Kelebekler ölü. Renkli kanatları ölümü beklerken öldü.
🦋🦋
"İnsanlar kördür, görmezler.
İnsanlar sağırdır, duymazlar.
İnsanların kalbi taştandır, insanların kalbi buzdandır.
Ne o taş çatlar ne de o buz kırıl...
(Yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın, keyifli okumalar)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hayatım hep bir yerlere yetişmekle geçmişti. Halbuki ben daha büyüyen bedenime bile yetişememiştim. Ve hep bir yerlere geç kalmıştım, belki de en çok kendime. "
"Geç kalmıştım kendime yetişmeye."
🦋🦋
Bir odanın duvarına çaresizce sinmiştim. Titreyen ellerimle gözyaşlarımı sildim, tıpkı 21 yıldır yaptığım gibi. Şu an yok olmak istiyordum. Evet, tam şu an toz olup başka bir yere sürüklenmek istiyordum. Dişlerim ağzımdan çıkacakmış gibi titriyordu korkuyla ve ben durduramıyordum. Karşımdaki karanlıkla savaşamayacak kadar güçsüzdüm. Daha da yapıştırdım duvara sırtımı sanki başka gidecek yerim kalmıştı. Keşke duvar yarılsaydı, beni de parçalara ayırsaydı. Her bir parçamı içine çekip tekrar kapansaydı. Keşke bir duvarın içine hapsolsaydım da karanlıkla aynı odada sıkışıp kalmasaydım.
"Lütfen bırak beni," diyebildim ağlamaktan zar zor çıkan sesimle. Ama konuşmam nafileydi, acı çekmemi keyifle izleyip kendini tatmin ettikten sonra gidecekti, ben bırak dediğim için değil. Hep böyle yapardı, eğer keyfi yerindeyse bana zarar vermez sadece ağlamamı izlerdi. Bende hep ağlardım. O izlesin diye değil, o beni izlediği için.
Sandalyeye ters oturmuş, çenesini baş kısmına yaslanmış keyifle beni izliyordu. Gözlerinin içine bile bakamıyordu . Sadece biliyordum çünkü hep aynı şeyleri yapıyordu. Günü belli, saati belliydi. Ben onun egosunu doyuran bir oyuncaktım sadece. Günüm, saatim gelince benimle oynar, sıkılınca giderdi.
"Sarp lütfen, derse geç kalıyorum," dedim tekrardan kısık sesimle. Alayla sırttı. "Kes sesini, gözlerimin içine bakamayacak kadar korkakken benden bir şey dileme."
"Lütfen," diye fısıldadım gözlerim hala yerdeyken. Oturduğu sandalyeden öfkeyle kalktı ve " Sana sesini kes dedim!" diye gür sesiyle bağırdı. Bacaklarımı daha çok kendime çektim, daha çok sarıldım kendime. Gözlerimi kapattım ve güvende olduğum bir hayal kurmaya çalıştım. Ama o buna da izin vermedi, elinin çenemde olduğunu, dokunuşunu hissediyordum.
