"Kai!"
I slowly open my my eyes when I hear a familiar voice.
"Dad?" tawag ko ng masilayan ang mukha ng isang lalaki na medyo may katandaanan na ang itsura sa harapan ko.
Kinusot kong maigi ang mga mata ko. "I-is that you Dad?" Ngumiti ito nang bahagya sa'kin saka naglakad palapit sa pinto ng kwarto ko.
"Dad! Where are you going?" Kunot noong tanong ko ng hawakan nito ang door knob.
"Dad!" ulit na tawag ko. Lumingon lang ito sa'kin na may bahid na ngiti sa mga labi. Ni hindi man lang ako nito sinagot.
"D-don't open the door Dad! Stay away on that door!" pakiusap ko pero pinilit pa rin niyang pihitin ang door knob ng pinto.
"D-dad!.... W-what are you doing?"
Tinangka kong e angat ang buo kong katawan sa pagkakahilata sa kama pero hindi ko ito maiangat kahit anong pilit ko.
What the hell happened to me?
"D-dad!" unti-unti nang pumapatak ang mga luha sa mga mata ko.
Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko. Ang lakas ng tibog ng puso ko. Pakiramdam ko may mangyayaring hindi maganda.
Dahan-dahang lumingon sa'kin si Dad. "I'm sorry Kai." Nakayukong sambit niya.
"N-no! Dad, it's okay. Y-you don't need to sorry, just stay away on that door!"
"I love you Kai. I love you my Angel." Sumilay sa labi niya ang mapait na ngiti.
"N-no!" sigaw ko ng unti-unti na niyang ikutin ang door knob at buksan ito.
"Don't open the door!" Habol hininga akong napabangon sa pagkakahiga.
Napahawak ako sa dibdib dahil sa bilis nang pintig ng puso ko. Ipinikit ko ang mga mata at malalim na lumanghap ng hangin para pakalmahin ang tibok ng puso ko.
Napakusot mata ako nang biglang nanlabo ang paningin ko. Tulalang napatitig ako sa kanang kamay nang maramdaman kong basa ito.
"Tss! A nightmare again."
Ilang masasamang panaginip pa ba ang dapat kong mapanaginipan para lang maalala ang lahat ng mga nangyari nong gabing 'yon?
D*mn! This Dissociative Disorder!
Hinilamos ko ng marahan ang mukha ko saka isinuot ang dalawang pares ng tsinelas bago ako tumayo sa wooden chair na inuupuan ko.
Nakatulog pala ako dito sa study table kagabi?
Diri-diritso akong nagmartsa patungo sa comfort room para maligo.
I see myself in front of the mirror wearing white long sleeve and black high waist skirt above of my knee while fixing my long black necktie on the bottom of my collar.
Kinuha ko ang kulay asul kong shoulder bag na nakapatong sa study table matapos kong itali ang buhok ko ng pa ponytail sa harapan ng salamin.
Hinanap ko ang padlock at susi ng bahay sa loob ng drawer bago ako lumabas at pumunta ng kusina para magluto ng agahan.
YOU ARE READING
IséKaì(Realistic Game) On-going
Ciencia FicciónAng takbo nang buhay ng tao ay maihahawig sa takbo ng isang laro. They need to play the game to survive and they need to fight to stay in a game. Sabi nila, play your life like a game but what if someone play your life like a game? Can you still pla...