Ondergang

mistake

Er stonden zoveel mannen achter Scott. Ik wist dat we nog lang niet jarig waren. Ik wist zeker dat deze mannen niet voor een kop thee kwamen. Scott keek ook geschrokken achter zich. We hadden geen schijn van kans. Het waren er zoveel. Ik kreeg de gekste ideeen.

"Rennen!"

Het duurde paar seconden voordat ik begreep wat Scott zij. Hij had mijn pols vast dus ik ron automatisch mee.
Ik hoorde zoveel voetstappen achter ons, ze waren zo vlak achter ons.

"Niet naar achteren kijken!"

Het leek wel alsof we uren lang rende. Uiteindelijk gingen we een gebouw binnen. Ik hoorde ze dichterbij komen. Ik ademde zo snel. Ik was bang dat ze het zouden gaan horen. Ik hield mijn adem in.
Na een uur zitten, keek Scott voorzichtig naar buiten.

"Ik denk dat we kunnen gaan"

Ik liep naar Scott toe en gaf Scott een klap. Hij was geschrokken, eerlijk gezegd was ik ook geschokt. Ik wist niet dat ik dit in me had.
Ik liep woedend naar buiten.

"w wacht ! w wacht"

Ik merktte dat hij ook buiten adem was. Maar ik wou niet wachten. Ik wou niks met Scott te maken hebben. Ik wou niks over gevallen engelen weten. Ik wou niks weten. Ik wou hem nooit meer zien!

Rot op!

"Natalie, je moet luisteren, het is echt belangrijk"

Ik wil niks weten! Kijk wat er gebeurt als ik met jou om ga!

"Sorry"

Wat ben jij? een dief, drugs dealer, moordenaar of heb je schulden. Elke sukkel zou weten dat die mannen niet voor de lol achter ons aan rende.

"N ne e, ik ben geen drugs dealer, dief, moordenaar maar ik heb wel wat schulden.

Donder op Scott!

"Natalie, neem dit anders mee. Je hoeft me niet te bellen. Maar beloof me dat je het leest!"

Ik draaide om, en keek wat hij vast hield.
Het was een boek, een dik boek, het zag er heel oud uit.

"Heb ik een keuze?"

Nee

Ik trok het boek uit zijn hand. En liep met grote stappen weg. Ik wou niks met Scott te maken hebben.

"Heej, Als je vragen hebt bel me!"

Ik liep weg.

"Ja, zal wel"

Van binnen wist ik dat ik niet zou gaan bellen. Ik zou het misschien ook niet gaan lezen.
Ik wou niks meer over Scott horen. Elke idioot wist dat Scott vertrouwen zelf moord was.

Ik liep een half uur recht door. Na een moment keek ik op. Ik was zo door de war geraakt door Scott dat ik geen eens wist waar ik heen liep. Ik keek of ik deze gebouwen kende, maar ze leken allemaal op elkaar. Opeens kreeg ik door dat ik bevroor van de kou. Tuurlijk dat lijkt me nogal logisch omdat ik nog in mijn rode jurk zit. Alleen heb ik geen schoenen meer. Ik had het waarschijnlijk uit getrokken toen ik ron. Kan je het geloven dat ik het niet meer weet.
Ik probeerde met mijn telefoon Eva te bereiken, maar dat misluktte want ik had geen verbinding.
ik begon te schreeuwen en te stamp voeten. Op dat moment wou je me dus echt niet zien.

GODVERDOMME, schreeuwde ik voor de laatste keer. Ik was boos, ik was boos op mezelf, ik was boos op Scott.

"Wat is er schatje?"

Ik keek vlug achter me. Er stond een groep jongens, ik zag dat er paar van hun dronken waren.
Alles in me schreeuwde dat ik moest rennen. Mijn lichaam was zo moe, ik wist dat ik na een stap of twee al zou gaan omvallen.

"Aahh, zo te zien praat deze chikie niet veel"

Ze begonnen onderling grapjes te maken.

"Des te beter voor ons"

Ik werd bang, het leek wel alsof mijn bloed bevroor. Ik kon niks, ik wist niks. Iedereen zou op dat moment iets doen bijvoorbeeld; rennen, huilen, schreeuwen of iemand bellen. Ik stond alleen daar, ik wou niet na denken, ik was moe, ik verlangde naar mijn bed. Ik werd uit mijn gedachten wakker gemaakt door een jongen. Hij trok me met zijn hand om mijn middel naar zich toe. Opeens kreeg ik door dat het dom was dat ik niks deed. Ik begon te schreeuwen te slaan. Maar je wist het misschien al, het waren er te veel. Ik begon een beetje bij beetje mijn moed te verliezen, ik wist hoe dit zou gaan eindigen.