Ondergang

Klootzak

Ik wist al hoe de kranten artikels eruit zouden gaan zien. Er zal met grote letters "meisje verkracht" staan. Weetje wat het ergste is van alles. Mensen zouden gaan reageren, ze zouden gaan zeggen dat het mijn eigen fout was. Dat ik het over me heen lokte. Dat ik er om vroeg. Maar ze zouden nooit weten dat ik schreeuwde, schreeuwde om geholpen te worden. Huilde om de pijn die ze me aan deden. Ze zouden nooit weten hoe het was. Hoe eng ik het vond, hoe snel mijn hart kloptte. Hoe alleen ik me voelde. Mensen oordelen je alleen maar, ze denken niet na. Ze zien wat ze willen zien. Maar serieus hoeveel mensen zouden weten dat het niet mijn fout was? Hoeveel van hun zouden zeggen dat het niet mijn fout was. Niemand zou weten wat ik daar in de avond deed, maar toch zouden ze gaan oordelen. Dit is dus onze wereld, zo wreed is onze wereld.

Ik kwam weer in de realiteit terug. Ik voelde een hand onder mijn jurk glijden. Ik probeerde nog te schoppen, maar alles was vergeefs. Ik wist hoe het zou gaan eindigen. De jongens begonnen al om me heen te cirkelen.

Een auto kwam deze kant op rijden, je zag zijn velle koplampen schijnen.
Paar seconde lang voelde ik pijn. Ik probeerde mijn ogen te openen. Ik had spijt dat ik ze geopend had. Er was zoveel licht. Dit was mij kans om weg te komen. Alleen functioneerde mijn lichaam niet meer.

"Engel?"

Die stem zou ik uit duizenden herkennen, dat klinkt logisch als ik het 17 jaar lang hoor. Dit was die jongen die ik 17 jaar lang in mijn droom zag. Zijn verblindende ogen, zijn groene ogen.

"Natalie, kom op, probeerde te concentreren!"

Ik voelde dat ik wegviel in slaap, ik voelde dat mijn hoofd bonktte. Waarschijnlijk had ik mijn hoofd gestoten toen ik viel. Ik ving een glimp op van Jazz, achter zich waren al die jongens op stoep. Niemand bewoog.
Voordat ik het doorhad werd ik naar de auto gedragen. De handen van Jazz voelde zo vertrouwd, wat raar was omdat ik nog nooit in zijn handen had gelegen.

We reden in stiltte, reden daarvan was ik, ik kon nog steeds niet normaal na denken.

"Waarom moet ik jou altijd uit een probleem halen?"

Ik Keek naar hem op. Dit had ik niet verwacht. Hij leek meer geirriteerd dan dat hij ongerust was. Ik dacht dat hij zou gaan vragen of het met me ging? Of er iets gebeurt was? Of ik gewond was?
Maar nee!

Heb ik jou om hulp gevraagd?

"Tuurlijk, je zou zelf gaan oplossen, Toch?"

Ik keek boos voor me uit. Deze Jazz kende ik niet. Wacht hoe dom ben ik! Ik ken hem ook niet.

Ik werd woedend en begon om me heen te slaan en te schreeuwen.

STOP STOOOPPp, STOOPP de auto !!

We kwamen met piepende banden tot rust. Het was zo donker buiten en het was koud.

"GODverdomme, waar wil je heen gaan?"

Ik keek brutaal voor me uit, ik staptte uit de auto. En liep met grote stappen weg.

"Wacht"

Ik liep door, ik had geen zin meer om te luisteren.

Hij had iets gegooid, iets wat voor me belandde. Ik keek naar beneden en zag dat boekje van Scott.
Net toen ik wou gaan omdraaien zag ik dat Jazz met volle vaart weg reed.

KLOOTZAK"

riep ik hem nog na, .