SAY YES ( Voltooid)

Say yes deel 62

Ik lag in bed en ik wist niet meer wat ik moest voelen. Ik heb mijn vader gevonden en de puzzel is nu compleet.

Niemand had dit gewild. Ilhame niet, Hakim niet en mijn stiefvader ook niet. De moeder van Mounia is de verantwoordelijk.

Zij heeft dit allemaal gegaan. Was haar liefde voor Hakim Ben Talib zo groot?. Zelfde obsessie die Mounia voor Damine had. Mijn moeder had nu misschien geleefd en was mijn leven misschien heel anders gegaan.

Alles is mektab. Ik slikte, alles is in de handen van Allah.

Heel mijn leven ging langs mij heen. Alle momenten met mijn moeder die ik mij nog kon herinneren beleefde ik opnieuw. Lousia heeft fouten gemaakt maar het is zeker dat ze van mij heeft gehouden.
Tante Zoliga heeft het stokje overgedragen. Het geldt misschien voor iedereen. Niemand heeft mij bewust pijn willen doen, maar die pijn voel ik toch.  Ik bleef in mij bed draaien en mijn gibs zat behoorlijk in de weg en uiteindelijk viel ik in slaap.

Midden in de nacht voelde ik een arm om mij heen. Damine ging achter mij liggen en trok mij voorzichtig naar zich toe.

"IK houd van je" zei hij lief en daarna viel ik weer in slaap. 

De twee weken daarop was ik bijna alleen maar thuis. Ik wilde ook niemand zien of spreken. Damine probeerde van alles maar ik had nergens zin in.

Ik leefde tussen vier muren en ik voelde mij letterlijk dood vanbinnen.
Mounia, haar moeder en Reduan zaten vast en ze zouden voorlopig niet uitkomen.

Slachtofferhulp was een paar keer geweest maar daar moest ik ook niets van hebben. Mijn stiefvader, vader en oom Rachid kwamen langs maar ik had echt nergens zin in. Ik wilde niets meer. Ik wilde alleen maar alleen zijn.

De nieuwe zaak was geopend en Tamara liep daar nu blijkbaar rond. Ik was tijdelijk ziekgemeld.  

Amine en Adil hielpen Damine in de andere zaken. Zelfs Kemal was nu goed bezig. Hij verontschuldigde zich meerdere malen en hij bleef op de zaak werken.  Damine gaf hem een kans om de plek van Reduan te nemen. En hij had beloofd om het waar te maken.

Het was maandag en vandaag hadden we een afspraak in het ziekenhuis. We hadden de nacontrole en vandaag ging het gips eraf. Het gips werd geknipt en het mijn pols voelde heel raar.

Damine keek mij aan. Hoe voelt het? Vroeg hij.

"Heel dun, zei ik. "Net of het elk moment kan breken" zei ik. De verpleegkundige keek mij aan. "Klopt, de spieren zijn nog zwak", zei ze. Binnen een paar dagen gaat het beter aanvoelen. 

Je kunt tijdelijk een brace opdoen. Maar niet te lang, de spieren moeten sterker worden, zei ze lief.
"Damine, Ik wil graag naar Hakim Ben Talib" zei ik. Weet je het heel zeker?  Vroeg hij. Hij vindt het niet erg dat je je tijd neemt. Niemand neem je iets kwalijk zie hij lief.  Nee, Damine, ik wil hem echt graag zien, zei ik.

Safi, we rijden er nu meteen daarheen, zei Damine.

In de auto greep haar naar mijn hand. Het voelde nog heel raar. Hij bleef erin knijpen. "Lieverd, het gaat beter worden" zei hij.
Die spieren moeten nu aan het werk zei hij lachend.
We waren daarna stil maar het voelde goed. Ik moest de hele tijd aan de man denken. Wat hij voor zijn kiezen heeft gekregen is ook niet niets.

Zijn liefde is vermoord door zijn vrouw en zijn dochter probeerde hetzelfde toen bij zijn biologische dochter. Om dit te willen en te kunnen verwerken moet je ook mega sterk zijn. 

Damine, ik weet dat ik de afgelopen weken niet te genieten was", zei ik. Hij keek mij lief aan." Het geeft niet. Wat jij hebt meegemaakt is heftig. "" Dat je niet gek bent geworden", zei hij.