Kasalukuyan akong nasa isang filipino cuisine restaurant kasama si Mommy at Daddy...dahil linggo ngayon ay nag bonding kami...pumunta kami ng parke,museum ,Mall at nag simba rin kami kanina kaya ng nag tanghali ay dumaan kami dito para kumain
"Kulang pa ba Gaile? Oorder paba ako?" Nag aalalang tanong ni mama ng nakitang halos maubos kuna ang isang platong Kare Kare
'Ang sarap kase!'
"Wag na Mom...busog na nga ako e" sagot ko sakanya ngumiti naman sya sakin at nag usap sila ni Dad about sa Business
"Mom..uwi na tayo" aya ko sakanila agad naman silang lumingon sakin at ngumiti
"Sige anak ...uwi na tayo, para makapag pahinga kana" sagot na man ni Dad na kumuha ng pera sa wallet nya at nagbayad sa cashier tapos bumalik dito
"Lets go?" Si Dad na bumaling samin ni Mommy, tumango kami ni Mommy at sabay na tumayo
Nauna sila Mommy habang nasa likod naman ako at nakasunod lang sa kanila nang biglang sumakit ang aking puso kaya agad ko itong hinawakan
at para nakong maiiyak dahil sa sakit
Ang saket talaga...parang tinusok tusok ang puso ko....sa loob ng ilang taon hindi naman ako inaatake ng sakit ko sa puso,ngayon lang...wag naman sana....wag nalang sana
Dahil sa sobrang saket ay napaupo ako sa sahig habang hinihimas parin ang aking dibdib,lumingon naman sina Mommy sakin ng narinig ang biglaang pag upo ko kaya agad silang pumunta sakin na alalang alala sakin,naririnig ko pa ang Pag tawag nila ng pangalan ko
Pero hindi pa sila nakakalapit ay unti unti nang dumidilim ang aking ulo paningin.
BINABASA MO ANG
Regrets
No FicciónBakit laging nasa huli ang pagsisisi? Bakit kapag wala na ay dun mulang mare realize na importante sya? Sa huli kalang makokonsyensya, sa huli kalang mag sisisi sa huli kung saan ay Wala na ang lahat...na wala na sya.... Sa huli lang.
