Gehoornd

7.

En, zijn jullie er blij mee? Ik ben eindelijk klaar met het volgende stukje! Bedankt voor jullie hulp, want door een paar ideeën bij elkaar te voegen, heb ik een geweldig idee gekregen voor een jurk voor Anna. Ook kan ik jullie vertellen dat de naam voor de hemelgod eindelijk besloten is!!! Het is Torin :D (Ik hoopte eerlijk gezegd al dat die zou winnen, haha.) Graag wel even zeggen wat jullie er allemaal van vinden, vind ik namelijk leuk om te horen! Als je mijn verhaal nog de moeite waard vindt om te lezen, natuurlijk.

Maar goed, bij deze.

Read, Vote, Comment,

Enjoy!

7.

Na de landing, die wellicht wat ruw was, klapt het dak weer dicht en rijden ze even verder in volkomen duisternis en stilte.

Fijn, nu ziet Anna de beelden nog beter. De gehele reis heeft ze hetzelfde fragment gezien, zelfs de adrenaline die door haar heen gierde op het moment dat ze over de hete vlakte van Dhaku uitkeek kon het gevoel niet verbloemen.

Opnieuw ziet ze de afschuwelijke scene voor zich, Rory, met blauwe plekken over zijn gehele lichaam, geboeid in gouden kettingen. Hoe hij met gebogen hoofd werd neergeslagen, en daarna gewoon verdween. Ze herinnert zich zijn geluidloze schreeuw om hulp te goed. Hoe rood en verbrand zijn polsen waren van de strakgetrokken kettingen die leken te gloeien in het zonlicht.

Over en over ziet ze het, al de hele tijd.

Elke keer merkt ze nieuwe details op. Zijn bruine ogen die koolzwart leken van pijn en woede. De manier waarop hij hinkte, alsof hij zijn enkel verzwikt had. Zijn rode haren, die slap en futloos langs zijn bezwete gezicht hingen. Het donkerrode bloed dat gestaag over zijn bovenlijf stroomde.

Alles.

En al weet ze dat hij sterk is en waarschijnlijk wel weet te ontsnappen, wel vrij weet te komen, het zag het hopeloos uit. Wat nou als het hem niet lukt?

Ze zucht. Oké, ze maakt zich zorgen, maar waarom? “Omdat hij mijn vriend is,” mompelt ze zacht in zichzelf.

“Nee, omdat je hem leuk vindt,” zegt een stemmetje in haar achterhoofd. “Je vindt hem leuk en je wil bij hem zijn. Mét hem zijn.”

“Niet waar!” discussieert ze met het irritante stemmetje. “We zijn gewoon vrienden, dat is waarom ik me zorgen maak. Gewoon vrienden.

Dan gaat de achterklep open en fel licht baant zich een weg door het absorberende duister als een welkome bevrijding, waardoor ze noodgedwongen haar ogen samenknijpt.

Langzaam wordt alles duidelijker zichtbaar. Zodra ze ziet dat ze Firenzo’s hand bijna heeft fijngeknepen tijdens de daling laat ze hem meteen los en hij kijkt opzij. “Gaat het?” vraagt hij.

Nadat ze een paar keer diep heeft ademgehaald knikt ze. “Ja, het was heftig, maar ik heb nu andere dingen aan mijn hoofd.”

Hij knikt om te laten weten dat hij het begrijpt. Nou ja, hij zal het vast niet begríjpen, maar hij snapt wat ze bedoelt, en daar ging het om. Voor iedereen zou het lijken alsof ze het had over de vlucht en waar ze nu naar toe moeten, maar hij ziet de echte boodschap. Wat ze zag in Aoney, bij het hutje van Eljo, was angstaanjagend en heftig, maar ze moet zich nu concentreren op het feit dat niemand mag weten dat ze dubbelgehoornd is, omdat dat wel eens gevaarlijk zou kunnen zijn.

Samen met Elijo stappen ze uit de wagen. Ze belanden in een bos waar de bomen zo dicht op elkaar staan dat het vast en zeker een uitloop van de Wildernes moet zijn, en dicht bij de noordelijke grens van Angora ook.

Er staan vier mannen in lange witte mantels en een enkelgehoornde – een dienaar, dat is duidelijk te zien, - die zwarte en bruine mantels vastheeft. De dienaar geeft hen alle drie een mantel die perfect past, maakt dan een diepe buiging richting de vier mysterieuze mannen en verdwijnt daarna met Denis de donkere wagen in.