BARUT KOKUSU (+18)

YILLAR SONRA

Bu hikayedeki kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup gerçekle ilgisi yoktur...

Uçağım iniş yapmıştı ama bir türlü içimden gelmiyordu inmek. Hostes hafifçe omzuma dokunup bir sorunum olup olmadığını sorduğunda mecburen kalktım. Türkiye' ye gelinceye kadar her şey kafamda netti. Hatta babam ' Bu aralar gelmen için doğru zaman değil.' dediğinde ' Ya şimdi ya hiç. Ben biletimi çoktan aldım. ' demiş ve o hırsla biletimi almıştım. Babamla 9 yılın sonunda yüzleşecektim. Arada bir kaç gün görüştüğümüz olmuştu ama onda da sağlıklı bir iletişim kuramamıştık. Aramızdaki diyalog az görülen akrabalar ile yapılan saçma soru cevap şeklindeki konuşmalardan bir adım ileri gidemiyordu. Ve soruları her zaman olduğu gibi o soruyordu.

Aslında bir tercih yapabilecek olsaydım annemin yerine babamın ölmesini tercih edebilirdim. 14 yaşıma kadar babama aşık bir kız çocuğu olsam da onu görmemeye alışıktım. Üstelik annem yaşasaydı bana böyle davranmazdı. Tabi ki bu şekilde düşünmemin en büyük nedeni hedefin aslında babam olduğuna inanmamdı. Benim annem ve abim yanlışlıkla ölmüştü.

O gün babam gelecekti. Hep birlikte abimin basket maçına gidecektik. Ne hayal ama.  Abim babamın yolundan gidiyor harp okulunda okuyordu. 19 yaşında ve inanılmaz yakışıklıydı. O kadar yakışıklıydı ki bu nedenle sınıfta kalmıştı. Bu aslında komik sayılabilecek bir hikayeydi. Abim ilköğretim son sınıftayken ona asılan bütün kızlara haksızlık olmasın diye birer gün gezmişti. Kız sayısı devamsızlık hakkını geçince otomatik olarak sınıfta kalmış ve babamın ' Eşek oğlu eşeğin gönül maceraları nedeniyle torpil mi yapacağımı sanıyorsunuz!' demesiyle de sınıfı tekrar edeceği garanti olmuştu. Öğretmenleri bile böyle zeki bir öğrenci yıl kaybetmesin dese de babam tavrını koymuştu. Abimin kaldığını duyan bir kaç kızda sınıfta kaldı ama babam değil okulu komple ili değiştirince hepsi hüsrana uğramıştı.

Antalya' dan ayrılırken beni görmeye sadece iki arkadaşım gelmişti. Ama abim için resmen bir kız seli oluşmuştu. O zaman 9 yaşındaydım ve kızlar ağladıkça onlara nispet yapıyordum. Gerçi abim yaşasaydı hala yapıyor olabilirdim. Kesin kıskanç bir görümce olurdum. Çünkü abim benim ikinci aşkımdı. Zaman geçtikçe babamı yapmadığı torpil içinde suçladım. Abim liseden mezun olmuş olması gereken 19 yaşında liseler arası basketbol turnuvası final maçına gideceğimiz gün ölmüştü.

O gün aslında çok güzel başlamıştı.  Abim beni öperek uyandırmıştı. Sen olmazsan kazanamam Erva' m diyerek yüzümü yıkamam için beni banyoya kadar kucağında taşımıştı. Şakalaşarak kahvaltımızı yaptık. Günü bütünüyle hatırlamaktan hala imtina ediyordum. Detaylar her zaman daha fazla acı verirdi.  Babamda öğleden sonra gelecekti ve hep birlikte gidecektik ama öyle olmadı.

Babam öğlene doğru aradı ve gelemeyeceğini söyledi. Her zamanki gibi. Zaten özel hangi günümüzde yanımızda olmuştu ki. Annem. Benim güzeller güzeli hem kalbi hem yüzü güzel bir gün bile babama surat astığını görmediğim annem bunu da olgunlukla karşıladı. Babamla aralarında hep bir mesafe ama müthiş bir saygı vardı. Öyle laubali bir ilişkileri olmamıştı hiçbir zaman ama aralarında bir sevgisizlikte hissetmedim. Annem bütün narin görünüşü altında çok güçlü bir kadındı.

Öğleden sonra her şey hazırdı. Garaja ineceğimiz sırada abimin benim için yaptırdığı formayı almak için geri döndüm. Formayı alıp garaja giderken önce büyük bir gürültü duydum ve yerin salladığını hissettim. Ne kadar öyle donup kaldım bilmiyorum. Garaja gittiğimde önümü normalde kapımızın önünde bekleyen askerler kesmişti ama babamın arabasından yükselen alev dumanlar ve o berbat koku bugün gibi aklımda.