Gehoornd

3.

Ik draag dit hoofdstuk op aan xxxKimberlyDxxx, omdat ze altijd als eerste reageert op girlscene, waar mijn verhaal al langer op staat. Dankjewel!

Read, Vote and Comment!

Enjoy! x

3.

Verward wordt Anna wakker, een fel icht schijnt in haar ogen. Meteen knijpt ze ze tot spleetjes. Een zacht, dun laken ligt over haar heen, het voelt prettig tegen haar naakte huid. Het is zó wit, dat het licht lijkt te geven. De zoete, sterke geur van lavendel dringt haar neus binnen en de walm maakt haar gedachten zwaar. Een houten kom wordt tegen haar lippen gezet. “Hier drink op” de barse stem is een onwelkome verandering in haar voor nu vredige droomtoestand waar ze in verkeerde, al gehoorzaamt ze de stem wel.

Met een trillende beweging opent ze haar mond lichtjes, ervan uitgaande dat de stem de kom vast zal blijven houden. Het goedje dat haar mond instroomt heeft een aparte smaak wat al haar smaakpapillen laat tintelen. Een heerlijk warm en loom gevoel verspreidt zich door haar gehavende lichaam en ze wordt moe. Zo verschrikkelijk moe…

Zonder het nog te beseffen valt haar hoofd terug op het kussen.

“Goed zo meisje, slaap maar lekker”  

De volgende keer dat ze wakker wordt voelt ze zich sterker, en met haar ellebogen weet ze zich overeind te werken, al is het slechts een paar centimeter. Ze ligt in een bed, een heus bed! Ze laat haar hand zachtjes over het withouten ledikant glijden. Een bed, dat is zeldzaam. In heel Velebora hebben er ongeveer 6 mensen een bed, de rest slaapt op stromatrassen, een juten zak met wat stro er in. Een bed is een teken van macht en rijkdom, want als je het geld hebt om hout te kopen voor een bed, en spijkers om ze vast te zetten, dan ben je rijk. Echt rijk.

Op het bed na staat er nog een kastje met een kom kristalhelder water, wat ze gulzig naar binnen klokt, maar verder is de kamer leeg.

Dan ineens schiet Firenzo in haar hoofd. Firenzo! Hij was zwaargewond geraakt om haar te beschermen tegen de wolven, alleen hij bezweek voordat ze de wolven had weggestuurd. Het had zoveel kracht gekost, dat ze een paar minuten daarna was flauwgevallen. Ze heeft nog steeds geen enkel idee waarom de wolven haar gehoorzaamden. Waarschijnlijk was het toeval. Nou ja, volgens moeder Wyna bestaat toeval niet. Het heeft altijd een reden.

Firenzo. Steeds opnieuw komt die gedachte in haar hoofd. Waar is hij? Of belangrijker, leeft hij nog?

Het neemt flink wat van haar kracht na zolang gelegen te hebben eer de tijd dat ze op trillende benen naast haar bed staat, maar het lukt.

Iemand heeft haar kanten jurkje uitgewassen en haar weer aangedaan, haar haren losgemaakt en geborsteld, dus ze besluit dat dat genoeg is om op zoek te gaan naar Firenzo. Met elke stap die ze zet om haar benen uit te testen wordt de steen op haar maag zwaarder.

Leeft hij nog? Waar ben ik? Waar is Firenzo? Leeft hij nog?

In een opvolgende cirkel herhalen haar gedachten zich opnieuw en opnieuw. Na een tijdje door de kamer te hebben gelopen en haar spieren sterk genoeg zijn opent ze de deur met knikkende knieën. Ze stapt binnen in een gezellige huiskamer. Een groen-bruin leren bank, een warm haardvuur, en jachttrofeeën sieren de bakstenen muur.  Voor het vuur zit een brede gespierde man met kastanje bruin haar. Hij lijkt een beetje op vader Naymer, van de achterkant. Met een lange stok pookt hij in het vuur, als een klein kind dat net de warmte en het licht van het vuur voor het eerst gezien heeft.

Als hij zich omdraait, schrikt ze even van zijn woeste baard en brede wenkbrauwen, maar zijn kleine ogen staan vriendelijk en uitnodigend. Eigenlijk heeft hij van de voorkant weinig overeenkomsten met haar oude pleegvader.