BSD One Shots

Bir Antidepresan Gülümsemesi

•Eating disorder!Miyazawa Kenji

  Her şey yolunda.

Kenji sabahtan beri bunu kendine kaçıncıya tekrar ediyordu bir fikri yoktu.

  Sabah ajansa gelirken biraz başı dönmüştü ama çabuk toparlanmıştı, bir süredir ara ara başı dönüyordu zaten.

  Ancak öğlene doğru inanılmaz halsiz hissetmeye başlamıştı, midesi de bulanıyordu.

  Önündeki bilgisayara bakmak zor gelmeye başlamıştı, elleri de titriyordu.

   Aniden karnından duyulabilir bir gurultu gelince utançla yerinde küçüldü.

   "Daha az önce öğle yemeği yemedik mi?" Yosano yanındaki çocuğa doğru bakıp tek kaşını kaldırdı şüpheyle.

   "Evet ama fazla yemedim... Uyanık olmak istiyorum böylece işimi yapabilirim!" Kenji'nin tatlı bir gülümsemeyle söylediği yalanı oldukça açıktı ve şimdi bütün büronun gözleri ona dönmüştü.

  Kenji üşüdüğünü hissederek hafifçe titredi. Bu da son zamanlarda çok oluyordu, üstelik bahar aylarındalardı.

   "Bize gerçeği söyle Kenji." Ranpo bacaklarını yasladığı masadan kaldırarak bütün gün kapalı olan gözlerini hafifçe araladı.

   "Sadece yemek yemek istemedim." Kenji bu cevabın yeterli olacağını umarak nazikçe mırıldandı.

   "Onu anladım ama neden?" Ranpo diretince Kenji bu sefer sessiz kaldı. Herkes onun cevap vermesini bekliyordu çünkü Kenji'nin yemek yemeyi atladığı ya da canının yemek istemediği görülmüş şey değildi. Üstelik yeteneğinin dinamiğine göre aç olması gerekiyordu.

   "İçimde kötü bir his vardı... Bu nedenle yeteneğimi kullanabilecek durumda olmak istedim, zaten burada pek işe yaradığım söylenemez." Kenji daha fazla dikkatlerin kendi  üstünde olmasına dayanamayacağını hissetse de gülümsemesini hiç bozmuyordu.

  "İşe yaramaz falan değilsin Kenji-kun..." Tanizaki üzüntüyle arkadaşına bakınca Kenji gözlerini kaçırdı.

  "Sabahtan beri ellerin titriyor. Son zamanlarda havalar gayet sıcak olmasına rağmen çok üşüyorsun." Yosano kollarını birleştirip oturduğu yerde doğruldu.

  "Günlerdir kafan sürekli başka yerde. Dün az daha ayağa kalkarken yere düşüyordun, sürekli sendeliyorsun." Kunikida gözlüklerini düzeltirken mırıldandı.

  "Her zaman giydiğin kıyafetler sana bol geliyor..." Naomi endişeyle Tanizaki'nin elini tuttu.

  "Bizimle birlikte kafeteryada yemek yerine yukarıda kalmaya başladın..." Atsushi yeni yeni parçaları birleştirirken sesi de bakışları da oldukça durgundu. Kenji insanları üzdüğü için kendini berbat hissediyordu.

   "Önemli bir şey yok, gerçekten. Ara ara oluyor bunlar."

  Herkes onun bu sıcak gülümsemesinin bir yalanı örtmek için olduğunu biliyordu ve bu onları daha çok endişelendiriyordu.

  Çünkü Kenji yalan söylemezdi.

  "Kenji-kun," Ranpo yavaşça döner sandalyesiyle sarışın çocuğa yaklaştı. "Sana açık olabilir miyim?"

  Kenji köşeye sıkıştığını fark ederek dudaklarını ısırdı. "Tabii."

  "Bence sende yeme bozukluğu var." Ranpo'nun tezi üzerine Yosano da başını sallayarak onayladı.

  "Sanmıyorum, ben gayet iyiyim!" Kenji gittikçe geriliyor da olsa neşeyle cıvıldadı. Azar işiteceğini hissediyordu. Herkes kendine bakıyordu ve kimin ne düşündüğünü çözemiyordu, herkesi kızdırdığından korkuyordu.