Şeytanla Dans Et // KaiSoo

Her Melek Biraz Şifadır.

İsyanım neden uğruna?

-----

Kyungsoo, yoğun bakım ünitesine girmek üzereyken, bekleme alanında çok tanıdık bir sima gördü.

Her gün burada olan, hatta bazı geceler bile burada kalan bir gençti.

Duyduğuna göre yoğun bakımda yatan dedesiymiş ve genç oğlanın sahip olduğu tek ailesi. Günde yalnızca 10 dakika zar zor görebiliyor olsada, vazgeçmeden burada bekliyordu.

Ona üzülüyordu ama elinde olan bir şey değildi.

Yoğun bakıma girdiğinde, gencin dedesinin yanına gitti. Ölmek üzereydi.

"Do.." dedi zar zor. "Kendimi çok garip hissediyorum."

Kyungsoo acıyla tebessüm etti. "Biliyorum." dedi sakince.

"Torunum.."

Cihaz ötmek üzereyken Kyungsoo onu susturmuştu. Hastanın son yolculuğunda içeriye birinin gelmesini istemiyordu.

"Torununuz iyi olacak." demişti hemen arkadan Sehun. Çoktan gelmişti bile.

"Arkadaşımı Sehun, size yolculuğunuzda o eşlik edecek."

"Torunumu son kez görmek istiyorum."

Sehun dudaklarını büzdü. "Olur, ama maalesef o sizi göremez."

"Lütfen, torunumu görmek istiyorum."

Sehun, yaşlı adamın kalkmasına yardım etti. Hep beraber çıkarken, Kyungsoo hemşireleri içeri yönlendirdi.

Bekleme odasına doğru geldiklerinde, torununun rahat olmayan koltuklarda uyukladığını gördüler.

Yaşlı adam heyecanla bağırdı. "Baekhyun!"

Baekhyun, sanki duymuş gibi kafasını kaldırdı ve onlara doğru baktı. Aslında gördüğü, dedesinin kapıdan çıkarılan ölü bedeniydi.

"Dede?" dedi şokla ve ayağa kalktı.

Yaşlı adam kendisini gördüğünü düşünüp kollarını açmıştı.

"Baekhyun, gel!"

Baekhyun adımlarını hızlandırmış onlara doğru geliyordu.

"Dede?!"

Yaşlı adamın içinden geçip, yattığı yatağa, ölen bedenin yanına geldi. Ağlayamıyor, şokla dedesini sarsıyordu.

Yaşlı adam arkasını döndüğünde, kendi cansız bedenini ve başında hala öldüğünü kabullenemeyen torununu gördü.

"Baek..hyun.."

Baekhyun hemşireyi itmiş, dedesini uyandırmaya çalışıyordu.

"Hayır ölmedi! Dede!"

Sehun yaşlı adamın omzuna dokundu. "Artık gidelim mi?"

Yaşlı adam, akan gözyaşlarını silme zahmetine girmeden kafa salladı ve azrail ile ortadan kayboldu.

Ölüm ne garip bir şeydu öyle. İsmini söylediğimizde bile, akla gelen hep acıdır. Oysaki ölen hiçbir şey hissetmiyorken, geride kalan asıl acıyı çeker. Aslında çoğu insan, ölümden değilde, sonrasında gelen acıdan korkar. O tek başına kalış, onun elinin değdiği eşyalara dokunmak, bir zamanlar giydiği kıyafetleri katlamak, uyuduğu yatakta uyumak.. asıl korkutan ve yaşayanı ölmekten beter eden yokluğuna alışma korkusudur.

Kyungsoo, tüm çabasına rağmen hiçbir şey yapamadığı için olduğu yere çöken ve ağlayan çocuğa baktı.

İçindeki ruhun gözyaşları, kullandığı bedenden akmaya başlamıştı bile.