Het verhaal is voor een deel gebaseerd op een waargebeurd verhaal. In grote lijnen....
jihane is haar moeder op jonge leeftijd verloren. Haar vader neem haar mee naar Marokko zodat haar tante voor haar kan zorgen.
Jihane groeit op tussen haar neven...
Damine pakte mij bij de handen vast en keek mij aan. Gaat alles goed? Vroeg hij bezorgd. Heb je gehoord wat ze allemaal zei? Vroeg hij weer.
Ik keek hem aan en begon te huilen. “Mijn leven is een leugen” zei ik snikkend. Mijn moeder is mijn moeder niet” zei ik.
Hij omhelsde mij innig... "Semhili benti" zei mijn tante...
Damine liet mij even los. Hij keek mij aan en veegde mijn tranen weg." Je moeder is je moeder " zei hij lief. "Het gaat niet om wie gebaard heeft maar wie jou opgevoed heeft" zei hij op een lieve verdrietige stem. “Yek a Gelti” zei hij met een brok in zijn keel en keek richting tante Saida. Hij gaf mij kus op mijn hoofd en zei ook even niets.
Ze wilde je de waarheid misschien niet vertellen om je niet te verliezen”, zei ze. “Misschien was ze bang van e biologische opa en oma”. “We weten het niet”, zei ze. Die antwoorden zijn bij je vader.
Ik bleef maar voor mij uitstaren. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Dit heb ik niet zien aankomen. Ik wist niet wat ik ermee aan moest. Het deed gewoon pijn. Mijn moeder was overleden dus het is niet dat ik niet van mijn moeder hield.
Mijn biologische moeder was ook overleden maar ik had het recht om te weten. IK weet niet eens hoe ze er uit ziet. Dit voelde zo akelig. Mijn leven, jeugd leek uit elkaar te vallen.
De tranen stroomden over mijn wangen. Ik moet toch weten op wie ik lijk. Ik voelde mij ineens zo leeg vanbinnen. Ik wist gewoon niet wie ik ben.
Ik dacht aan mijn vader die vreemdging. Hoe heeft mama hem dat kunnen vergeven. Wilde ze zo graag een kind dat ze besloot daarom om bij hem te blijven. Waarom? Ya ra bi. Wat moet ik doen. Moet ik naar mijn vader gaan………..
Gaat hij mij de waarheid vertellen?. Alles ging door mijn hoofd en ik kon alleen maar huilen...
Damine pakte mijn hand en keek mij aan. "Lieverd, laten we gaan" zei hij. Hij wilde opstaan.
Tante Saida gebaarde hem om te zitten. “Mijn dochter komt zo met de thee”, zei ze lief. Nee, zei Damine" een ander keer inchaallah" .
"We hebben nog een reis te gaan", zei hij zacht. Ze probeerde hem over te halen maar hij wilde niet. Ik wilde eigenlijk ook weg. Ik wist het even niet meer.
Ze begreep het gelukkig en gaf mij haar nummer. Ik was altijd welkom en ze beschouwde mij als de dochter van Louisa.
" Louisa hield heel veel van je en ik ook dus" , zei ze lief. "Ik heb je altijd van afstand gezien maar ik sloot je al bij de geboorte al in mijn hart" zei ze. Ik slikte en keek haar aan. Was je bij de bevalling? Vroeg ik. Nee, maar meteen na je geboorte heb ik je gezien.” Ik was toen met je moeder Louisa naar het ziekenhuis gegaan” zei ze lief. Heb je foto's van haar? Vroeg ik.
Ze schudde met haar hoofd. “Maar misschien je vader”. “Praat met hem”, zei ze zacht. Ze knuffelde mij daarna en we namen afscheid.
Er verscheen een glimlach op haar gezicht.
Onderweg naar huis zei ik niets meer. Ik wist het gewoon niet meer. Damine pakte mijn hand vast en zei ook niet. Meer had ik ook niet nodig.
Ik trok mijn hand los en wreef over mijn gezicht. "Ik moet met mijn vader gaan praten" zei ik. :Ik moet weten wie mijn moeder is en of ik nog familie heb" zei ik met een zucht.
Hij keek mij aan. Ik weet het, zeg het maar. "Als je er klaar voor bent dan ga ik met je mee". Ik moest even slikken.
Mijn vader wilde mij niet eens zien en nu moet ik hem confronteren over mijn moeder. Ik zuchtte…Ik wist het gewoon niet. Ya ra bi, wat moet ik doen. Hoe moet ik nu verder.
Wil je nog ergens hier een hapje eten? vroeg Damine. Ik schudde met mijn hoofd. Lieverd, je moet wel wat eten" zei hij. Nee, zei ik boos. Ik heb geen trek.
Wil je naar Utrecht of Wassenaar? Vroeg hij weer. "Maakt mij niets uit. "Ik wil niets" zei ik bot. Lieverd, het is heftig wat je net hoorde, maar je moet niet vergeten dat je een moeder had die veel om je gaf, zei hij.
Ik keek hem nu boos aan. Wat weet jij er nou van?. Jouw moeder leeft en is in je leven.
"Ik weet niet eens wie mijn moeder is" zei ik. Ik weet niet eens meer wie ik ben, zei ik boos. De tranen moest ik tegenhouden.
Ik schraapte mijn keel. Mijn f*ing leven is een leugen, zei ik boos.
Damine zei daarna niets meer en reed richting Utrecht. Dat afstand was denk ik korter of hij had geen zin in nog meer discussie. Thuis aangekomen bestelde hij wat te eten. Ik ging op de bank liggen en zei verder niets meer. Danime ging even naast mij zitten.
Ik voelde dat hij mij aankeek. Lieverd, we gaan vrijdag met je pa praten". "Dat is over 4 daagjes. Je moet even dit allemaal even verwerken en bedenken wat je allemaal tegen hem gaat zeggen. Ik weet zeker dat hij je antwoorden gaat geen en dat hij je hem ook gaat begrijpen. Je hoorde mijn ouders. Mensen praten goed over hem. Hij heeft zijn hart op de juiste plek. Misschien is het heel anders gegaan dan wat je tante Saida zegt. Ze is mijn tante NIET, zei ik boos.
Misschien is hij niet vreemdgegaan. Misschien kende hij haar eerder en zijn ze uit elkaar geweest. "We weten het niet"……..Hij heeft wel zijn verantwoordelijkheid genomen" zei hij weer.
Dat zegt toch iets?......ze is zelf bevriend geworden met je stiefmoeder. Dat is toch alleen maar goed"……………. Ik keek ver weg met mijn gedachten....Ik reageerde niet..
Er werd aangebeld en de sushi werd bezorgd. Kom ga rechtop zitten. Je moet echt wat eten. Ik merkte dat ik mij ook een stuk beter voelde. Ik keek hem aan en moest even slikken.
" Damine ik wilde niet tegen jou uitvallen" zei ik. IK………….ssst, zei hij. Het is goed." Je mag bij mij uitvallen als dat je beter gevoel geeft" zei hij.
Ik wilde je alleen niet zo naar je vader brengen……………Je moet de tijd nemen om te bedenken wel vragen je hem wilt stellen……………. Damine, ik ga niet tot vrijdag wachten zei ik.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
