Speel met vuur!

deel 10

'Hoe krijg ik dit aan de praat,' de man kijkt er nuchter naar en schudt zijn hoofd. Zijn leermeester staat er bij en denk na. Rimpels komen in zijn voorhoofd. 'Vermoedelijk moeten we gewoon van de berg af,' weet hij te zeggen. De knul kijkt zijn meester aan en ziet de bergwand stijl aflopen. 'Ja, dan val ik ter pletter,' reageert hij droog terug. En weet dat als zijn meester het wil, hij het ook moet uitvoeren.

 'Oké, dus ... uh ... Ik denk dat ik nu vleugels heb? Verdomme, ik hoop dat ik niet een van die stomme cupido-dingen ben,' de oude Leonardo kijkt zijn assistent aan een schudt traag met zijn hoofd. 'Cupido, denk je,' zegt hij zacht en zwijgt later. 'Een vogel vliegt, als een vogel kan vliegen, kan een mens later ook vliegen.' reageert Da Vinci en hij loopt naar de olijfboom, pakt het potlood en begint zijn resultaten bij te werken. 'Hmm, een Parachute. Je neemt een grote lap stof en als je dan vanaf een berg afrent, komt de wind onder de lap en zak je niet meteen ter pletter neer, maar dwarrelt je op de wind voorzichtig naar beneden. De assistente keek naar de afgrond en maakte een pruillip.

'au, mijn hoofd' klagend over de zon en hoofdpijn komt Morgan overeind. Waarom heeft ze ook niet gewoon gezegd dat ze naar huis wilde vliegen. De zon schijnt fel op haar ogen en snel knippert ze drie keer. Ze ziet een man onder een boom zitten en hijgt. Plots hoort ze haar maag knorren. 'Jeetje, ik moet ook nog wat eten, elke keer dat gevlieg van tijd naar tijd.'

Er klink gebonk en later een korte ijverige schreeuw. Leonardo schudt zijn hoofd. Morgan loopt op de man af en kijkt er naar. 'Excuus, maar wat doet u?,' vraagt ze vriendelijk. Leonardo da Vinci kijkt het meisje aan en glimlacht wat nors. 'Ik doe mijn werk,' Morgan kijkt de man aan als er plots een kwartje bij haar valt. 'Ja, u bent Leonardo,' zegt ze snel.

De man knikt traag met zijn hoofd als er ineens gevloek klinkt. 'Oh, dat is mijn collega, gevallen van de rots met zijn cupido vleugels. Blijkbaar werkt het niet,' De jongeman kijkt boos en ziet plots Morgan staan. 'Rotvleugels zijn het,' gromt hij woedend. Hij kijkt pisnijdig. 'Hij moet dus veranderd worden,' reageert Leonardo vriendelijk en werkt zijn schets bij.

Morgan helpt de man met het insmeren van zijn wonden. 'Wilt u zo vriendelijk zijn,' vraagt de collega. Morgan knikt terug. 'Dan kunt U, de wijn en de olie pakken voor mijn wonden,'

Morgan ziet enkele flessen staan en geeft ze aan de man. 'Nee, u moet mij insmeren, ikzelf kan het niet.' Leonardo schetst iets van het landschap en kijkt naar Morgan.

'Als u wilt blijven, ik heb nog iemand nodig, die model voor mij kan staan?' klinkt er.

Morgan smeert de man in en helpt zijn wonden te spoelen en droogt ze af met een doek.

De man grijpt de fles wijn beet van Morgan en neemt een slok. 'Daar had ik meer trek in.' Morgan moet lachen en ziet de oude man nog steeds onder een boom schetsen maken.

'Ik heb nog iemand nodig, die model voor mij kan staan?' klinkt er weer. Morgan kijkt op en knikt terug. 'Sorry, was even bezig met uw collega.' Leonardo knikt. 'Dan gaan we straks weer terug naar mijn dorp. Binnenkort moet ik naar Firenze. Wilt u met mij mee?'

Jacopo Saltarelli lacht naar Morgan. 'Zeg ja, want je gaat veel dingen leren,' Morgan denkt snel na en knikt terug. 'Ja, ik ga mee... ' Nu wist ze het... ze kwam niet meer thuis.'

Leonardo gaf er een brui aan en stond op. 'Kom dan lopen we rustig naar Vinci,' Morgan moest lachen wat een leuke man is het. 'U bent echt bijzonder,' reageert Morgan en keek omhoog naar de man. De man gaf haar een schouderklopje. 'Ik ben blij dat er iemand is die mij vertrouwt en mij begrijpt, want velen begrijpen of kennen mijn kennis niet' Leonardo begon langzaam naar de bergpunt te lopen en trok een traan weg uit zijn oog.

Jacopo keek Morgan aan en glimlachte vals. 'Hij denkt dat wij hem niet mogen.' Morgan keek de knul vals aan. 'Hij mag jou juist het allermeest,' gromt Morgan terug. Leonardo draaide zich om en schudde zijn hoofd. 'Hier jullie onderkruipsels, nog even en ik ga jullie op geef, aan Michelangelo dan schildert hij, jullie op het doek van het Laatste oordeel,' Morgan dacht na en wist waar hij het over had. 'Dat doek is prachtig,' reageerde ze te snel.

De knul keek haar aan en wist niet snel te reageren. Leonardo liep verder de berg af. Met de spullen onder hun arm en op hun rug liepen ze gauw achter de bekende Meester aan.

De zon scheen zachtjes op het hoofd van Morgan, waarna ze gauw om een slok wijn vroeg. De knul gaf haar de fles. 'Drink niet teveel met dit warme weer, dat is ook niet goed voor je,' hij gaf haar een schouderklopje waardoor ze was wijn naar binnen slikte en moest hoesten.

'Zie je wel, het is niet goed voor je,' lachte hij. Morgan kreeg buikpijn van het lachen.

De blauwe ogen van Jacopo keken Morgan aan en hij wees naar de omgeving. De plek waar ze waren was prachtig, prachtiger dan dat je ooit had mogen zeggen.

'Heel stiekem ben ik een beetje verliefd op Italië,' reageerde Morgan. De Cultuur, de pizza's, het fijne zonnetje, ik ben er dol op. Maar ook de steden maken dat je elke keer weer terug wilt blijven komen. Van kleine, kleurrijke straatjes tot aan mooie kerken en prachtige gebouwen, Italië heeft het allemaal.' De gozer luisterde aandachtig en voor ze het wisten waren ze al meteen bij het dorpje Da Vinci. 'Morgan zag de kerkklok schitteren in de zon. 'Kom, binnen, dan laat ik jullie even wat lekkers aanbieden,' Leonardo begon met wat kleine tappasdingentjes te maken en kwam daarmee naar de tafel gelopen.

Morgan voelde in haar zak en gaf een opluchting. De zwavelstokjes had ze nog in bezit.