Een fanatieke Jesse Klaver en een tegen een burn-out aanzittende Rob Jetten ontdekken een Russisch moordcomplot tegen Mark Rutte. Lukt het ze de premier, en daarmee ons land van totale verwoesting te redden?
Met gastoptredens van Putin, Famke Lou...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
---
De befaamde blauwe stoelen van de Tweede Kamer zijn niet half zo comfortabel als ze eruit zien. Ze zijn nog minder comfortabel op het moment dat je er vijf uur lang op plaats moet nemen. Ze zijn nog minder comfortabel als je gedurende deze vijf uur gedwongen bent te luisteren naar de mensgeworden migraine die zich Thierry Baudet noemt.
De man, besluit Rob terwijl hij een slok water neemt, is whatever het tegenovergestelde van een paracetamol ook mag zijn: hij versterkt het lijden van elk levend wezen waar hij mee in contact komt. Het verbaast hem half dat de potplant achter Baudet niet ergens halverwege de zestig-minuten durende tirade de geest heeft gegeven.
Helaas was Rob's Samsung minder levenslustig: al twee uur staart het D66- kamerlid naar zijn eigen uitgeputte reflectie op het zwartgeworden schermpje. Hij zou zijn laptop nog een keer open kunnen klappen, maar dan zou hij geconfronteerd worden met een hoeveelheid onbeantwoorde emails die menig doorgewinterde politicus een hartverzakking zou bezorgen.
Hij smoort een gaap en kijkt met tegenzin naar Baudet, die voor de zevende keer de microfoon bijstelt alsof hij denkt dat gebrekkige techniek de oorzaak van de zichtbaar afnemende interesse van de Kamer is.
Rond de verkiezingen was zijn kaak opvallend glad, maar inmiddels heeft het treurige half-baardje dat niemand miste een comeback gemaakt. Als hij praat stuift er een nevel aan spuugbelletjes van zijn gebarsten lippen. Rob staart er gebiologeerd naar, een verkapte vorm van zelfkastijding. De woorden hoort hij al niet meer, ergens bij de zoveelste 'verlengstuk van de corrupte elite,' en 'kartelkabinet,' is hij afgehaakt. Hoe langer Rob kijkt, hoe omvangrijker de energie die het hem kost om niet op te springen en weg te lopen.
'Meneer Baudet,' onderbreekt een vastbesloten stem eindelijk, en van achter zijn hand zucht Rob opgelucht. Niet vaak is hij zo blij om Khadija Arib te horen. 'Ik heb u vaker gewaarschuwd, u wijkt af van de kwestie. U heeft twee minuten om af te ronden.'
Even later staan de kamerleden op, gretig als een stel scholieren na het horen van de bel.
'Dat was nog net geen mis.'
Rob werpt een blik opzij. Jesse staat tegen het houten bureautje geleund, handen in zijn zakken gestoken.
'De duivel zond zijn enige zoon naar de aarde,' mompelt Rob met een geërgerd knikje in de richting van Baudet. Hij schuift een paar uitgetypte voorstellen in een map en stopt die in zijn aktetas. Het belang van zo'n tas - en een consistent gebruik ervan als het gaat om belangrijke papieren - is kortgeleden gebleken.
Jesse lacht hoofdschuddend, 'Ik dacht dat jij niet in bovennatuurlijke figuren geloofde?'
'Die man weet me tot in de diepste fundamenten van mijn wezen te breken.'
