Belki de herkes yaşamı boyunca belli bir zaman diliminin içerisinde kendisini bir girift çıkmazında bulur veya da sürüklerdi.
Velhasıl kelam ölümle kalım arasında mücadele verirken bir tarafdan da girift çıkmazının orta yerinde durmak da ayrı bir hi...
"Profesör,zihnimizi işgal eden çıkmaz sokaklarımız yok olmaz mı? Ne garipdir her seferinde kendimizi bir çıkmaz sokakta bulduğumuzda hep yabancı bir hissiyat ortaya çıkar.
"Yeo Jin,çıkmaz sokaklar zihnimizin ve hayatımızın ayrılmaz parçası ve yok olmasını beklemek de anlamsız. Çıkmaz sokakları da öyle gereksiz görmemek lazım,zira onlarda bizleri güclendiriyor."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌿
Aniden odasından fırlayan oğluyla bayan Nam da aceleyle ayaklanmıştı.
"Neyin var senin?"deyip birkaç adım atıp oğlunun omuzlarından tutmak istedi.Hiçbir zaman endişesi yok olmuyordu.
Doktor Kwon başını olumsuz anlamda salayıp sadece "Ben gidiyorum."dedi ve ardından dış kapıya doğru yürümeye başladı. Belki yıllardı gözlerinin önüne gelmeyen simanın yine belirmesi yeni bir şeydi.Hatta kısa süreli zihnini de acımazsızca tarumar etmişti.Onca yıla rağmen hala çok canlı bir görüntüydü.Solgun değildi ve bilakis fazlaca canlıydı. Öyle bir canlılık ki insanın zihnine derin çizikler atıyordu.
"Gitmesen olmaz mı? Yemek de yemedin..." Kapı pervazına yaslanan süt annesine taraf kısa bir süre baktı doktor Kwon.Bu bayan Nam'ı umutlandırmıştı.Sanki gitmiyorum diye bir cevap alacağını düşündü. Düşünceler öyle garipdir ki aniden peyda olurdu.
"Kendine dikkat et.Ve...Neyse..." Aslında bir şey söylemek niyetinde değildi.Öylece söylenmiş yarım yamalakcümlelerdi dilinden dökülen.Oysa tam bambaşka kelimeler söylemek isterdi fakat bir kez daha bu mümkün olmamıştı.
Doktor Kwon apartman sınırlarından aralanmasından kısa bir süre sonra telefonunun olmadığı gerçeğini farketti.Hastaneyle hep iletişim halinde olmak için hep yanından ayırmadığı telefonu şimdi yoktu.
Tekrar geri dönüp yine bir daha uzun süre gelmeyeceğini düşündüğü kapının önüne yine gelmişti.
Ard arda zili çalmasına rağmen bayan Nam kapıyı açmamıştı.
"Nerdesin bayan Nam?"dedi ve kolundaki saate gözleri takıldı. Farkettiği gerçekle yüzünde birkaç saniyelik gülümseme peyda oldu.Ama çok çabuk da yok olup gitti.
"Namaz vakti..."
Dakikalar birbirini kovalarken bayan Nam'ın boğuk sesini duyduğunda bir adım geriye gitmişti.
Kapıyı açan bayan Nam'ın şaşkın yüz ifadesine karşılık "Telefonumu burada unutmuşum."dedi ve ardından kendisinin önceden söylemeyi planmadığı bir cümle de söyledi.
