Speel met vuur!

deel 5

'Waar ben ik als ik vragen mag?,' wilde Morgan vragen en ze smeekte de man om antwoord. De man van de wagen keek haar aan. 'Vooruit, omdat je het zo lief smeekt,' zei hij met een norse stem en keek naar de toren. 'Je bent hier in Trecht; je gaat naar Oudewater; daar staat een heksenwaag, die kan aantonen dat je wel of geen heks bent met je toverstokjes,'

"Utrecht" wist Morgan en ze hoopte maar, dat ze zwaar zou zijn en niet te licht.

'Wat gaat er dan verder met mij gebeuren?' Vroeg ze verder. Er kwam geen reactie meer.

Na een klein uurtje rijden kwam ze aan bij Oudewater. Het Herenhuis torende boven haar uit en de mannen waren afgestapt. Ze klopten op de deur en een oud mannetje deed open. Ze wezen naar Morgan en de man knikte traag terug. 'Je hebt toestemming,' klonk er.

Met bonzend hart en zweethanden stapte Morgan van de wagen af en liep klappertandend het gebouw binnen. Ze kwam binnen en zag een grote weegschaal staan. In de grote ruimte waren enkele mannen net bezig met het leeghalen van de schaal. 'Deze vrouw heeft vermoedelijk toverstokjes. En door oplettendheid van een burger heeft hij aangegeven, of hij gelijk had.'

Morgan besefte dat Jonathan haar niet had verraden maar dat hij haar wilde helpen.

'Als u op deze weegschaal even zwaar bent als de kilo's die wij erop leggen; krijgt u een "niet-heks-verklaring".' Gaf de oude mannetje aan die naar Morgan liep.

'Wilt u gelieve uw kleren uitrekken,' klonk een van de mannen van de wagen. Morgan schaamde zich diep bij al die mannen. Als het iemand van haar eigen leeftijd was, durfde ze het nog wel maar voor deze oude venten. 'Goed,' zei ze zacht door het klappertanden.

Voor ze wist wat er aan de hand was, werd ze met privacy beschermd door een pashokscherm. Nadat Morgan alles had uitgetrokken, op haar onderbroek en bh na, liep ze naar de weegschaal. Zachtjes klom ze erop en bleef op haar hurken zitten. De mannen legden de gewichten neer en keken naar Morgan. De weegschaal bleef precies in het midden hangen.

Na een paar minuten stond Morgan buiten, aangekleed en wel met een certificaat. De mannen hadden haar netjes geholpen en weer terug naar Jonathan en Evi gebracht. Evi zag het meisje terug en sprong op en neer van geluk. Jonathan boog zijn hoofd. 'Je was dus geen heks,' zei hij na het zien van de oorkonde die Morgan voor zijn neus hield. 'Het spijt me, maar ik was zo in paniek, dat ik de schout maar, geroepen, had om dit te kunnen bewijzen.' De hand van Morgan kwam dichtbij en aaide over zijn wang. Voor hij wist wat er gebeurde gaf Morgan hem een zoen. 'Dank je wel,' antwoorde ze. Beiden personen kregen kriebels in hun buik en keken elkaar aan. 'Maar nu moet ik er wel vandoor,' zei Morgan zacht. 'Ik zal aan je denken,'

Morgan liep over het zandpad weg en zwaaide nog naar het kleine meisje. 'Hoe kon ze hier nou wegkomen. Plots wist ze ineens dat als ze iets, opnoemde ze zich kon, verplaatsen van verleden en toekomst. Ze keek om of niemand haar zag en pakte een lucifer uit het doosje. Borg snel het doosje weer op in haar broekzak en, stak de lucifer aan. 'Was ik maar een stoere meid,' riep ze zachtjes kijkend naar de gele vlam. Voordat mensen zagen wat er gebeurde Verdween de dame ze als sneeuw voor de zon. Jonathan en Evi hadden Morgan weg zien lopen en zagen voor hun ogen hoe ze verdween. Ze keken allen met open mond en zochten overal. Nergens was het meisje terug te vinden. En ze gingen maar door met hun leven.