dont forget | taekook✔

24: love (m)e like you do

Jeon Jungkook

Seni öldürmeyen acı güçlendirir. Ben uyanıp yeni sandığım hayatıma gözlerimi açtığımdan beri bunu iliklerime kadar yaşamış biriydim. Tabii bu durumdan en büyük nasibini alan kişi eşim Kim Taehyung'du. Uykuya dalarken bile hep onu düşünüyordum artık. Gözlerimi üzerinden çekemiyordum. O bana nasıl yaklaştıysa şimdi aynı şekilde ona ilerliyordum. Taehyung'da güçlenmişti. O kadar acı çekmiştik ki şimdi bunun karşılığını alıyorduk. Hoseok ve Jimin'le konuştuğumdan beri içim içime sığmıyordu sanki. Tekrar evimize dönmek istiyordum ve bunun için fazlasıyla hazırdım. Daha fazla beklemek Taehyung'a da bana da ve özellikle de oğlumuza acı çektirmek demekti. Bu süreçte en çok etkilenende Donghyun'du. Yanımda uyuduğu zamanlarda bile huzursuzlanıp ağlamasına neden olan şey eksiklik yaşamasıydı. Şimdi ise bizden daha keyifliydi.

Tabii hastaneden içeri girdiğimizden beri arabasında kıpırdanıp duruyordu.

Evet. Hoseok'la sözleştiğimiz gibi hastaneye gelmiştim ki o da evde annemle eşyalarımı topluyordu. Annem bu durumdan haberdar olunca üzülür sanmıştım ama bizden daha hevesli çıkıp planın bir parçası olmuştu. Sabah kahvaltı yaparken ilgiyle bizi dinlemiş ve beni biran önce hastaneye göndermek için acele etmişti. Annemi de mutlu gördüğüm için mutluydum. Taehyung'un ailesi de sık sık aramış ve benimle sohbet etmişlerdi ama Daegu'da ki işlerini bırakıp gelemedikleri için mahcup hissediyorlardı. Bende sorun olmadığını söyleyip sadece teşekkür etmiştim. Hem zaten iyileştiğim için kimseyi işinden alıkoymak istemezdim.

Asansöre bindiğimizde bebek arabasını en köşeye çekip düğmeye benden önce birinin basması ile kapılar kapanmıştı. Donghyun yarı yatar vaziyette durduğu arabasından zorlukla doğrulup etrafa baktığında kendi eliyle emziğini ağzından çıkarmış ve son zamanlarda bir yerlere sokmayı sevdiği işaret parmağı ile emziğin ucuna dokunuyordu. Henüz kalabalık değildi asansör ama katlarda durup kapı açıldıkça meraklı bakışları oraya dönüyor ve insanların bastığı ışıklı düğmeye ilgiyle bakıyordu. Onun bu haline gülümserken henüz yeni fark ettiğim bir şey vardı ki o da ilgiyle etrafa bakan tek kişinin Donghyun olmamasıydı. Asansöre binen personeller beni gördükçe önce şaşırıyor sonra gülümseyip baş selamı veriyordu. Ben de onlara karşılık verirken temizlikten görevli olan ve burada sık sık gördüğümü hatırladığım teyze asansöre bindiği gibi bana doğru ilerledi.

"Bay Kim? Sizi burada gördüğüme inanamıyorum. Ne kadar sevindim gelmenize. Nasılsınız? İyisinizdir umarım. Hastanemiz yolunuzu gözler oldu." dediğinde yanında ki birkaç kişi de ona eşlik edercesine gülümsemiş ve bana doğru dönüp vereceğim cevabı beklemişti. Taehyung hastanenin genel cerrahi uzmanı olduğu için tabii ki de tanımayan kimse yoktu ve bende buraya sık sık gelirdim. İnsanlar için bu hareketim alışkanlık olmuş olmalıydı ki şimdi böyle karşılanmak çok mutlu etmişti beni.

"Çok iyiyim. Teşekkür ederim. Uzun zaman olmuştu gelmeyeli. Benim için de değişiklik olsun istedim. Donghyun'da babasını özledi." dediğimde hepsinin bakışları oğluma dönmüştü. Donghyun ise elinde ki emziği emmek yerine yeni çıkan dişlerini kaşımak için kullanırken ağzının etrafı salya olmuştu bile. Hepimiz ona gülerken Taehyung'un odasının bulunduğu kata geldiğimi görünce bu tatlı sohbeti kısa kesmek zorunda kaldım ve özür dileyip arabayla birlikte asansörden çıktım. Taehyung'un bulunduğu poliklinik bugün oldukça sakin görünüyordu ki bu benim için güzeldi. Zaten birazdan öğlen arasına girecekti ki geleceğim saati ona göre ayarladım. Tam olarak Taehyung'un polikliniği önüne yaklaştığımda kapı önünde duran sekreteri beni gördüğü gibi şaşkınlıkla gözlerini açmıştı.

Uzun zamandır yokum diye gelmeyeceğim mi sandı yoksa? Neyse başladım ben yine.

"Hoşgeldiniz Bay Jeon. Eşinize geldiğinizi haber vermemi ister misiniz?" diyerek ayağa kalktığında elinde ki kalemi de bırakmıştı ki gerçekten çalıştığını anladım. Bebek arabasını sımsıkı tutarken kafamı iki yana salladım ve kendim gireceğimi belli ettim. "Gerek yok, kendim girerim. Üstelik Jeon değil, Kim." dediğimde mahcup bir şekilde bakmıştı ama çok üstünde durmayıp yavaşça kapıyı tıklattığımda yavaşça açmıştım. Kafamı içeri uzatıp gülümserken kendimle birlikte bebek arabasını ilerletmemle Taehyung şaşkınlık dolu bakışlarını üzerimde gezdirip ayağa kalktı hızla.