İri (Kısa Hikaye)

||0.8.||

2 Yıl Sonra/

Üzerindeki kiremit rengi düz elbisesinin eteğine sıkıca bastırdı terlemiş olan avuç içlerini Kiraz.

İçinde hem yıllardır hayalini kurduğu ve çabaladığı şeye kavuşmanın hem de iki yıldır beklediği şeyi duyacağını bilmenin heyecanı vardı. O, artık hem başarılı hem de aşık bir kadındı.

4 yıl önce bu şehre adım attığında elinde hiçbir şeyi yoktu. Belki de çoğu kişi arkasından kocaya kaçtı tarzında söylemlerde bulunmuştu ama umurunda değildi. Yine olsa, yine başa sarsa hayatı, yine o gün kaçardı o evden.

İmkânlarını ailesi bile elinden alıyorsa, kaçar kurtulurdu.

Tıpkı 4 yıl önce yaptığı gibi.

Kendiyle gurur duydu Kiraz, hem kendiyle hem de elindeki tektaşıyla oynayan arkadaşı, kardeşi Gizem'le.

2 ay önce evlenmişlerdi Kadir ve Gizem. Düğün yerine 4 kişilik bir parti vermişlerdi tek katlı evin arka bahçesinde. Hani Kiraz'ın her gördüğünde yuva bellediği o küçük tek katlı ev. İki yıldır sadece tek bir kere gitmişti o eve, o da düğün günüydü zaten. Sözlerini tutamamışlardı, ne Kiraz sevgisini unutup saklayabilmişti ne de Necati ona olan aşırı soğuk tavrını kaldırabilmişti.

Sadece tek bir şey baki kalmıştı, küçük minik altın bir kalpli kolye...

Kiraz onu taktığı günden sonra hiç çıkarmamıştı.

İlk önce Gizem'in ismi okunmuştu ve Kiraz onun heyecanla merdivenleri zıplayarak çıkmasına karşın Kadir'in endişe dolu sesini duymuştu.

"Bu kız kendine hiç dikkat etmeyecek mi?"

"Onun yerinde duramayan hallerine vurulmadın mı zaten?"

Başını hafifçe yana çevirdiğinde Kadir'in gözleri parlayarak Gizemi izleyişine şahit olmuştu. Yabancı gelmişti bu ifade ona, çünkü iki yıldır Necati ona sataşmıyordu bile.

Bakışları kendilerinden çok daha uzakta oturan adama kaydığında yutkundu. İki yıl sonunda bitmişti. Ne diyeceğini fazlasıyla merak ediyordu Kiraz.

Onu özlemişti...

Onu çok fazla özlemişti... onu sinirlendirmeyi, onunla dertleşmeyi, onun dostluğunu... ama yalan söylemeyecekti en çok onu çalışırken izlemeyi özlemişti.

Onun yorgun terli haliyle bile aklını nasıl başından aldığını biliyordu Kiraz.

Ve bu duyguları çok özlemişti.

"Kiraz"

Başını yanına gelen Gizeme çevirdiğinde bakışlarını kendisini fark etmiş olan Necati'den hızla çekmişti.

"Sıra sende"

Hızla yerinden kalktığında adımları okulun önünde elinde mikrofonuyla duran öğretmeninin önünde son bulmuştu. Diplomasını eline alışı okuldaki diğer arkadaşlarının onu alkışlaması sanki hepsi bir rüya gibiydi. Sanki birazdan gözlerini açacak ve 4 yıl önce kaçtığı o evde uyanacakmış gibi hissediyordu.

Gözlerinin dolmasına engel olamadı.

Bugün onun rüyasıydı.

Kiraz başarmıştı.

Elinden gelenin en iyisini yapmıştı.

Kiraz diplomasını alıp yerine geçmek için ilerlerken Necati'nin yanındaki kişi de diplomasını almak için oturduğu sandalyeden kalkmıştı. İçine derin bir nefes çekerek adımlarını Necati'ye yönlendirdi Kiraz. Elindeki diplomasıyla başını yere eğmiş ve düşüncelere dalmış adama büyük bir özlemle yaklaştı.