Gehoornd

17. Part_2

Heey! Ik ben weer terug uit Peru, vandaar dat ik meteen ga updaten!

Read, Vote, Comment and Enjoy! x

Aloy gaat hen voor, Keegan en Finley sluiten de rij waarin Anna en Bette alle moeite doen om niet te struikelen over hun jurken. Hoe mooi ze ook zijn, ze kunnen absoluut niet gebruikt worden als er gerend moet worden.

Dat is ook de reden waarom Rory na enkele gangen besluit dat het misschien beter werkt als hij Anna optilt en haar zo meeneemt.

Ze protesteert even doordat het zo vreemd en gênant voelt, maar zodra ze merkt dat het veel sneller gaat, laat ze hem begaan.

Bette ligt al vlug achter de rest van de groep omdat ze hen mede dankzij haar zwangerschap niet bij kan houden. Finley loopt op een rustige tempo met haar mee, naar de andere wachters gebarend dat ze wat later zullen komen.

Het lijkt wel uren te duren eer de tijd dat ze in een van de meest uitgestrekte deel van het Fort aankomen.

Het is er druk, overal drommen mensen om een plek heen. Ze staan, lopen en praten overal, maar een bepaalde cirkel wordt angstvallig gemeden.

Soldaten weten de meeste mensen terug te drijven van de open plek in de menigte, maar daardoor komen zelfs de wachters nog maar moeilijk dichterbij.

Als Rory haar weer voorzichtig op haar voeten zet, is het eerste wat ze doet zich tussen alle mensen doorwringen. Haar tengere bouw helpt hier behoorlijk bij, gezien dat ze daardoor bijna overal tussendoor kan.

Aan de rand van de cirkel gekomen, hapt ze geschokt naar adem. Daar ligt hij, nee, daar liggen ze, stuk voor stuk, buiten bewustzijn naast of onder hun paarden die beschoten zijn met vurige pijlen.

Een van de soldaten probeert haar tegen te houden, maar net zoals bij het schavot in de Stad, toen ze Rory redde, kan nu niemand haar tegenhouden als ze naar haar tweelingbroer toe rent.

"Firenzo!" Haar gil klinkt schril, trillend en angstig. Angstig voor dat hij niet bewusteloos is, maar dat het erger is. Misschien is hij wel-

Nee. Zo mag ze niet denken, spreekt ze zichzelf toe, net voordat ze bij hem neerknielt.

Hij heeft zijn ogen gesloten, zijn gezicht is bleek met een paar schaafwonden en zijn schouder ligt in een vreemde hoek, maar gelukkig ademt hij nog wel. Vlug bestudeert ze hem beter, om te zien of hij nog meer verwondingen heeft. Zover ze kan zien, ziet ze er geen, maar je weet het nooit. Hij is zeer waarschijnlijk van zijn paard afgevallen nadat deze in paniek steigerde van de vlammende pijn.

Ze legt haar handen voorzichtig op zijn borst en laat haar genezende krachten hun werk doen. Ze kan zien hoe Firenzo's gezicht langzaam wat meer kleur krijgt en hoe de schaafwonden verdwijnen, maar zijn schouder gaat niet terug in zijn kom.

Niet veel later begint hij met zijn ogen te knipperen en grimast hij van de pijn die hij nog voelt. Toch vraagt hij eerst naar de rest, naar zijn vrienden. "Hoe gaat het met de rest?" fluistert hij zacht.

"Ik zal kijken, oké?" ze glimlacht door haar blije tranen heen. Hij is weer bij haar, hij heeft haar gevonden.

"Nee," antwoordt hij, "nee, niet doen! Vlucht Anna, vlucht weg van hier!" Paniek is duidelijk af te lezen van zijn gezicht, de arme jongen is doodsbang.

Ze kust hem zachtjes op de wang en aait door zijn haar. "Ik kan niet weg, Firenzo, maar het komt allemaal goed, je bent thuis nu. Ga maar slapen, oké? Ik blijf bij je."

Hij lijkt het niet met haar eens te zijn maar toch gehoorzaamt hij. Zijn ogen sluiten langzaam en na een tijdje gaat zijn borst weer in een regelmatig tempo op en neer.