Chapter 18

1.1K 231 66
                                    


දවස් ගානක ඉදන් දකින්න බලාගෙන ඉඳපු රූපේ මගෙ ඉස්සරහා..

බෙල්ලත් ඇල කරලා "කුකී තරහද" කියලා ඇහුවේ හරියට කරන්න එපා කියපු වැඩක් කරලා මාට්ටු උන චූටි ළමෙක් වගේ..

අල්ලගෙන ඒ කම්මුල් මිරිකලා අහපවු තප්පරේකටවත් මගෙන් ඈත් වෙන්න දෙන්නෙ නැතුව මට මගෙ මෝචි ව තුරුල් කරගෙන තියා ගන්න ඕනි උනා..

ඒත් කොහොමද ??

මන් එයාට අච්චර ලොකු වැරැද්දක් කලාට පස්සෙත් මොකුත් ම උනේ නැති ගානට එයා එක්ක මන් කොහොම  ඉන්නද..

"මැනික..මට ඔයා එක්ක තරහක් නෑ පණ..ඒත් මට සමාවෙන්න මෙහෙම කරනවට.."

මගේ හිතින් මටම කියාගෙන කඳුලු පිරිච්ච ඇස් දෙකත් ලොකු කරගෙන මන් දිහා බලාගෙන ඉදපු, මගෙ ජීවිතේම වෙලා තිබුන කෙනාව ඇදගෙන ගිහින් එළියට දැම්මේ හිත ඇතුළෙන් මන් මාවම මරා ගන්න ගමන්.

එයාව ඇදගෙන ගිහින් එළියට දාලා දොරත් වහලා දැම්මේ මටත් නොදැනිම මගෙ ඇස් වලින් කඳුලු වැටෙද්දි..

"ඔයා ආවෙ අපි දෙන්නටම සතුටු හිතෙන ආරංචියක් අරගෙන..ඒත් මට සමාවෙන්න මෝචි ඔයාට මෙහෙම කලාට"

ගෙට ඇවිල්ලා අතට අහු වෙන හැම දෙයක්ම පොළවේ ගැහුවේ හිතේ තියෙන දුක, මට මන් ගැනම තියෙන තරහා පිට කරගන්න කියලා හිතලා..

කොණ්ඩෙත් අතින් ඇදගන්න ගමන් මන් බිම ඉඳ ගත්තේ ඉස්සරහට මොකක් කරන්න ද කියලා හිතා ගන්න බැරි වෙද්දි..
.
.
.
මන් කොච්චරටම අසරණ වෙලාද කිව්වොත් මන් මෙහෙම හැසිරෙන්නේ එයා එදා ආපු නැති එකට නෙමෙයි කියලවත් කියා ගන්න මට විදිහක් නෑ..

එදා ඒමී ගාවට ගිහින් අහපවු ජිමින් ගෙ ගෙදර ගිහින් බලද්දි එයා මුලු ගේම decorate කරලා..ඒ දකිද්දි  මට මන් ගැනම පුදුම  තරහක් ආවේ..

අනේ මට මේ ලෝකේ හැමදේම අමතක වෙලා ජිමින් ව විතරක් මතකේ තියෙනවනම් කියලා අනන්තවත් හිතුනා.
.
.
එයාව තුරුල් කරගෙන මේ හැමදේටම එයාගෙන් මට සමාව ඉල්ලන්න ඕනි උනා..මන් දන්නවා මෝචි මට සමාව දෙනවා..ඒ...ත් ..ඒත් එච්චර ලොකු වැරැද්දක් කරලා සමාව ඉල්ලන්නේ කොහොමද මන්...

All yours is MINE ! || ✔️Where stories live. Discover now