I'll Keep You Safe (Larry Stylinson)

Part 14

Louis P.O.V.

Ik heb regen eigenlijk nooit ten volste geapprecieerd. Maar op dit moment is het een prachtig ding in mijn ogen. Hoe de druppels uit de lucht vallen en op de grond kapot spatten. Het geeft je het gevoel dat je niet de enige bent die weent.

Ik zit op de zetel in mijn kamer en ben wat uit het raam aan het staren. De regen spat tegen het raam en de druppels beginnen hun race om als eerste beneden te geraken.

Van het moment dat Harry zei dat hij met Nick meeging tot het moment dat we terug thuis kwamen, kan ik me niets herinneren. Ik denk dat ik in een soort schok was. Toen we thuis waren ben ik zonder iets te zeggen naar boven gegaan om mijn ogen te gaan uithuilen in de zetel op mijn kamer. Ook al voelt het niet als mijn kamer en mijn zetel zonder een bepaalde jongen met gekrulde haren er in.

Na een hele dag en nacht van huilen, zijn mijn tranen opgeraakt maar nu begint pas het ergste deel en dat is proberen te begrijpen wat er gebeurd is. Maar ik denk niet dat ik het ooit ga begrijpen zolang Harry het me niet uitlegt.

Ik kan echt geen enkele logische rede bedenken waarom hij liever bij iemand zou zijn die hem slaagt dan bij mij. Ik heb natuurlijk ook mijn slechte kanten : ik wordt veel te snel kwaad, ik heb helemaal geen geduld, gewoon het feit dat ik een drugsdealer ben zegt al genoeg. Er zijn wel wat hoeken van mij af maar maakt dat me echt erger dan Nick?

Voor zover ik weet heb ik Harry nooit geslagen en ik zou het ook nooit over mijn hart krijgen om dat te doen. Wie doet zoiets zelf? Harry is zo lief en zacht en onschuldig dat het me soms helemaal gek maakt maar ik hou zo veel van hem dat ik het gewoon op de stapel van dingen die ik schattig aan hem vind leg. En dat is een gigantische stapel.

Misschien is hij zelfs bijna even groot als Harry’s stapel met redenen waarom hij me haat. Die moet enorm zijn als Harry voor Nick kiest in plaats van voor mij. Het ergste is dat ik niet weet waarom. Wat heb ik gedaan dat hij zo graag bij me weg wou dat hij zelfs liever bij Nick zou zitten dan bij mij?

Ik wordt uit men gedachten gehaald door iemand die op mijn deur klopt en een hoofd blonde haren dat er dan doorkomt. “Heey Lou, hoe gaat het?” De jongens brengen me af en toe eten met weinig succes want eten is op het moment het laatste waar ik aan denk.

Hij zet het plateau met eten voor de zetel en zet zichzelf dan naast me. Ik trek mijn schouders op als antwoord op zijn vraag en Niall zucht enkel voor hij mee met mij naar buiten kijkt.

“Denk je dat hij er erg aan toe is?” vraagt Niall na een paar minuten stilte.

“Geen idee, ik probeer te denken dat alles goed gaat met hem maar we hebben beide gezien hoe hij er aan toe was toen we hem de eerste dag vonden. Toen had hij niet eens iets misdaan. Nu is hij gaan lopen en bij Nicks vijand gaan wonen. Ik wil er niet aan denken wat Nick hem zou kunnen aandoen.” In de helft van men uitleg kraakt mijn stem en beginnen de tranen weer te lopen. Dit moet de eerste keer zijn dat iemand me ziet wenen.

“Sorry voor het vragen, ik wou je niet van streek maken.” De bezorgdheid in Nialls stem herinnert me er aan dat ondanks alles, ik altijd 3 maten heb die door het vuur zouden gaan voor mij en ik zou zonder twijfel hetzelfde doen. Dat geld ook voor Harry. Ook al zou hij het niet voor mij doen en haat hij me, ik zou nog steeds als een verliefde idioot een kogel opvangen om zijn leven te redden.

“Het geeft niet, ik was al van streek.”

“Wat ga je nu doen? Hem terug proberen te krijgen?”

“Ik zou niet liever willen dan dat hij hier is en ik hem in het oog kan houden zodat ik weet dat hij veilig is maar dat is duidelijk niet wat hij wilt. Ik heb geen idee wat ik moet doen om eerlijk te zijn.” Ik zucht en wrijf eens met mijn handen over mijn gezicht.

“Volg je hart.”

“Welk stukje?”

“Wat bedoel je?” vraagt Niall verward.

“Je hebt me over de tijd dat Harry hier was voor hem zien vallen. Ik heeft mijn hart gestolen en het in stukjes teruggegeven toen hij in de auto stapte met Nick. Dus je zegt dat ik mijn hart moet volgen maar nu het gebroken is weet ik niet welk stukje ik moet volgen.” Niall zucht en laat zijn hoofd ook zakken.

“Weet je wat ik niet snap?” Ik draai mijn hoofd naar Niall die uit het raam aan het staren is. “Wat?” vraag ik.

“Ik heb inderdaad gezien hoe je naar Harry keek en hoeveel je van hem was gaan houden over de tijd dat hij hier was maar ik was er zo zeker van dat ik Harry net hetzelfde had zien doorgaan. Hij straalde helemaal op als jij in de buurt was.”

Ik schud men hoofd: “Dat zal dan wel iets anders geweest zijn. Het enige wat Harry voor me voelt is haat.”

Niall kijkt me triest aan voor hij opstaat en naar de deur loopt. “Ik zal je wat thee maken, misschien dat dat je goed doet.” En daarmee is hij de deur uit en draai ik me terug naar mijn raam.

Net toen Niall de kamer terug binnen komt met een warme tas thee, gaat mijn gsm af. Niall gooit hem naar mij van waar hij op men nachtkasje lag en ik neem met weinig interesse op. “Hallo met Louis Tomlinson.”

“Meneer Tomlinson, u staat opgegeven als contact persoon voor Harry Styles als er iets zou gebeuren.” zegt een vrouwenstem waaraan te horen is dat ze dit soort telefoontjes al vaak heeft moeten doen. Ik zet me recht in de zetel, de melding van Harry’s naam wel mijn aandacht trekkend.

“Wat bedoelt u ‘als er iets zou gebeuren’? Waar is Harry? Is hij oké?” vraag ik bezorgd.

“Meneer, Harry Styles ligt in het ziekenhuis.”