik hoef niet over alles dingen te weten hoor, maar we hebben zoveel vragen die Zaku gewoon niet beantwoordt! Ik weet zeker dat jullie het antwoord ook weten. Asjeblieft?” Bij het laatste woord zorgt ze er voor dat haar stem vol met onschuldige hoop ligt.

Het lijkt te helpen, want Finley haalt zijn schouders op. “Ach, wat kan het ook voor een kwaad. We kunnen inderdaad een hoop vragen beantwoorden, sommige dingen vertellen we anders toch wel.” Hij kijkt Aloy en Keegan vragend aan, gezien zij de enige twee zijn die er nog twijfels over lijken te hebben. Ian knikt beamend met Finley mee, om te laten weten dat hij het met de jongste van de vier eens is.

Ze zuchten tegelijk maar stemmen toch met het voorstel in. “Op een voorwaarde,” klinkt de zware stem van Keegan, “we mogen, als wij denken dat dat nodig is, vragen afwijzen zodat we hem niet hoeven te beantwoorden.”

Blij dat in elk geval een paar van haar vragen verduidelijkt zullen worden, glimlacht ze knikkend. “Is goed!” Ze werpt een korte blik op Rory, die aangeeft dat hij de eerste vraag wil stellen.

“Waar zijn we?” Hij schraapt zijn keel. “Ik bedoel, als je kijkt naar de bekende kaarten van de Wildernes, in welke richting vanuit hier ligt de Stad der Gehoornden, en hoever ligt Angora hiervandaan?”

Hun gloednieuwe wachters lijken zonder woorden met elkaar te overleggen. Uiteindelijk neemt Aloy het woord.

“Jullie bevinden jullie in Fort Thrythwig, dit ligt enkele honderden mijlen ten noorden van het echte Thrythwig, wat slechts een paar dagen reizen ten oosten van Angora ligt.”

Rory denkt even na, alsof hij de kaart van de Wildernes voor zich probeert te zien om te bepalen waar ze nu precies zijn. Na een tijdje opent hij zijn ogen, blijkbaar tevreden met het antwoord, zelfs al bleef Aloy redelijk vaag over de locatie.

Nu is ze zelf aan de beurt. Welke vraag zal ze stellen? En hoe krijgt ze de vraag juist geformuleerd waardoor ze hem niet zullen afwijzen? Terwijl ze daarmee bezig is, komt er een andere, dringendere vraag in haar op, de vraag die redelijk ver naar de achtergrond was gedreven, maar nu ineens in haar opkomt. Ze moet het gewoon weten.