Ruhumun Kırık Satırları

BENİ SARDIN

Sisli kirpiklerim ve buğulu gözlerim habercisiydi belki de birazdan kopacak fırtınanın, sel olup akacak olan gözyaşlarımın.

Kalbimin yarıklarından taşıyordu acın ve ben bunu bir türlü engelliyemiyordum. Belki de engellemek istemiyordum. O acı, bana bıraktığın tek şeyken ondan bile vazgeçemiyorum. 

Önceden, bu andan çok önce, belki de beni sahiden sevdiğin bir zaman diliminde 'yorulursan bana yaslan, her yorgun düşüşünde yanında olacağım' demiştin. Şimdilerde oldukça yorgunum bil istedim. 

Kalbimi omuzlarına yaslamaya, gözyaşlarımı bana açtığın kucağına dökmeye ihtiyacım var

 Bir yazımda 'yangınınla kal' demiştim. Merak ediyorum da çok canın yanıyor mu? Benim çektiğim acının yarısını çekiyor musun? Benim seni özlediğim kadar sen de beni özlüyor musun?

Yoksa kalbin çoktan başkaları için atmaya başladı mı?

Yalanlar söyletiyorsun kendime. Unutmak istiyorum seni, mutlu olmak. Belki de tekrardan sevmek. Senin dışında bir şeyler düşünmek istiyorum artık. 

Ne yapmalıyım? Gömdüğüm topraklardan çıkartıp derin kuyulara mı atayım seni? Acımı ne hafifletir söylesene!

Sen nasıl yapıyorsun da hayatına sanki daha önce ben hiç dahil olmamışım gibi yaşamaya devam ediyorsun? Hiç mi acımıyor canın? Hiç mi gelmiyorum aklına?

Sen benim aklımdan çıkmazken, senin aklında neler dolanıyor? Şarkıda diyor ya hani; 'bambaşka bir halin vardı, fark etmeden beni sardı' diye. Aynı öyle işte, fark etmeden beni sardın, 'ben' olmaktan çıkıp 'sen' oldum.

Şimdi de beni benden alıp gittin...

Şimdiyse bana bir acın kaldı bir de yanına yoldaşlık eden sızın...