I'll Keep You Safe (Larry Stylinson)

Part 10

Harry P.O.V.

Op het moment heb ik een enorm déjà vu gevoel. Ik zit op Louis’ zetel in zijn kamer. Hij is met een nat doekje het bloed dat nog aan mijn gezicht hing aan het afkuisen. Toen we gisteren in slaap vielen in de zetel beneden, hadden we er beide niet meer aan gedacht. Dus wanneer we wakker werden, had Louis me naar zijn kamer genomen om het opgedroogde bloed af te vegen.

Net zoals de eerste keer dat ik hier was, keek ik in zijn ogen. De vorige keer was het donker geweest maar zelfs toen had ik de oceaan blauwe ogen duidelijk kunnen zien. Ondank dat ze nog steeds dezelfde kleur hebben, zijn zijn ogen nu helemaal anders dan toen.

Toen was er geen enkele emotie in zijn ogen te zien maar nu was er iets dat ik zag flikkeren, ik kon er enkel geen emotie op plakken. Wat het ook was, hij liet het enkel bij mij zien. Ik had er op gelet of het er was als hij naar Zayn of 1 van de andere jongens keek maar dat deed hij niet. Ik hoop gewoon dat het iets positief is.

Maar of die emotie nu te zien was of niet, zijn ogen waren prachtig. Mijn moeder zei vroeger steeds dat je verliefd moest worden op iemands ogen want ogen is het enige dat niet verandert als je ouder wordt. Dus als je verliefd wordt op de ogen, zal je voor altijd verliefd.

Het is raar om te zeggen dat ik verliefd ben op Louis. Ik ken hem nog maar iets over een week maar het lijkt al een paar jaar. Als hij niet zo perfect zou zijn, zou ik me er pas zorgen over maken dat ik zo snel voor hem ben gevallen maar het is gewoon onmogelijk om het niet te doen.

Ik haat mezelf er ook wel voor. Ik mag niet verliefd op hem zijn. Wanneer de aardige Louis verdwijnt zal het 100 keer erger zijn dan bij Nick. Nick zag ik als een aardige jongen die me geholpen heeft dus toen hij een monster werd was het vreselijk. Maar Louis is de jongen die al twee keer mijn leven gered heeft en waar ik tot over mijn oren verliefd op ben, als hij een monster wordt, overleef ik het niet.

Door mijn moeder haar gezegde dat ik voor altijd verliefd zal zijn op Louis door zijn ogen, raak ik een beetje in paniek. Als hij me begint te slaan of op straat zet, wil ik niet ook nog de pijn voelen van een gebroken hart.

Over mijn moeder gesproken, ik heb haar al 2 twee jaar niet meer gezien. Net als mijn zus Gemma. Ik zou ze moeten haten maar dat doe ik niet, in tegenstelling zelfs, ik mis ze. Zij waren niet degene die me het huis hebben uitgezet, dat was mijn vader. Ik voelde me verraden dat mijn moeder niet voor me opkwam maar dat kon ze ook niet. Als ze dat had gedaan, waren we allemaal dakloos geweest.

Een jaar geleden had ik van iemand gehoord dat mijn moeder eindelijk gescheiden is van de klootzak dat ik een vader noem. Ik wou haar natuurlijk meteen gaan opzoeken maar Nick liet me ,uiteraard, niet gaan. Mijn moeder heeft een paar keer contact met me proberen op te nemen via Nick aangezien ik zelf geen telefoon had. Nick had telkens op zijn vriendelijke toon gezegd dat ze moest oprotten.

Het was al eens door mijn hoofd gegaan om het aan Louis te vragen of ik mocht gaan maar telkens als ik dat wou doen gingen de mogelijke reacties die hij zou kunnen hebben door mijn hoofd. Meer dan de helft eindigde met een gebroken neus dus heb het maar niet gewaagd om te vragen.

“Waar denk je aan?” Louis had net gedaan met mijn gezicht bloedvrij te maken en had naast me in de zetel plaats genomen. Liegen was geen optie aangezien ik er vreselijk in ben en Louis een 6de zintuig heeft dat het ziet wanneer iemand liegt. “Mijn familie.” Hij kijkt me verward aan. “Waarom zou je aan hun denken? Ze hebben je op straat gezet voor de domste reden ooit. Ze verdienen het niet om in jouw mooi hoofdje rond te spoken.”

Het bloed dat naar mijn wangen stroomt negerend, leg ik het hem uit: “Mijn moeder en zus wisten dat ik op jongens viel en hebben er nooit een probleem van gemaakt. Het was pas wanneer mijn vader er achter kwam dat alles verpest was. Mijn moeder is nu blijkbaar gescheiden van hem maar ik heb haar al twee jaar niet meer gesproken omdat het niet mocht van Nick.”

Het is even stil en Louis lijkt diep in gedachten verzonken te zijn voor er een glimlach op zijn gezicht komt. “Wil je gaan?”

Wat?! Houdt hij me in de maling? Zijn gezicht is zo oprecht maar langs de ene kant is dit zo geweldig dat het niet echt kan zijn. “Ben je serieus?” “Tuurlijk, ik zal Liam laten opzoeken waar ze wonen en dan kunnen we er volgende week langsgaan.”

Zonder er bij na te denken, gooi ik me op Louis en plet hem in een knuffel. Wanneer ik door heb wat ik aan het doen ben mompel ik een “Sorry” en wil terug trekken maar Louis lacht enkel en slaagt zijn armen rond me heen.

Het is pas wanneer we die avond in bed liggen dat de realiteit inslaat. “Hey Lou?” Hij maakt een geluid waardoor ik weet dat hij luistert. “Wat als ze me niet meer mogen? Wat als ze me niet eens binnen laten? Wat als ze boos zijn dat-” Voor ik me er verder over kan opwinden, onderbreekt Louis me.

“Ze zullen van je houden Hazz, het is onmogelijk om dat niet te doen.”