I'll Keep You Safe (Larry Stylinson)

Part 18

Dit is ongeveer het laatste hoofdstuk :( Ik ga nog een Epilogue doen over hun toekomst maar het kan even duren voor ik dat schrijf aangezien ik examens heb op het moment. Dankje voor het lezen en alle lieve reacties! -V

Harry P.O.V.

“Louehh!” roep ik vanuit mijn positie op de zetel in de living.

“Oi Oi!” klinkt er van wat ik denk dat de keuken is. Een paar seconden later staat Louis in de deuropening van de living met een bezorgd gezicht. “Heb je iets nodig Hazz?”

Ik ben nu al een week terug van het ziekenhuis. Mijn oog is terug naar zijn normale grote en kleur en op mijn ribben is nog maar vaag de plaats te zien waar ik blauwe plekken had.

Het enige bewijs van dat ik een paar dagen niet bij Louis ben geweest zijn de vage littekens op mijn borstkas van waar ik hechtingen heb gehad en de kleine mank waar ik mee loop omdat mijn enkel nog niet 100% in orde is.

Twee dagen na mijn ziekenhuis bezoek zijn er wat agenten langs gekomen om mij te ondervragen over Nick. Ik wou eerst niet dat ze kwamen.  Niet omdat ik niet over Nick wil praten maar ik wist niet wat ik moest verwachten als er een stel agenten in een huis vol drugsdealers langskomen. 

Louis zei dat ik me er geen zorgen over moest maken want dat er niets zou gebeuren en tot mijn grote opluchting had hij gelijk. De agenten hebben mij vragen liggen stellen over Nick die ik maar al te makkelijk kon beantwoorden. Toen ze vroegen hoe het kwam dat ik bij Nick terechtkwam werd het me wat moeilijk om weer te vertellen hoe mijn eigen familie me niet meer wou hebben. De enige die ik dat ooit heb verteld is Louis en toen was ik al helemaal overstuur geraakt.

Maar Louis was tijdens heel de ondervraging naast me blijven zitten en had onder tafel mijn hand vastgehouden. Toen het over mijn familie ging heeft hij me zo goed mogelijk proberen te kalmeren door zachtjes over mijn hand te wrijven zoals hij altijd doet als ik overstuur raak en hij me niet kan knuffelen.

De agenten hebben Louis geen blik gegund ook al hadden ze duidelijk door wat er onder tafel gebeurde maar ze hebben er niets over gezegd. Ze hebben me verzekerd dat Nick een lang verblijf in de gevangenis voor de boeg heeft door de antwoorde dat ik heb gegeven en de gegevens van het ziekenhuis over mijn verblijf daar. De kans dat ik Nick ooit nog zal zien, bestaat niet.

Toen ze bijna gingen vertrekken, nam de vrouw van het stel agenten me nog even apart om zogezegd nog een laatste vraag te stellen. De vraag was eerder een opmerking. Ze zei dat ik moest oppassen dat wat er met Nick gebeurt is niet nog eens voor valt. Het was wel duidelijk dat ze Louis bedoelde en ik verzekerde haar dat dat niet het geval zou zijn.

Louis zou me nooit pijn doen en ook al heeft het me bijna drie maanden geduurd om dat door te hebben, weet ik het nu heel zeker.

“Kunnen we iets doen? Ik  verveel me een beetje.” vraag ik hem.

“Tuurlijk, love. Zal ik een film opzetten?” Ik knik naar hem en hij kiest een film uit waar ik mee akkoord ga voor hij hem opzet. Hij ploft naast me op de zetel en ik maak het me comfortabel door mijn hoofd in zijn schoot te leggen. Louis’ hand vind mijn krullen en begint er kalmerend mee te spelen zoals altijd.  En dit moment zou ik de definitie van perfect noemen.

Natuurlijk moet dat moment zoals altijd doorbroken worden door Niall die luid binnen komt vallen: “Dit was de stomste dag van mijn leven. Het lijkt alsof we tot in China zijn gereden en terug voor één bestelling te leveren!”

Liam en Zayn komen ook de kamer binnen. “Het had nog meegevallen als je de radio niet kapot had gedaan.” protesteert Zayn. “Dat was niet mijn schuld! Liam’s radio kan gewoon nergens tegen.” gooit Niall terug.

“Je hebt er cola over gegoten! Tuurlijk kan mijn radio daar niet tegen!” mengt Liam zich in de discussie. Louis heeft ondertussen de film al op pauze gezet en we kijken met geamuseerde blikken naar jongens.

“Als jullie uitgeroepen zijn, kunnen jullie dan neerzitten zodat we voort kunnen kijken naar de film.” De jongens nemen plaats op de 2 andere zetels en Louis herstart de film terug.

Drie uur later zitten we allemaal aan de tafel avond eten te eten. Aangezien ik niet werk en dus niet kan betalen voor mijn verblijf hier probeer ik me wat nuttig te maken door af en toe te koken. Zo heb ik ook net spaghetti gemaakt waar we allemaal van aan het eten zijn.

“Als ik voor de rest van mijn leven 1 gerecht moest eten, was het de spaghetti van Harry.” zegt Louis en de drie andere jongens geven geluiden van instemming met hun mond vol spaghetti waardoor ik moet blozen. Het is altijd leuk om complimenten te krijgen van Louis. Van hoe ik er uit zie tot mijn kookkunsten, ik moet er altijd van blozen en om de 1 of andere reden vindt Louis het leuk als ik bloos dus grijpt hij elke kans dat hij krijgt om me een compliment te geven. Je hoort mij niet klagen.

“We zouden een restaurant moeten openen waar we enkel Harry’s spaghetti verkopen.” zegt Niall terwijl hij zijn bord terug vol schept. “Dat is misschien een goed plan voor de toekomst als het drugs dealen niet meer werkt.” zegt Louis met een knipoog naar mijn kant. En zo gaat de avond verder met nog een paar filmen en de raarste ideeën van Niall er tussendoor.

Wanneer heel het huis stil is en ik en Louis in bed liggen, klaar om te gaan slapen, wil ik hem toch nog iets vragen.

“Hey Lou” fluister ik zacht, bang dat hij al in slaap is gevallen. Louis maakt een geluid van waar hij achter me licht om me te knuffelen zodat ik weet dat hij luistert. Ik draai me om in zijn armen. Er komt nog een beetje licht van de maan door de gordijnen waardoor ik Louis nog net kan zien.

“Daarnet had je het over de toekomst...?”

“Ja, wat is er mee?”

“Hoor ik in die toekomst thuis?” Het is misschien een rare vraag maar ik wil echt wel weten of Louis onze relatie zo serieus meent als dat ik hoop dat hij het doet.

“Harry, jij bent men toekomst. Ik heb geen toekomst om naar uit te kijken als jij er niet in bent. Jij bent de enige waar ik mijn achternaam aan wil geven en een ring rond je vinger wil schuiven. Het zal altijd jij zijn Harry en daar moet je echt niet aan twijfelen.” zegt Louis terug en hij klinkt zo oprecht dat ik even niet weet wat te zeggen.

“J-je zou met me trouwen?” Ik zeg het zo stil dat ik denk dat hij het niet heeft gehoord.

“Wel, dat is mijn plan. Maar laten we doen alsof je van niets weet zodat ik je kan verassen.”

“Ik verwacht wel een prachtig aanzoek hé.” zeg ik met de grootste glimlach op mijn gezicht.

“Komt in orde, Styles.”

En met die belofte vallen we in elkaars armen in slaap.