Nostalgic Stars

16

''But, I don't want to go.''

Dis-oras na ngayong gabi at kausap ko ngayon ang magaling 'kong ina. Pinagtatalunan kasi naming dalawa 'yung tungkol sa interview na mangyayari bukas. Anak lang naman ako ng Presidente, bakit masiyado naman atang pa showbiz ang gagawin ko bukas? Meron rin kasi akong sariling rason 'kung bakit ayokong pumunta doon.

First I'm a private person and I don't want some interviewers to ask something about my private life, minsan kasi magtatanong sila na sobrang private naman ata para sagutin. Second I'm with Griffin in that interview, at alam naman ng lahat na ayoko siyang makasama sa iisang kwarto. 

''Stop being so hardheaded, Mickey. You're going to that show whether you like it or not!''

Malakas na sigaw nito bago binaba 'yung tawag. I just sighed and massaged my head. Gusto ko pa sana bumalik sa pagkatulog ko kanina kaso nawala na bigla 'yung antok ko. Naisipan ko na lang na bumaba muna para makainom ng isang baso ng tubig. 

Habang lutang 'kong iniinom ang tubig ko hindi ko na maiwasan makapag isip ng kung ano ano. I don't see myself in the future being a politician. But of course I have to follow my parents desire because they always now what's best for me, and that's painful. I don't know my own desire in life either what's best for me.

Gusto gusto ko ng takasan ang buhay na ibinibigay ng mga magulang ko sakin, but how could I do that when I myself can't even stand alone in my own feet without my parents. Nagpakawala ako ng isang malakas na buntong hininga. 

I feel so drained right now. 

Pagkatapos 'kong uminom ng tubig ay bumalik ako sa kwarto ko para magpalit ng damit. Para kasing kailangan ng katawan ko ngayon ng alak e. I know it sound so dramtic, but this is me whenever I feel so sad or drained. Nagiging ganito lang naman ako dahil sa parents ko e.

I'm just wearing a oversized black leather jacket with a white sleeveless crop top underneath and a high waisted black shorts with matching black sleepers shoes. Pumunta lang ako sa pinaka malapit na bar na kinaroroonan ng bahay namin. 

I don't feel like inviting someone else so I'm all alone like usual. Umorder lang ako ng isang vodka since wala ako sa mood para uminon ng gin, baka kasi sumakit 'yung ulo ko bukas may pasok pa naman. As usual punong puno 'yung bar ng tao at sobrang inagy, ano pa bang bago?

Sobrang lakas nung music at andaming tao ang nagsasayawan sa harapan. Naka ilang baso na rin ako pero bakit parang wala atang talab 'yung alak na iniinom ko sa katawan ko? While I was busy roaming my eyes all around the bar, ramdam ko naman na may taong tumabi sakin.

Tinawag ko 'yung bartender at nagpalagay pa ng alak sa baso ko, completely ignoring the person beside me. Habang nilalagok ko 'yung alak ay tiningnan ko siya sa gilid ng mga mata ko. His a man. But I can't see him clearly because there are some parts here in the bar that are not covered by light.

Since I have no one to talk too, ay naisipan 'kong kausapin siya.

''Alone?'' I said.

I can see from the  side of my eye that he glance at me before facing me.

''Are you talking to me, Miss?''

Napataas ako ng kilay nung marinig ko 'yung boses niya. His voice sounds a little bit familiar, parang narinig ko na siya somewhere.

Lumingon ako sa kinaroroonan nito, ''Yeah, I'm talking to you.''

Tumingin rin ito sa 'akin. His face is familiar too, saan ko ba to nakita? 

''Yes, completely alone. How about you?''

I call the bartender again to pour some vodka in my glass, ''Do I look like I'm with someone else?'' I said and then chuckled.