HAZİN

1. BÖLÜM : "KAPISI ARALANAN GEÇMİŞ"

✦ Oy vermeyi ve yorumlarınızı benimle paylaşmayı unutmayın. Bölüm sonunda görüşürüz.
Öpüldünüz <3 ✦

꧁꧂

"1. BÖLÜM : KAPISI ARALANAN GEÇMİŞ"

❝ Gölgeler yok olacaksa bu, en karanlıkta olacak. En karanlık ise bir son olacak. ❞
Emir Can İğrek, Akşamcı
Tuğkan, Geber

꧁꧂

Geçmişimin izlerinin geleceğimdeki rolü bir izden çok daha fazlasıydı.

Geçti, bitti dediğim her şey bugünümdeki anılarda yerini bulup hayatımı alt üst edebiliyordu. Geride bırakmak istediğim her ne varsa, bıraktığım yerde kalmamakta direniyorlardı. Ta ki ben onlarla başa çıkmaya değil onları benimsemeye çalışana kadar.

Geçmiş bir yazı değil; silgisini alıp silebilesin. Bir çöp değil; bir kenara toplayıp atabilesin. Bir hastalık değil; ilacını içip tedavi olabilesin. Geçmiş bizdir. Bizi biz yapar. Geçmiş hiçbir şey değildir ki yok sayabilesin. Ama geçmiş en fazla da gölgedir. Peşimizden gelir, varlığını belli eder ancak o kadardır onun gücü. Bazen o gölge öyle büyür ki korkarız ondan. En çok da boyumuzu aşıp bizi karanlığa hapsedeceğinden. Ama gölgeler tek bir yerde olmazlar: Karanlıkta. Hep böyle değil midir zaten? Her şeyin sustuğu, gölgelerin bile artık olmadığı yerler yalnızca kapkaranlık yerlerdir. Kapkaranlıkta tek bir yerden geçer: Sonlardan.

Fakat bir ışık açarsak eğer karanlığımıza, gölgeler de küçülür. O ışığı ne kadar çok açarsak o kadar küçülür ve en sonunda aydınlıkta yok olur. Lâkin aydınlık sadece anahtarına bastığımızda gelmez. Bizi karartan, içten içe sömüren şeylerden kurtulmakta getirir aydınlığı. Ama karanlığımız bizden bir parçaysa savaşarak değil, benimseyerek yok ederiz ancak onu.

Ben bu zamana kadar kendimle değil, duygularımla savaştım. Korkularımı sevmedim, inadımı sevmedim, dengesizliğimi sevmedim, seçimlerimi sevmedim. En çok kendimi sevmedim. Kendime hiçbir şeyi layık görmedim. Geçmişimi istemedim; geleceğimden ümidi kestim.

Işığımı açmak istemedim, karanlığa da alışmadım. Orada sıkışıp kaldım. Sonra karanlığıma bir el uzandı. O eli tuttuğumda beni oradan çıkarmadı. Ben kendimi sevmedim, o da karanlığı sevmedi. Ama beni de orada yalnız bırakmadı. Bana karanlığı sevmeyi öğretti, kendisine ise karanlıkta nasıl kalacağını.

Onun yanımda olmasıyla karanlık bile anlamlı gelmişti bana. Aydınlığı istememiştim. Karanlık bizim olsun istemiştim. Bizim aydınlığımız da karanlık olsun istemiştim. O artık olmayıncaya kadar.