Het verhaal is voor een deel gebaseerd op een waargebeurd verhaal. In grote lijnen....
jihane is haar moeder op jonge leeftijd verloren. Haar vader neem haar mee naar Marokko zodat haar tante voor haar kan zorgen.
Jihane groeit op tussen haar neven...
Ik werd wakker en ik wist even niet waar ik was. Ik keek om mij heen en het leek wel een ziekenhuiskamer.
Mijn mond voelde droog en ik Kom maar moeilijk met mijn hoofd bewegen. Ik hoorde allemaal piepjes van apparaten. Alles leek nog te draaien. Ik zag een infuus en mijn linkerhand zat in het gips. Ik probeerde rechtop te zitten maar mijn hoofd bonkte………
Ik kon niets plaatsen Ik kon mij even niets herinneren. Wat doe ik hier? Hoelang ben ik hier. Ik zag ook nergens een mijn tas. Ik besloot om op het rode knopje te drukken naast mijn bed. Mijn telefoon...Damine...meer kwam niet in mij op.
Ik drukte weer op het rode knopje...
Niet veel later liep de verpleegkundige naar binnen. Ze keek mij aan en glimlachte. "Je bent wakker" zei ze lief. Hoe voel je je? Vroeg ze. Ik schraapte mijn keel.."Ik heb een droge keel" zei ik. Ik praatte ook een beetje moeilijk.
Weet je waar je bent? Vroeg ze. Ik denk in het ziekenhuis zei ik. Klopt, je hebt een aanrijding gehad" zei ze weer... Ik keek haar moeilijk aan.
Ik.wist het even niet meer. Hoe lang ben ik hier? Vroeg ik weer……..
" 8 dagen" zei ze. W....Wat!!!! zei ik stotterend . Zo lang? "Je hebt heel veel geluk gehad" zei ze. "Je had een hersenbloeding" . Ik keek haar verward aan.
"We noemen het een traumatisch hersenbloeding maar de arts is onderweg" zei ze. "Hij gaat je alles uitleggen" zei ze weer.
Ze pakte het bord aan het bed en noteerde van alles...
Niet veel later liep een arts binnen. Hij vertelde ook dat ik aangereden was. Ik had een hersenbloeding maar de hersenschade was gering.
Ze lieten mij toch langer slapen om mijn lichaam te laten herstellen. Ik had drie gebroken ribben en mijn pols was gebroken.
Ik zag blijkbaar de auto aankomen en probeerde deze te ontwijken.
Waarschijnlijk raakte de auto mijn zij en zodende viel ik met mijn hoofd tegen het stoeprandje.
Ik keek hem aan en zei niets. Ik kon mij ook niets meer herinneren. De arts keek mij vriendelijk aan." IK kan het mij niet herinneren" zei ik.
"Dat is zeer mogelijk" ." Je geheugen kan terugkomen of misschien helemaal niet" zei hij weer.
Mevrouw, ik kan nu in artsentermen gaan praten maar daar heb je niets aan" zei hij en keek mij lief aan. "Het is gewoon even afwachten".
Je gaat vandaag naar de afdeling en als het herstel voorspoedig gaat mag je binnen een paar dagen naar huis" , zei hij.
“Bedankt” zei ik. Geen dank. Je partner en je oom staan buiten." Ze mogen zo even naar binnen en dan is het de bedoeling dat je straks op de afdeling meer bezoek mag ontvangen" zei hij weer.
De arts ging weg en niet veel later liepen Damine en Rachid naar binnen.
Damine ging bij mij staan en hield mijn hand vast. Ik zag gewoon verdriet in zijn ogen. Zijn ogen waren ook rood net of hij dagen niet had geslapen. Hij gaf mij een kus op mijn voorhoofd en zei even niets.
"Je hebt ons flink laten schrikken" zei Rachid. "Wat is er precies gebeurd, ik kan het mij niet herinneren" zei ik weer.
Kan jij nog de dag herinneren dat Mootje bij mij bracht? Vroeg hij.
Ik moes even diep denken. Het begon een beetje terug te komen. "Ja" zei ik. Die dag toen je naar buiten ging werd je aangereden.
Ik herinner het mij niet, zei ik...."is niet erg" zei Rachid....
Damine slikte. "De auto heeft bewust op je ingereden. Het is net of zij wisten waar de camera's stonden" . De auto had ook vervalste kentekens.
"Politie is er nog mee bezig lieverd" zei hij. Ik kinkte en zei even niet.
Rachid keek mij weer aan. "Die Mootje gaat je niet meer lastigvallen" zei hij. "Ook Damine niet". "Meisje, ik wist niet eens wat gaande was" zei Rachid op een zachte toon..
"Het werd anders aan mij voorgespiegeld".
"Ik wist niet dat ik met jullie twee te maken had en al helemaal niet op deze maner" zei hij.
Wollah, sorry. Damine keek Rachid aan. "We moeten nu uitgekozen wie dit gedaan heeft" . We hebben je hulp ook hierbij.
Rachid knikte………"Ik zal alles doen om deze gast boven water te krijgen" zei hij.
Hij Keek mij aan en glimlachte…Ik moet nu gaan maar ik houd contact." Zodra je wat beter op de been bent ga je je familie ontmoeten" .
Ik zuchtte en moest meteen aan mijn stiefvader deken. Damine keek mij aan. Het leek of hij wist aan wie ik dacht. "Je vader is geweest" zei hij.
"Hij komt weer langs zodra je wat beter voelt" zei hij. Ik keek Rachid aan. Weet je al iets meer over mijn biologische vader? Vroeg ik
Hij knikte……iets meer. Je bedoelt Yassir toch? Ik knikte en zei niets. Hij is nu niet in Nederland. Zodra ik gesproken heb, laat ik het je weten.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
