I'll Keep You Safe (Larry Stylinson)

Part 16

Louis P.O.V.

“Oh shit, dat bedoelde ik niet. Ik euhm…” Ik wrijf over mijn gezicht uit frustratie. Het terugnemen gaat niet echt want ik heb net 2 minuten liggen ratelen over hoe veel ik van de jongen in het ziekenhuis bed hou. Het voelt wel goed dat ik het eindelijk allemaal gezegd heb maar ik zou het vele liever allemaal terugnemen zodat Harry nu niet aan het wenen zou zijn.

Na een eeuwigheid zegt Harry eindelijk ook iets: “Meende je het niet?”

“I-ik euhm… Ik…”

“Louis Tomlinson, heb je gevoelens voor me of niet?” De toon waarop Harry dat zegt is iets nieuw. Hij is normaal altijd zo zacht en verlegen en zegt sorry voor elke beweging dat hij maakt. De bazige toon waarop hij die vraag stelt is iets helemaal anders en ik weet dat het niet het moment is maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat het niet heet is.

“Ja… Een beetje heel veel.” ik mompelde het zo stil dat ik dacht dat Harry het niet zou horen maar in de stilte van de ziekenhuiskamer hoorde hij het toch.

“Kom dan hier.” zegt Harry. Ik kijk hem verward aan maar stap toch langzaam dichter naar het bed toe.

“Wat moet ik doen?” vraag ik wanneer ik naast zijn bed sta.

“Kus me.”

Wat?! Ik weet niet of hij me in de maling houd of niet. Zijn gezicht ziet er vrij oprecht uit maar je weet maar nooit. Ook al zou dit een grote grap zijn en lacht hij me uit binnen een paar minuten, ik wil hem nu al zo lang kussen dat het me niets kan schelen welke reden hij heeft om me het te laten doen. Dit is waarschijnlijk de enige keer dat ik er de kans toe krijg.

Ik buig me langzaam naar hem toe, nog steeds op men hoede voor de lachbui die hij elk moment kan beginnen maar hij verroerd zich niet. Ik zet mijn hand naast zijn hoofd zodat ik mezelf kan tegen houden en laat me verder zakken tot er nog een centimeter tussen onze lippen is.

Zijn groene ogen kijken recht in mijn blauwe. Zijn ogen zijn nog een beetje rood van het wenen maar zelfs nu zijn ze prachtig. Er is ook een emotie in te zien waar ik niet meteen een naam op kan plakken maar voor ik het beter kan bekijken, heeft Harry zijn ogen gesloten en wacht rustig tot ik de afstand doorbreek. Wanneer ik Harry’s warme adem op mijn lippen voel, kan ik mezelf niet meer tegen houden en druk mijn lippen zachtjes op de zijne.

Ken je het gevoel wanneer je op een schommel zit, heel hoog gaat en vlinders in je buik krijgt? Wel zo voelt het om Harry te kussen maar dan 10 keer sterker. Zijn lippen zijn nog zachter dan ze er uit zien en passen perfect op de mijne. Ik beweeg mijn lippen tegen die van hem, benieuwd naar zijn reactie en tot mijn grote opluchting beweegt hij de zijne mee.

Maar dan trekt Harry weg en kom ik weer terug van het wereldje waar ik even in zat waar het enige wat ik kan voelen Harry’s lippen is. De realiteit van alles slaagt meteen daarna in en alleen al het gedacht dat dit de eerste en de laatste keer zal zijn dat ik de kans krijg om hem te kussen, is reden genoeg om me op te sluiten in mijn kamer en er nooit meer uit te komen.

Ik wil me net wegtrekken van het bed waar ik nog steeds op leun met mijn hand naast Harry’s hoofd maar voor ik daar de kans toe krijg, zegt Harry iets wat ik nooit had kunnen hopen: “Ik denk dat ik ook een beetje heel veel gevoelens voor jou heb.” En daar is de prachtige glimlach weer waar ik al een paar dagen niet meer van heb kunnen genieten.

Het duurt even voor ik verwerkt heb wat hij heeft gezegd. “J-je wat?! Ben je serieus? Wanneer is dat gebeurt?” vraag ik verward.

“Tuurlijk ben ik serieus. Waarom zou ik je me anders laten kussen? En in de 2de week dat ik bij jou was denk ik. Ik weet dat dat heel snel is en ik kende je nog niet zo goed maar het was enorm moeilijk om niet voor jou te vallen. Geloof me ik heb het geprobeerd want ik wist dat jij nooit hetzelfde voor mij zou kunnen voelen maar dat ging niet zo goed. Je was te lief en knap en grappig en je ogen waren te blauw om niet voor je te vallen.”

“Ik was in de 2de week al tot over mijn oren op jou. En daarna een maand in ontkenning over mijn gevoelens omdat ik dacht dat jij nooit hetzelfde zou kunnen voelen voor mij.” geef ik eerlijk toe.

“Dus we zijn 2 maanden door hel gegaan omdat we beide niet aan elkaar durfden toe te geven dat we elkaar leuk vinden? Wauw…”

“Ja best wel… We lijken wel tieners. Ik durf te wedden dat iedereen rond ons het wel door had. Maar wacht, waarom was je daarnet aan het wenen? Ik dacht dat je me nog meer haatte dan ervoor. Ik ging bijna een paniek aanval krijgen.”

“Dat waren gelukkige tranen jij idioot. Ik dacht dat je me haatte en om je dan zo iets te horen zeggen was nogal emotioneel voor me… Beloof dat je het nooit aan iemand zegt?”

Ik geef hem een speelse glimlach: “Wat? Dat men vriendje een zwakke plek heeft voor liefdesverklaringen?”

Harry’s glimlach verandert in een frons en pas wanneer hij zijn volgende vraag stelt, heb ik door wat ik net heb gezegd: “Vriendje?”

“Oh i-ik dacht dat euhm.. N-nu we…” mompel ik niet echt wetend waar ik er mee naartoe wil.

“Als je me je vriendje wilt noemen zal je het me toch eerst moeten vragen.” Tot mijn grote opluchting komt Harry’s glimlach terug en laat ik mijn adem ontsnappen waarvan ik niet doorhad dat ik hem had ingehouden.

“Harry Edward Styles, wil je mijn vriendje zijn?” vraag ik hem.

“Hmm daar zal ik even over moeten nadenken aangezien je niet eens de moeite deed om op 1 knie te gaan.” hij lijkt oprecht in gedachten dus ik wacht ongeduldig af op een antwoord maar voor er 5 seconden om zijn, heeft hij weer een glimlach op zijn gezicht.

“Ik hou je in de maling. Tuurlijk wil ik samen met je zijn. Ik zou niets liever willen. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet enorm graag nog een kus zou willen.”

Ik geef hem een glimlach die tot aan mijn ogen komt voor ik me weer laat zakken en voor de tweede keer vandaag mijn lippen op de zijne druk.

Ik heb het gevoel dat het ook niet de laatste keer zal zijn.