Speel met vuur!

deel 12

Het was rustig in de straten de wind waaide stevig door. Alles leek uitgestorven. Morgan opende haar ogen en zag enkele kleine kinderen naar haar kijken. Morgan keek en zag dat ze op een bankje wakker was geworden. 'Jeetje, ik droom zeker,' ze kneep snel in haar arm. De kinderen bekommerde zich niet meer om de dame en speelden rustig verder. Waar was ze in vredesnaam en waarom kon ze zich ook niets meer herinneren. Plots greep in haar jaszak. 'De stokjes, de stokjes... ze zijn weg,' Meteen in paniek stond ze op van de bank en keek het park rond. 'Waar, zouden ze zijn...' Plots voelde ze wat uitsteken in haar broekzak. Meteen zakte ze terug op het bankje. 'Jeetje, ze zou maar alles kwijt, dan kon ze niet meer terug naar het Heden. Wacht plots viel bij haar weer een kwartje. Ze had toekomst gezegd. Ze was in de toekomst. Ze strekte haar benen en voelde de wind langs haar haren gaan. 'De, toekomst!'

Morgan liep richting enkele studentenflats tot ze plots een dame langs zag lopen. Ze draaide zich snel om en keek of ze haar herkende. 'Jasmine,' vroeg ze snel. De dame draaide zich verbaast om hief haar schouders op en liep met snelle passen door. Morgan rende snel achter de meid aan. 'Ben jij het echt, Jasmine.' Vroeg ze oplettend en wilde meteen ook echt alles weten. De dame draaide zich plots verwilderd om en keek Morgan met vuur in de ogen aan. 'Ik heb alles op, zij gezet, mijn leven in het vuur gegooid en nu kom jij verhaal halen,' Morgan was stil en liet alles over haar heen komen. 'Maar, waar woon jij dan..' vroeg ze bibberend en zacht erg bang om weer aangevallen te worden door haar beste vriendin.

Jasmine keek haar doofstom aan. 'Jij woont ergens onder een brug, denk ik... ik weet het niet, Ga weg van mij... Je moeder heeft mij zelfs een jaar langs gebeld om te vragen waar je was. Maar nee, je gaf geen reactie en ik moest steeds maar zeggen: ooit komt ze terug!' Jasmine keek naar de blauwe lucht. 'Jij kwam niet opdagen toen we samen de huur moesten betalen... Ik ben nu bij mijn ouders weer gaan wonen, mijn appartement waar we nu staan is verhuurd door anderen. Zo jij heb je zin DAG Morgan!' Meteen liep Jasmine weg en Morgan bleef kalm beheerst en doodstil alleen achter. Zonder enkel bewijs van hoe en wat.

Plots voelde ze twee handen op haar schouder. In paniek gaf ze een gil en draaide zich om. Het was een dame met blond-bruine haren, helaas wat verwilderd en erg te lang. 'Sorry, dat ik je zo bang maakte, maar jij lijkt sprekend op mij.' Klonk er. Morgan draaide zich verdrietig om en zag plots twee herkenbare ogen. 'Ben ik jou,' riep ze zacht. Het meisje krabde wat over haar wang en gooide wat klitten uit haar lange haren. 'Ben jij mij?' vroeg de toekomst Morgan aan zichzelf. Beide dames bleven elkaar langdurig aanstaren en moesten huilen.

Na een tijdje gehuild te hebben, nam de Toekomst Morgan de ander met zich mee. 'Ik laat je mijn plek zien,' ze kwamen aan bij een brug a la viaduct en enkele jongeren hieven hun handen omhoog. 'Sorry, als ik vreemd ben, dit ben ikzelf,' gaf Toekomstige Morgan aan. De oude Morgan zag de jongeren bij een grote ton met brandend hout staan. 'Leven jullie zo op straat, is dat niet koud en hoe kom je aan eten?' vroeg ze snel aan haar eigen ik. Met jeuk op het hoofd keek de Toekomst Morgan naar zichzelf. 'Tja, ik vergat de huur,' biechtte ze op.

Morgan vertelde het hele verhaal: van de jongeren in de flat, dat er veel hangjeugd was en dat er ook vaker meer groepen ouderen kerels zich wel eens wilden vergrijpen aan een jong meisje. Afgelopen week had het nog gestaan in de streekkrant: "Meisje aangerand in achteraf steegje." En weer daaronder het korte bericht: "Groep jongens overmeesterd scholiere." Morgan wist precies wat ze zelf ook allemaal had meegemaakt het maakte haar verdrietig.

'En nu willen we ook graag jou verhaal horen,' vroeg een jongen van de groep. Morgan keek haar toekomst aan en boog haar hoofd. 'Ik kom uit het verleden, ik ben gewoon zo stom geweest... ik had een dure jas gekocht, en nu heb ik daar niets meer aan,' de jongeren luisterde aandachtig en alle aandacht ging naar het onderwerp van alleen zijn en vertrouwd voelen bij vrienden als je ouders. Iedereen snapten precies wat ze vertelden, iedereen herkende het bij elkaar of hadden voorbeelden van wat zij vroeger hadden meegemaakt.

'Weet je wat,' reageerde er eentje. 'Als je nu teruggaat in de tijd kan je het geld terugkrijgen van die jas, of jezelf tegenkomen zoals nu en die jas of dat geld afpakken.' Morgen haalde haar schouders op. 'Heb dat geprobeerd, alleen nu zie je waar ik terecht ben gekomen.' De jongen die de tip had gegeven was meteen gestopt met vragen. Hij wierp een blok hout op het vuur en keek naar de rest. 'Ik kijk even of er iemand is die wat Pizza overheeft. Morgan zag de jongeren overleggen maar kon het niet meer volhouden. Dit avontuur had wel afgelopen mogen zijn. Het was niet meer leuk, niet meer leuk.' Langzaam viel ze in een diepe slaap.